Στο γραφείο καθηγητών / The Teachers' Lounge / Das Lehrerzimmer (2023)

Mia ταινια που δειχνει το καταντημα της δυτικης κοινωνιας....

καθολου μακρυα και απο την ελληνικη πραγματικοτητα....

το θυμα καταντα στο τελος διωκωμενο....ειναι που λεμε "και κερατας και δαρμενος"..

εκπαιδευτικο συστημα σκετο κωλοχανειο....

εχουν καταντησει τα σχολεια και τα πανεπιστημια αντρο παρανομιας....

ειναι η Πολιτικη της Σχολης της Φρανκφουρτης :

"θα κανουμε τις δυτικες κοινωνιες , τοσο διεφθαρμενες ,

ωστε να βρωμανε, μεχρι να επικρατησουμε εμεις".

τα προσωπικα δεδομενα (οπως στην ταινια) 

τα επικαλουνται ΠΑΝΤΑ οι κλεφτες ,οι απατεωνες , οι παιδοβιαστες και ολο το κατακαθι της κοινωνιας........

η ταινια βλεπεται ,,,,την βλεπεις και συγχιζεσαι.....

Ένα εντυπωσιακά σκληρό, γεμάτο αλήθειες νευρώδες κλειστοφοβικό δράμα χαρακτήρων που γίνεται οριακά ψυχολογικό θρίλερ, μεταδίδει μια αίσθηση ασφυξίας και καταβύθισης, με φόντο ένα σχολείο, τη μικρογραφία της κοινωνίας με όλες τις παθογένειές της, το οποίο δεν μελετά απλώς τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης αλλά και τα λεπτά όρια που χωρίζουν το καλό από το κακό. Mία ιστορία αθωότητας, ενοχής και τύψεων, όπου ο ιδεαλισμός της Κάρλα συγκρούεται με μία πραγματικότητα όπου τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Ο υφέρπων ρατσισμός, τα τρωτά σημεία του εκπαίδευσης, η αλαζονεία της εξουσίας, η υποκρισία και ο φαύλος κύκλος της βίας ξεδιπλώνονται απίστευτα. Αριστουργηματική αλληγορία και αιχμηρό σχόλιο, μέσα από τη σχολική κοινότητα, η ταινία μιλάει για την πολιτική ορθότητα, τις προκαταλήψεις, τις ψευδείς καταγγελίες και τα… fake news. Tο σχολείο, οι δάσκαλοι και οι μαθητές αποτελούν ένα ιδανικό μοντέλο για να απεικονίσει την κοινωνία στο σύνολό της. Υπάρχει ο αρχηγός κράτους που ασκεί εξουσία, ορισμένα όργανα αυτού του κράτους που κινούνται στο πλαίσιο της "πολιτικής ορθότητας" και όχι της ουσίας, ο αγανακτισμένος λαός με τη μορφή των μαθητών (που συνεχώς επικαλούνται τα δικαιώματά τους: την ιδιωτικότητα και την απόκρυψη "προσωπικών δεδομένων" για το παραμικρό) και ένα όργανο Τύπου μέσω της σχολικής εφημερίδας, με μαθητές-δημοσιογράφους που δεν διστάζουν να θυσιάζουν υπολήψεις στο βωμό της δήθεν αντικειμενικότητας και των "πωλήσεων". Το σφιχτοδεμένο και πολυεπίπεδο σενάριο απλώνεται σε μια σειρά ζόρικων ηθικών διλημμάτων που σκοπό έχουν όχι μόνο να σχολιάσουν τις αντιφάσεις του μικρόκοσμου του σχολείου αλλά να αναδείξουν τις προβληματικές κοινωνικές δομές ενός "προηγμένου" πολιτικού συστήματος.

Tα πνιχτά και άβολα έγχορδα δημιουργούν μία μονίμως απειλητική ατμόσφαιρα, υπογραμμίζοντας την κλιμακούμενη αγωνία, ενώ το έργο πετυχαίνει απόλυτα το στόχο του – όπως και το να ορίσει ένα σωρό εναρκτήρια σημεία επιμέρους συζητήσεων και προβληματισμών. Ο Catak δουλεύει με θαυμαστό τρόπο το δύσκολο θέμα του, χωρίς σταματημό, χωρίς διαλείμματα, διαρκώς στην ένταση, με την ατμόσφαιρα διαρκώς ηλεκτρισμένη. Το προσόν της ταινίας είναι η ικανότητά του να διαχειριστεί με εξαιρετικό τρόπο τα θέματα που θέτει χωρίς να καταφύγει σε υπερβολές ή ηθικολογίες. Αποτυπώνει μια νέα πραγματικότητα στο ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό σύστημα εν γένει με καινούρια θετικά σημεία και διαφορετικές με το παρελθόν παθογένειες, δίνοντας φυσικά έμφαση στις ιδιαιτερότητες της γερμανικής περίπτωσης λόγω της γεωγραφίας της δράσης και φροντίζοντας να μην απομονώσει το βλέμμα του και από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Τείνει ενίοτε να χρυσώνει το χάπι, γενικά όμως είναι εύστοχος και αρκετά σύνθετος στην ανάλυσή του, με τη ματιά του να είναι περισσότερο συμπονετική παρά επικριτική για όσους εμπλέκονται. Τέλος, καταφέρνει με ακρίβεια και διεισδυτική ματιά να θέσει, με έναν μοναδικό τρόπο, σειρά ερωτημάτων σχετικά με την ηθική, τη δικαιοσύνη, την πολιτική ορθότητα και τις παγίδες των σύγχρονων δημοκρατικών θεσμών, σκηνοθετημένο δεξιοτεχνικά και κρατώντας το σασπένς στα ύψη μέχρι το φινάλε. Ο σκηνοθέτης χειρίζεται όλες τις λεπτές ισορροπίες που προκύπτουν από το σενάριο με ιδιαίτερη ευαισθησία και χωρίς περιττές ακρότητες και διδακτισμούς. Θα προτιμούσα ένα πιο ξεκάθαρο τέλος βέβαια, αλλά αφήνει τα ηθικά συμπεράσματα και τις λύσεις σε εμάς, αφήνοντας έκθετες τις πληγές που έχουν ανοίξει μέσα από τα τραυματικά γεγονότα που έχουν προηγηθεί.

Το βασικό, όμως, ατού της ταινίας δεν είναι άλλο από την ερμηνεία της Leonie Benesch που τα δίνει κυριολεκτικά όλα, ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις του ρόλου της και πλάθει τον χαρακτήρα της Κάρλα με τέτοια πειθώ κι αφοσίωση που δεν μπορείς παρά να νοιαστείς για την τύχη της. Θαυμάσια δουλειά έχει γίνει και όσον αφορά τους ανήλικους ερμηνευτές οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν εκπέμπουν έναν αέρα προσποιητού, ενισχύοντας έτσι αποφασιστικά τον όλο ρεαλισμό. Κι επειδή το σχολείο πάντα λειτουργεί ως καθρέφτης της κοινωνίας, το “The Teacher’s Lounge” καταφέρνει να θέσει, μ’ έναν εξαιρετικά υποδόριο και πολυεπίπεδο τρόπο, μία σειρά από ερωτήματα σχετικά με την ηθική, την απόδοση δικαιοσύνης και τις σχέσεις εξουσίας που διέπουν τα εκπαιδευτικά συστήματα, αλλά και τον κόσμο μας εν γένει, μέσα σε μιάμιση ώρα που παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα και τον νου σε διαρκή εγρήγορση. Συνολικά, μια αριστουργηματική ταινία για τις σχέσεις εξουσίας και τις ολέθριες επιπτώσεις που έχουν οι φαινομενικά μικρές αποφάσεις στη ζωή, διεισδύοντας στην πραγματικότητα και αναδεικνύοντας τα μικρά κι ασήμαντα της καθημερινότητας τα οποία αθροιζόμενα συνθέτουν το μεγάλο και σημαντικό της κοινωνικής πραγματικότητας. 9/10!!

Η ταινία είναι το κλασσικό "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες". Η καθηγήτρια όχι μόνο δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα της, αλλά αντίθετα έφερε κλιμάκωση των γεγονότων, οδήγησε σε μαθητές άριστους να οδηγηθούν σε παραβατικές συμπεριφορές και έσπειρε διχόνοια μεταξύ των καθηγητών. Τελείως αντιπαιδαγωγική προσέγγιση, δεν θα μπορούσε να κάνει χειρότερες επιλογές από αυτές που έκανε.  Δεν μπορείς στον βωμό ενός μαθητή, να θυσιάσεις άλλους 15. Η δασκάλα έχει ένα τουπέ σε όλη την ταινία ότι αυτή είναι η μόνη σωστή και κριτής των πάντων, με κούρασε και αμφιβάλλω ότι τελικώς πήρε το μάθημά της.  'Εχει πολύ παραπληροφόρηση κάτω στα σχόλια, πχ ότι δεν παίζουν Γερμανοί ενώ η πρωταγωνίστρια είναι γερμανίδα... , θα πρότεινα να δείτε την ταινία όσοι θέλετε να ρίξετε μια ματιά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα διαφορετικό, με μια προσέγγιση που δεν θα δείτε στην Ελλαδα. 7/10

Εξαιρετική ταινία !!! ..μετά από 35 χρόνια στα σχολεία , αν και δεν γνωρίζω καλά το εκπαιδευτικό σύστημα της Γερμανίας , γνωρίζω πολύ καλά όμως τις συμπεριφορές των εκπαιδευτικών , των μαθητών , των γονέων και αυτή η ταινία τις περιγράφει πάρα πολύ καλά !!! ...αυτό σε "πρώτο επιπεδο ανάγνωσης " της ταινίας ...σε δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει με θέματα δημοκρατίας , τήρησης κανόνων , ισότητας και ελευθερίας έκφρασης και θέτει προβληματισμούς που αγγίζουν την σύγχρονη κοινωνία μας , αφού ένα σχολείο είναι μια κοινωνική ομάδα ζωντανή , δυναμική και ιδιαίτερα ευαίσθητη !!!  ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ !!! 

Ενώ ήμουν έτοιμη να γράψω τα καλύτερα λόγια για την ταινία, ξαφνικά ήρθε το τέλος και με αποστόμωσε! Μήπως κατάλαβε τελικά κάποιος τί έγινε; Εγώ δεν κατάλαβα τί εννοούσε ο ποιητής...Λύθηκε το μυστήριο και δεν το αντιλήφθηκα; Σας παρακαλώ μια απάντηση!!!

Συμπληρώνοντας και έχω ζήσει 7 χρόνια στην Γερμανία και πηγαίνοντας σε σχολη, η ταινία βραβεύτηκε διότι μιλάει τα γερμανικά των αλλοδαπών την οποία έχουν κατακτήσει. Δυστυχώς, τους Γερμανούς οι οποίοι μιλάνε τοπικές διαλέκτους ή πολύ γρήγορα, δεν μπορείς να τους αντιληφθείς γρήγορα. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα πράγματι ταινία εκτός από το τέλος της. Ο σκοπός της ήταν να επιβραβευτεί για την ΝΕΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΤΟ ΣΧΕΔΟΝ 70% ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΥΤΗΣ. ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΒΕΒΑΙΑ ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ...

Ήταν μια απλώς προπαγανδιστική ταινία χτύπημα στο στομάχι των αυτόχθονων γερμανών (όπως και στα δικά μας) στην οποία δεν συμμετείχε κανένας απολύτως ΓΕΡΜΑΝΟΣ....Πόσες φορές να ξέρετε ότι λυπήθηκα τους γερμανούς...Ξέρεις τί θα πει να έρχονται κούρδοι (τους οποίους θεωρούμε δήθεν φίλους) και να λένε μπροστά σε γερμανούς και σε μας τους έλληνες ότι θα σας σβήσουμε; Να θεωρούν μια γυναίκα που θα βγει μόνη της για ποτό ή καφέ, πουτάνα; Με τον σύντροφό μου είχα βγει για ποτάκι και του έκλειναν το μάτι και γελούσαν γιατί θεωρούσαν ότι ήταν με πόρνη....Εσείς οι ευαισθητούληδες...περιμένετε το...μέλλον...Έχουν στήσει παντού σπιούνους και παρακολουθούν όλα τα μαγαζιά που συχνάζουν γυναίκες, ειδικά εξ ανατολής (γι΄αυτές έχουν μητρώα κανονικά). Θα τα δείτε και δεν θα τα πιστεύετε.

Το σχολικό περιβάλλον ήταν ΑΡΤΙΟ για τα δικά μας δεδομένα! Δεν ξέρω ποιοί έγραψαν κριτική γι΄αυτήν την ταινία ειδικά για τους Γερμανούς που δίνουν τόσα επιδόματα και πραγματικά έχουν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ! Δεν έχετε ζήσει την πραγματική Δημοκρατία εδώ στην Ελλάδα γι΄αυτό και δεν μπορείτε να το αντιληφθείτε...Έχουν ένα τέλειο εκπαιδευτικό σύστημα και πολύ ανεκτικό! Οι ίδιοι οι Γερμανοί! Όχι οι Πολωνοί που καταζητούνται όπου και να πάνε...Αλλά ο τούρκος παραγωγός εάν δεν κάνω λάθος, θέλει κι άλλα να πει...Και μάλιστα να μας ταπώσει με τον κύβο του Ρούμπικ από ένα παιδί καθαρά ασιατικής καταγωγής. Να ταπώσει την λευκή φυλή...Με την μητέρα του να απέχει...Οι γνωστοι ασιάτες που βγάζουν μπροστά τα παιδιά τους στον πόλεμο αντί να τα προστατεύουν....Μας είπε δηλαδή το κωλόπαιδο ότι μας δούλεψε....Αυτό είναι το υπεραλλαζονικό μύνημα του...σκηνοθέτη....του τούρκου σκηνοθέτη...Ο Ασιάτης όμως σκηνοθέτης, δεν μας είπε ότι στην Ευρώπη κατα εκατομύρια έχουν εισέλθει γκέυ ασιάτες για να αποφύγουν τα πάνδεινα από την Ήπειρό του...

Προχωράμε και στην υποψηφιότητα της Γερμανίας για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας:
ανούσια ταινία χωρίς νόημα, τζάμπα το καρούλι που ξόδεψαν, χάσιμο χρόνου για μένα!

15 ταινίες από τις 88 σε σύνολο προκρίθηκαν για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας:
Armenia, “Amerikatsi”
Bhutan, “The Monk and the Gun”
Denmark, “The Promised Land”
Finland, “Fallen Leaves”
France, “The Taste of Things”
Germany, “The Teachers’ Lounge”
Iceland, “Godland”
Italy, “Io Capitano”
Japan, “Perfect Days”
Mexico, “Totem”
Morocco, “The Mother of All Lies”
Spain, “Society of the Snow”
Tunisia, “Four Daughters”
Ukraine, “20 Days in Mariupol”
United Kingdom, “The Zone of Interest”

Από τις 4 που είδα, μόνο Ιταλία και Δανία ξεχωρίζουν προς το παρόν.

Αρμενία και Ισλανδία είναι ταινίες του 2022! Το "Godland" θυμάμαι πήγα να το δω και το σταμάτησα.
Μαρόκο, Τυνησία και Ουκρανία είναι ντοκυμαντέρ, το Ουκρανικό γροθιά στο στομάχι!
Ισπανία χιλιοπαιγμένο στόρυ, αναμένω Ιαπωνία...

Ειχα ακουσει πολλα καλα λογια για αυτη την ταινια και περιμενα να δω κατι σπουδαιο αλλα δυστυχως απογοητευτηκα,μια ταινια που σου δημιουργει μια ψυχολογικη φορτιση ενα αγχος χωρις αποτελεσμα