Ferrari (2023)

Σχετικά καλή βιογραφική ταινία, με αρκετά όμως προβλήματα και μειονεκτήματα, καλά δοσμένο ως δράμα, αλλά υστερεί σε πολλά σημεία. Το φιλμ είναι άρρυθμο, αγγίζει τα όρια του μελοδράματος και δεν κορυφώνεται ποτέ, απουσιάζοντας έντονα η κινηματογραφική ένταση. Δεν εστιάζει κάπου, τυχαίες σκηνές ενωμένες χωρίς αφηγηματική συνοχή-σύνδεση. Η φωτογραφία και το μοντάζ είναι διεκπεραιωτικά, απουσιάζουν η ατμόσφαιρα και το σκηνοθετικό ύφος, οι σκηνές του αγώνα είναι οι μόνες που θυμίζουν κάτι από την δεξιοτεχνία του Mann, έχει φοβερό ηχητικό μοντάζ/μιξάζ, ενώ η σκήνη του δυστυχήματος είναι σοκαριστική. Μπορεί το σενάριο να είναι πυκνό κι όλα τα στοιχεία ενός συναρπαστικού χαρακτήρα να βρίσκονται εκεί, όμως η συνταγή δεν δένει, αφού στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας παρακολουθείς μια όμορφη καλλιγραφία που ελάχιστα νιώθεις να σε ενδιαφέρει και ακολουθείς τις ψυχικές δοκιμασίες, τα έντονα δράματα και τα ηθικά διλήμματα μιας ομάδας ανθρώπων, δίχως να συμμετέχεις συναισθηματικά. Το κομβικό λάθος του σκηνοθέτη της ταινίας είναι ότι αναλώνεται στην απλή αποσπασματική παρουσίαση γεγονότων (που παρεμπιπτόντως λαμβάνουν χώρα μέσα σε διάστημα μόλις τεσσάρων μηνών), αντί να επενδύσει στην ουσιαστική πλαισίωση των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών του. Έτσι, ο Mann δεν εμβαθύνει ποτέ πραγματικά για να κατανοήσουμε τις σκέψεις, την ψυχολογία, την λογική, τους εσωτερικούς μηχανισμούς, τα κίνητρα και τα πάθη που οδηγούν στα λάθη του Ferrari, ούτε και στα πραγματικά του συναισθήματα που διαμορφώνουν τελικά τις επιλογές του.

Με τον ίδιο τρόπο, η εποχή, μια επίσης κομβική στιγμή στην ιταλική ιστορία, στην οποία η χώρα άφησε πίσω της τα συντρίμμια του πολέμου και έχτισε μια μοντέρνα, βιομηχανική ταυτότητα, απλώς σκιαγραφείται βιαστικά και σχηματικά και οι αποχρώσεις της ιταλικής κοινωνίας και ψυχοσύνθεσης δεν περιγράφονται με κάτι περισσότερο από ευκολίες. Υποκριτικά, η Penelope Cruz ξεχωρίζει και επισκιάζει ακόμα και τον πρωταγωνιστή, κλέβοντας τις εντυπώσεις στον ρόλο της Laura Ferrari, που ενσαρκώνει με ωριμότητα και όσο δράμα χρειάζεται, ενώ με την ενεργητική και παθιασμένη ερμηνεία της προσφέρει τον απαραίτητο δυναμισμό σε μια ισχνή αφήγηση. Ο Driver-πέρα από τη γελοία προφορά- είναι μια καρικατούρα, δεν πείθει ποτέ πως είναι ο Enzo Ferrari μοιάζοντας ορισμένες φορές ανεξερεύνητος, δείχνει έναν υποκριτικό εγκλωβισμό που τον οδηγεί σε μια πολύ επίπεδη και άνευρη ερμηνεία, χωρίς να μοιάζει και ο ίδιος να συμμετέχει σε όλο αυτό, αν έβρισκε τη χημεία του με την εξαιρετική Cruz, η ταινία θα αποκτούσε τον ηλεκτρισμό που είχε ανάγκη. Το πρόβλημα ξεκινάει από το αδιάφορο σενάριο. Δεν υπάρχουν χαρακτήρες με βάθος, λείπουν οι δυναμικές συγκρούσεις, αφήνοντας στο περιθώριο το επιχειρηματικό του πνεύμα και τις καινοτομίες που έφερε. Ίσως το Ferrari να ήταν καλύτερο ως ντοκιμαντέρ. Ο Michael Mann δεν κατάφερε να διαχειριστεί το σενάριο ισομερώς και έδωσε μεγαλύτερη βάση στην προσωπική ιστορία του Φεράρι παρά στη βιομηχανία του.

Υποσημείωση: Αν το περιέγραφα με βάση το πνεύμα του έργου θα το συνόψιζα κάπως έτσι: Το "Ferrari" είναι μία δραματική ταινία, που φοβάται να γκαζώσει λόγω προβληματικού σεναρίου που δεν δένει τα στοιχεία του, διαθέτει άψογο φινίρισμα λόγω του σκηνοθέτη, χρησιμοποιεί εξάτμιση υποστήριξης την σπουδαία ερμηνεία της Penelope Cruz, ο Adam Driver φοβάται ως οδηγός και πατάει φρένο στην ανοιχτή στροφή αλλά ευτυχώς η ταινία τερματίζει χωρίς να ντεραπάρει. 6/10!!

Καλή αλλά λίγο κουραστική θα μπορούσε να ήταν λιγότερη ώρα. Ενώ η Κρούζ καταφέρνει να μας δώσει μια πειστική εικόνα της γυναίκας του, ο Ντράιβερ (ποτέ δέν μου άρεσε αυτός), προφανώς από σκηνοθετική πρόθεση μάς δίνει τήν εικόνα ενός στυλιζαρισμένου Φεράρι του οποίου οι λίγες προσωπικές του στιγμές που βλέπουμε δεν καταφέρνουν να μας δώσουν μια πληρέστερη εικόνα της προσωπικότητας του. 

Πολύ καλή ταινία με ενδιαφέροντα γεγονότα, τόσο για την προσωπική ζωή του Ferrari, όσο και για την εταιρία του. Όσοι έχουν δει το Ferrari vs Ford και το Lamborghini, σίγουρα θα τους αρέσει και η συγκεκριμένη ταινία.

Οι υποτιτλοι και ο ηχος δεν ειναι συγχρονισμένα

Να ξεκινησω το σχόλιο της ταινίας με την απαραίτητη πληροφορία κυριως για τους νεωτερους οτι το διαζυγιο στην Ιταλια δεν ηταν εφικτό λογω Καθολικισμού μεχρι την δεκαετία του 70"s.

Η ταινία εχει επιμέρους σκηνές που απο μόνες τους που ειναι καταπληκτικές ,αλλα το εργο χάνει σε ρυθμό σασπένς και πληροφορία απαραίτητη στον θεατή. Ειναι η δεύτερη στην σειρά που βλεπω [(Ford v Ferrari) η οποία δειχνει την κοντρα Φερραρι Φορντ αλλα και την αποπειρα εξαγορας της Φερράρι απο την δευτερη] και ετσι μονο κατανόησα και αυτήν. Ενω εχουν ξοδευτεί άφθονα λεφτα στο καστ και στην απεικονιση της εποχής η ταινία αναλωνεται σε κοντινά πλάνα χωρίς να εξηγεί επαρκως τις συγκυρίες  και δείχνοντας αδυναμίες στην ανάπτυξη των χαρακτηρων. Αρα η τεχνικη της αφηγησης αποτυγχανει σε μεγάλο βαθμο και αυτο οφειλεται στην σκηνοθεσία.Ισως και στο σενάριο. Καλοί στους ρολους τους απαντες , αλλα το φιλμ συνολικά δεν αποδίδει ουτε τον χαρακτηρα του Φεραρι ουτε της παράλληλης οικογένειας, Η μονη που γνωριζουμε-βιογραφείται ειναι η συζυγος Φερράρι (στον ρολο η Κρουζ ειναι καλή) που οπως συμβαίνει συχνά ειναι η altera pars του Φεράρρι και μεσα απο τα μάτια της μαθαινουμε για αυτόν.Ως τελειωτική αισθηση θα έλεγα οτι η ταινία γινεται αξιοθέατη λογω του μεγέθους της ηθοποίιας.....