Jeanne du Barry / Ζαν Ντι Μπαρί : Η Ερωμένη του Βασιλιά (2023)

εμενα παντως με αρεσε...

βλεπεται ευχαριστα....

ο κινηματογραφος και ΚΑΙ διασκεδαση....

ειναι καλη κατασκευη....

6,8/10

Ένα άσφαιρο, άχρωμο, άτονο ιστορικό μελόδραμα, η καλλιτεχνική αρτιότητα, η ενδυματολογική παραγωγή που είναι εντυπωσιακή και προσεγμένη, τα πλούσια μεγαλεπήβολα σκηνικά, το εξαίσιο μακιγιάζ και η μοναδική ατμόσφαιρα εποχής με συνεπήραν και με μάγεψαν, κρατώντας τα ηνία και τα σκήπτρα της ταινίας. Συμπαθητική σκηνοθεσία μας ταξιδεύει στις Βερσαλλίες σε ένα τρόπο ζωής αδιανόητο για τα σημερινά δεδομένα, αλλά η ροή είναι τόσο νωχελική και το σενάριο τόσο ρηχό που χάνει το ενδιαφέρον από ένα σημείο και ύστερα. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αληθινή ιστορία, αξιοπρεπής παραγωγή, όμως επιλέγεται μια επιδερμική προσέγγιση, από το ημίωρο και μετά… χάνει λάδια, ενώ γενικότερα τα προβλήματα γιγαντώνονται όσο προχωράει. Η ιστορία τής Ζαν ρομαντικοποιείται αφελώς, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα περίτεχνα γυρίσματα στις εξοχές και στις Βερσαλλίες (μέρος της ταινίας γυρίστηκε πράγματι μέσα στο ανάκτορο, άλλα μέρη σε στούντιο). Κάτι λίγο πάει να ειπωθεί για μια επαναστάτρια στα σαλόνια του κατεστημένου, αλλά μπλέκεται σε ανούσιες κουβέντες και χαχανητά. Η Μαϊγουέν δεν διστάζει να ντύσει την ταινία της με ένα voice-over όπου κάποιες ατάκες μπορεί και να μην ταιριάζουν με την εποχή. Επιπλέον, δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένος ο τρόπος που η δημιουργός παρουσιάζει την κεντρική της ηρωίδα στη μεγάλη οθόνη και από τις δύο θέσεις που κρατάει η ίδια. Η ταινία καθ' όλη τη διάρκειά της διατηρεί μια ψύχραιμη και επίπεδη στάση χωρίς εκπλήξεις, παρότι το βροντερό soundtrack προσπαθεί να εκμαιεύσει κάποιο εντονότερο ενδιαφέρον.

Η Μαϊγουέν σπάνια κατορθώνει να καταγράψει κάποια αλήθεια που να προκύπτει από την ηρωίδα της, το βάρος της φαίνεται να πέφτει στο αντιδραστικό τού χαρακτήρα της όπως αυτό μεταφράζεται εξωτερικά σε γκριμάτσες και αλλοπρόσαλλη κινησιολογία. Η Μαϊγουέν, από την άλλη, δεν είναι παρά... η Μαϊγουέν, μέτρια ως ηθοποιός, ψιλόλιγνη, άχαρη, οπωσδήποτε μοντέρνα σ' ένα φιλμ που δεν κάνει τίποτε για να εκμοντερνίσει την ηρωίδα του. Η καρδιά της ταινίας είναι η ερωτική της σχέση με τον Λουδοβίκο και εκεί επίσης έχει ενδιαφέρον πώς προσεγγίζει εκείνον σαν χαρακτήρα. Τον υποδύεται ο Τζόνι Ντεπ, που στην πραγματικότητα δεν κατέχει ιδιαίτερα μεγάλη θέση στις σκηνές της ταινίας, δεν εμφανίζεται λίγο αλλά σίγουρα πιο στοχευμένα, παίζει όπως εκείνος ξέρει καλύτερα, με τα εκφραστικά του μάτια, το μελαγχολικό χαμόγελο, την παιδική απορία, την καλά κρυμμένη κωμικότητα, που δεν χρειάζονται λέξεις σε καμία γλώσσα. Σεναριακά τον παρουσιάζει σαν έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει τη θέση του και τα τελετουργικά γύρω από την καθημερινότητά του με μια παθητική αδιαφορία χωρίς να εκφράζει ποτέ κάποιο συναίσθημα. Ο Τζόνι Ντεπ καλείται συχνά να ερμηνεύσει χωρίς ατάκες με όλη τη δουλειά του να γράφεται πάνω στο πρόσωπό του, εξάλλου το πρόσωπο του Ντεπ είναι πολύ ξεχωριστό εργαλείο και κατορθώνει να δείξει τα στοιχεία που απαρτίζουν τον χαρακτήρα του με ελάχιστο υλικό στη διάθεσή του.

Αντίθετα, η ταινία αγκαλιάζει το ταλέντο του διευθυντή φωτογραφίας Λοράν Νταϊγιάν, με κάδρα είτε λουσμένα στο φυσικό εξωτερικό φως, είτε κρυφαναμμένα με κεριά, είτε ανοιχτά στη μοναχικότητα τής φύσης, είτε παραγεμισμένα με φτιασιδωμένους αριστοκράτες στα εκτυφλωτικά σαλόνια με τους καθρέφτες ή χαμηλοφωτισμένα μελαγχολικά. Αφηγηματική, επιφανειακή, η "Jeanne du Barry" ακολουθεί τα χρόνια της ζωής και της δράσης τής Ζαν, λες κι έξω από το παλάτι δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχει πεινασμένος λαός, δεν υπάρχουν εντάσεις, μέσα στη Γαλλία αλλά και στα σύνορά της, λες κι ο κόσμος όλος στρέφεται γύρω από τα ups και τα downs μιας αντίξοης σχέσης. Απλώς με μια σειρά από ατάκτως ερριμμένες ομορφιές, με πλούτο παραγωγής εφάμιλλο του στέμματος, μ' ένα ξόδεμα και μια εικαστική πολυλογία που δεν έχει κορμό να στηριχτεί, υποστηρίζεται το πόνημα. 6/10, μόνο για το τεχνικό, καλλιτεχνικό και φωτογραφικό κομμάτι της ταινίας, από σενάριο μια ανερμάτιστη γλυκερή ιστορικής εμβέλειας νερόβραστη νουβέλα, χωρίς αντίκρισμα.

H ταινία κερδίζει τον σεβασμό, ως ιστορική βιογραφία. Όμορφη σκηνοθεσία, αποδιδει το πνεύμα της εποχής, λυπήθηκα για το τέλος. Δεν καταλαβαίνω γιατί έγινε έτσι. Η ηθοποιός είναι το μόνο σημείο που δεν μου άρεσε. Για τα δικά μου μάτια είναι άσχημη.

Συμπαθητικο στην θεαση του ..δεν με χαλασε κατι αλλα ουτε κ με ενθουσιασε.
Ενα αναλαφρο μετριο εργακι,βλεπεται ανετα!
Θενκς στον nomikos για την προταση!! 

χωρις να διεκδικει δαφνες ιστορικής βιογραφίας η ταινια παρωδει την υποθεση της Μανταμ ντε Μπωμπαντουρ, επί πολλά χρονια επίσημης μαιτρεσσας του Λουδοβικου ΙΕ. Ακριβη παραγωγη, χωρίς ομως άλλα αξιόλογα χαρακτηριστικα, ακόμα και ο Ντεπ δεν ειναι στα καλύτερα του εδω. Παντως βλέπεται ευχάριστα και έχει και κάποια αξία σαν ιστορική μεταφορά στην προεπαναστατικη Γαλλία.

               Το έργο απευθύνεται σε εκείνο το "Φιλοθεάμον κοινο" που αρέσκεται σε Βασιλείς ,λουσα, παρελάσεις ,αυλες, σκανδαλα και εύνοιες κλπ. Ως βιογραφία και ουσία ειναι μηδέν. Οι Γάλλοι "δανεισαν" απλώχερα τις Βερσαλιες για το γύρισμα, μακαρίζοντας τον Λουδοβίκο για την "επενδυση" του στο κτίσιμο τους, που τους εξασφαλιζει τεράστια τουριστικά έσοδα και εχει κανει απόσβεση 1000 φορες μεχρι τωρα.Δεν μπορω ομως μεσα στην ελαφρότητα του έργου να μην σταθω στις ερμηνείες. Πρωτα του Ντέπ που "γραφει " ειτε ως χαριτωμένος πειρατής, ειτε ως αντίδικος σε δικαστικές αίθουσες και εδω ως Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ,και  επιβάλει-υποβάλει με την προσωπικότητα του την Ταινία. Ειναι κρίμα και εχει ευθυνη και ο ίδιος που δεν έπαιξε μεγάλους ρόλους. Εδω αναμφισβητητα αποκαλύπτει οτι εχει την δυναμικότητα.Αυτη ομως που κλέβει την παρασταση ειναι η κυρία Maiwenn(ως Ζαν ντε Μπαρύ) πολύπλευρο ταλεντο εκτος απο ηθοποιος ειναι σεναριογράφος , και σκηνοθετης. Αυτη και το αφοπλιστικό της χαμογελο και η ερμηνεία της "γεμίζουν" την ταινία στο πιο σημαντικο της ποσοστό γιατί κατα τα άλλα ειναι οτι περιγραφτηκε στην αρχή.