Killers of the Flower Moon / Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού (2023)

Μια ιστορία συνομωσίας από τις αρχές του 20ου αιώνα ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη από τον εμβληματικό Martin Scorsese, και μια από τις μεγαλύτερες κτηνωδίες σε βάρος των Ιθαγενών Αμερικάνων έρχεται στο φως μέσα από ένα εκτενές εγκληματικό δράμα ποτισμένο με το αίμα των Osage Ινδιάνων. Ο Scorsese αποτυπώνει αποτελεσματικά τη βιαιότητα και την αδιαφορία που επέτρεψε τη συνέχιση αυτών των εγκλημάτων και φτιάχνει μία ιστορία για την απληστία, τη διαφθορά και τη διχαστική ψυχή μιας χώρας που γεννήθηκε μέσα από την πεποίθηση ότι θα ανήκε σε οποιονδήποτε, θα είχε τα αθέμιτα μέσα για να τη διεκδικήσει, ρίχνοντας φως σε μια από τις πιο φοβερές συνωμοσίες στην ιστορία των Η.Π.Α και στις φρικτές αδικίες που προκλήθηκαν στους ιθαγενείς της Αμερικής. Επιβλητική νουάρ ατμόσφαιρα, προβληματικό ως αφήγηση, αδικαιολόγητα απλωμένο, αλλά με πλούσια ροή, συναρπαστικοί χαρακτήρες συνδυάζει την κλασική αφηγηματική παράδοση με στέρεα δραματουργία και δημιουργική, μοντέρνα ματιά, ενώ έχει μια διεισδυτική ματιά στην αιματοβαμμένη αμερικανική ιστορία. Επιλέγει ένα αργό τέμπο, χωρίς εξάρσεις, με σεκάνς μακράς διάρκειας. Περιγράφει εξαιρετικά μια ολόκληρη εποχή, κοινωνικά, πολιτικά και ηθικά, αντιπαραβάλλει τις κυρίαρχες ιδεολογίες της και φυτεύει στο κέντρο του ιστορικού έπους του μια προσωπική τραγωδία. Εξερευνά τον ύπουλο ρατσισμό της εποχής, καθώς και τον αγώνα των γηγενών για δικαιοσύνη εν μέσω μιας αδίστακτης συνωμοσίας. Για ακόμα μία φορά, η διαπλεκόμενη θεσμική Αμερική παραλληλίζεται με γκανγκστερική συμμορία, κινητήριες δυνάμεις της οποίας είναι η βία και το χρήμα.

Η ταινία, είναι μια οδυνηρή και συναρπαστική εξερεύνηση μιας κρίσιμης στιγμής της αμερικανικής ιστορίας, όταν η σύγκρουση μεταξύ παράδοσης και προόδου, κληρονομιάς και εκμετάλλευσης, έφτασε στο μη περεταίρω. Πρόκειται για μια ιστορία που διεισδύει βαθιά στην καρδιά του αγώνα μιας κοινότητας για επιβίωση μέσα σε ένα σκηνικό ύπουλων δυνάμεων που επιδιώκουν να τους στερήσουν τη σκληρά κερδισμένη ευημερία τους. Ο Scorsese αξιοποιεί έναν προϋπολογισμό 200 εκατομμυρίων, όχι για να μας θαμπώσει με σκηνικά, κοστούμια και κομπάρσους, αλλά για να εστιάσει καλύτερα στις γκρίζες ζώνες του ανθρώπινου αμοραλισμού. Πολύ σημαντικός είναι και ο ρόλος της μουσικής, με διάφορα κάντρι, μπλουζ και ροκ’ν’ρολ κομμάτια να συνοδεύουν τη δράση, υπογραμμίζοντας το χώρο και το χρόνο. Ο "γίγαντας" Robert De Niro (στη 10η συνεργασία του με τον Scorsese) βρίσκεται σε σπάνια ερμηνευτική κορύφωση. Ο Ernest Burkhart του Leonardo DiCaprio είναι τόσο στιβαρός και αποφασιστικός τη μια στιγμή, όσο και αφελής και εύθραυστος την επόμενη, στοργικός όσο και θανατηφόρος. Ο DiCaprio, πιστός στρατιώτης του Scorsese στην 6η συνεργασία τους δίνει μια ώριμη και απόλυτα πειστική ερμηνεία. Η ταινία επωφελείται από τις έμπειρες ερμηνείες τους και τη βαθιά χημεία τους στην οθόνη. Η Gladstone ομολογουμένως επισκιάζει τους δύο διάσημους και ικανότατους συμπρωταγωνιστές της (αμφότεροι ανακαλύπτουν νέους τρόπους να είναι διαβολικοί), με μια εκφραστική, αποκαλυπτική, αφοπλιστική και διακριτικά σπαρακτική ερμηνεία που αποτελεί το ηθικό επίκεντρο της ταινίας και κάνει όπλο ακόμα και τις σιωπές. Ο ρόλος του χαρακτήρα της είναι καθοριστικός για την αποτύπωση των συναισθηματικών και ανθρώπινων πτυχών της δοκιμασίας της φυλής. Παρά την εμφάνιση δεκάδων διαφορετικών χαρακτήρων, οι πρωταγωνιστές λάμπουν, όλες οι ερμηνείες είναι εξίσου απολαυστικές και συγκλονιστικές διαθέτοντας άλλοτε μια υποβόσκουσα κωμικότητα και άλλοτε μια δραματικότητα που μας τρυπάει την καρδιά, δένοντας εξαιρετικά το τελικό αποτέλεσμα.

Με ένα συγκινητικό, πολυεπίπεδο φινάλε που φανερώνει την προσωπική επένδυση του σκηνοθέτη (ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να ρίξει τον επίλογό της, υπενθυμίζοντάς μας πως η ιστορία της ανθρωπότητας και των αδικιών που τη χαρακτήρισαν είναι στο χέρι μας να μην γίνεται αντιληπτή μόνο ως ένα απλό θέαμα στη μεγάλη οθόνη), η ταινία συνδυάζει περιπέτεια, αστυνομικό θρίλερ, νέο-γουέστερν με ένα γκανγκστερικό κρεσέντο μεταβαίνοντας από το θρίλερ δράσης στο ψυχολογικό δράμα και από την ανείπωτη προδοσία μιας αγάπης στην εμμονή για απονομή δικαιοσύνης- τον σωστά ελεγχόμενο-δομημένο ρυθμό, και την εξαίρετη τεχνική της (φωτογραφία, ντεκόρ, κοστούμια και γενικά την πλούσια παραγωγή της). 8/10!!

υπέροχη ταινία με πολλά κοινωνικά μηνύματα , για την κοινωνία μας 

Αν δεν ηταν Σκορτζεζε θα το σφυριζα απο το ημιχρονο . Κουραστικα αργο , δεν ειναι ταινια ερμηνειων ουτε σεναριου , δεν εχει καποιο δυνατο σημειο να σταθεις εκτως απο την εικονα και τα κοστουμια που σε μια τετοια παραγωγη ειναι δεδομενα. Ολα αυτα μαζι με την διαρκεια που εχει χωρις λογο με κουρασαν απιστευτα . Για μενα 6,5 με πολυ αβαντα λογω σκηνοθετη . 

Η ταινια ηταν καλοφτιαγμενη  με πολυ καλη σκηνοθεσια και ηθοποιους αλλα μεχρι εκει.κατα ταλλα κουρασε πολυ και εχανε το ενδιαφερον της αφου η διαρκεια της ηταν υπερβολικα μεγαλη

Θα συμφωνήσω με όλους για την διάρκεια... Εχει τόσο αργούς διαλόγους που σε ορισμένες στιγμές όταν άκους την επόμενη λέξη έχεις ξεχάσει την προηγούμενη.... Μιάμιση ώρα παραπάνω χωρίς λόγο.... Την τσινία την ξέχασα κιόλας...!

Άλλη μια ταινία που περιμέναμε να δούμε πως και πως, αγαπημένος μου σκηνοθέτης ο Σκορτσέζε, αλλά νομίζω πως κούρασε πλέον με αυτές τις πολύωρες αφηγηματικές βιογραφικού τύπου διηγήσεις/εξιστορήσεις: 3.5 ώρες ο "Ιρλανδός", 3.5 ώρες αυτό, σχεδόν 3 ώρες η "Σιωπή", 2.5 ώρες ο "Μπόμπ Ντύλαν" κλπ.
Να σε κρατάει σε μια συνεχή ένταση, σε εγρήγορση, με διαρκείς εναλλαγές σκηνών και συναισθημάτων σαν το "Καζίνο", τις "Συμμορίες της ΝΥ" ή τον "Λύκο της WS" (όλες 3 ώρες ταινίες), να πω ΟΚ,,, αλλά 3.5 ώρες για την ζωή του Τζίμυ Χόφα ή της Ινδιάνας, δεν ενδιαφέρει τον πλανήτη εδώ που τα λέμε παρά μόνο τους αμερικάνους, και όχι όλους, ένα υποσύνολο των!
3.5 ώρες αφήγησης και πόσο μάλλον όταν έχεις ένα πολύ κακό μοντάζ. Ευτυχώς εδώ η σκηνοθεσία ήταν πολύ καλύτερη του "Ιρλανδού", -αν και υπήρχαν σκηνές με λάθη κυρίως στους κοντινούς διαλόγους όταν εναλλασσόντουσαν οι κάμερες στα 2 πρόσωπα-, είχαμε όμως ωραία φωτογραφία, ωραίες σκηνές της Φύσης, ωραία μουσική υπόκρουση, ωραία κουστούμια που αναπαριστούν την εποχή, υπέροχη ερμηνεία από την "Ινδιάνα", πολύ καλή η ερμηνεία του ντε-Νίρο στον ρόλο του κακού (με τις κλασσικές γκριμάτσες του με θύμισε τα "Καλά Παιδιά" και το "Καζίνο"), μέτρια θα έλεγα η ερμηνεία του ντι-Κάπριο χωρίς τα κλασσικά νευρικά ξεσπάσματα που τον χαρακτηρίζουν, έσφιγγε συνέχεια τα χείλη του που έγερναν προς τα κάτω σαν μόνιμα στεναχωρημένος [ :-( ], τον γέμισαν και με τίποτα βαμβάκια στους καθελκτήρες του στόματος και ήταν ίδιος αμίλητος Μάρλον Μπράντο στο "Νονό"!!

Τζέσε Πλέμονς κι αυτός άχαρος και ολιγομίλητος, πιο πολύ μου άρεσε ο "χαρακωμένος" που έπαιζε τον πολύτεκνο δολοφόνο.
Μοντάζ της πλάκας, ειδικά στον μακρύ διάλογο ντε-Νίρο vs ντι-Κάπριο στο αμάξι, εκεί ήταν τόσο ερασιτεχνικό το editing που νόμιζες οτι εσύ ο θεατής ήσουν πάνω στο καπώ με μια κάμερα στο χέρι και έλεγες ως σκηνοθέτης πρώτα στον ντε-Νίρο:"STOP","CUT", μετά γύριζες την κάμερα στον ντι-Κάπριο και του έλεγες:"1,2,3", "Πάμε Λεονάρντο" και μετά πήγαινες σπίτι στο λάπτοπ και με το πρώτο free πρόγραμμα που έβρισκες στο google, έκανες μόνος σου cut/trim/paste και ένωνες πρόχειρα τις σκηνές, για τόσο ερασιτεχνικό μοντάζ μιλάμε. ΟΚ ρε Σκορτσέζε, επιστήθια φίλη η κυρά Θέλμα, σου χάρισε και 3 όσκαρ, αλλά κοντεύει τα 84 η γιαγιάκα, τί edit να σου κάνει στο μοντάζ? Αν και θα με πείς αυτή είναι για το όνομα μπροστάντζα στην λεζάντα, άλλοι δουλεύουν τα προγράμματα από πίσω...
Τεσπα, πρώτη φορά γράφω τόσο αναλυτικά για ταινία, λόγω Σκορτσέζε βασικά, δεν με ενθουσίασε όπως το περίμενα λόγω της ανούσιας πολύωρης φλυαρίας, θα μπορούσε να ήταν πάρα πολύ καλή αν περιοριζόταν ο χρόνος της, 2 φορές με πήρε ο ύπνος, την ολοκλήρωσα με την 3η, ενδιαφέρον σενάριο, καλύτερη ως ταινία στο σύνολο της από τον "Ιρλανδό" αλλά,,, 6.9/10!!!

(έχω δεί τις περισσότερες ταινίες του Σκορτσέζε πάνω από 5-10 φορές, τα "Καλά Παιδιά" μπορεί και 100 φορές, αυτήν όμως δύσκολα θα την ξανέβλεπα, μόνο στο STAR μετά από χρόνια που θα κόψει πολλές σκηνές σαν τον "Σημαδεμένο" και θα την κάνει νορμάλ ταινία 1,5 ώρας!!)

Αρκετα ενδιαφερουσα ταινια, αδικαιολογητα πολυ μακρας διαρκειας, οπου αν δεν επαιζαν οι συγκεκριμενοι ηθοποιοι, θα ηταν ακομα μια καλη ταινιουλα. 6,8/10 απο μενα , λογω  Leonardo DiCaprio

Αν και το θέμα της ταινίας είναι εξαιρετικό,σε αντίθεση με το βιβλίο,η ταινία με κούρασε.6/10

Επίσεις και εγω το ειδα...συμφωνο στο σχολιασμό με τον (nomikos) αλλα δευτερη φορα δεν βλεπεται! 

Το ειδα στο σινεμά όταν παιχθηκε. Απο τις ταινίες που θέλεις να εχεις προσωπική άποψη μεσα στην σκοτεινή αίθουσα. Και νομίζω οτι "χάνει" στην οθόνη του υπολογιστή. Γέρασε και ο Σκορτσέζε και άρχισε τις κινηματογραφικές φλυαρίες. Το έργο θα μπορούσε να ειναι 40΄λεπτα μικρωτερο στο μοντάζ απο τις 3.30!!!!! ωρες που διαρκει χωρίς να χάνει το νόημα του.....Παρόλη όμως την κόπωση που προκαλεί, δεν παυει να είναι καλό σινεμά πού στηρίζεται σε εναν Ντι- κάπριο που ανταποκρινεται άριστα σε κάθε δύσκολο ρόλο και σε εναν Ντενίρο(τον ξανάνιωσε το μωρό που έκανε στα ογδόντα του) που ευχαριστιέται τον ρόλο του πανούργου-κακου ,και βγαινει στο πανί. Την παρασταση ομως κλεβει με την εκφραστικότητα της η Λιλυ Γκλαστοόυν που αξιζει και μαλλον θα πάρει το οσκαρ γυναικείου ρόλου.Στεκεται καλλιτεχνικά επάξια και αντάξια πλαΐ σε δυο ηθοποιούς που ευκολα σε "εξαφανίζουν" με το ταλέντο τους .Το σεναριο επισης ειναι καλογραμμένο και ειναι πλήρες και συνεπές στην πραγματική ιστορία.Κουστούμια αναπαρασταση εποχής ,εκτέλεση παραγωγής στο μάξιμουμ και ολα πλουσια και επαρκή. Η κριτική μου έγκειται στο οτι το κεντρικο νόημα της ταινίας( η ανθρωπινη απληστία ,η ευπιστία , η δολιοτητα, και η δίψα για πλουτισμό στην οποία ειναι οικοδομημένη η χώρα αυτή) μπορεί να δοθει πιο λακωνικά και να μην κουράσει. Το συναίσθημα μπορει να χαθει απο την διάρκεια του φιλμ.....