The Elephant Man / Ο Άνθρωπος Ελέφαντας (1980)

Ένα έχω να πω για την ταινία του David Lynch The Elephant Man, μένει ανεξίτηλη στη μνήμη και τη ψυχή του θεατή.
Ένα αριστοτεχνικό ανθρώπινο και ανθρωπιστικό δράμα βασισμένο στις σημειώσεις του γιατρού Frederick Treves και αφηγείται την πραγματική περίπτωση του Joseph Merrick (1862-1890), γνωστού ως Elephant Man.
Μια ιστορία για την διαφορετικότητα, την απιστία και την εκμετάλλευση.
Εκτός από την εξαιρετική σκηνοθεσία και την εύστοχη επιλογή της μαυρόασπρης φωτογραφίας, το όλο εγχείρημα βέβαια δεν θα ήταν τόσο πετυχημένο χωρίς την καταπληκτική ερμηνεία του John Hurt και το εκπληκτικό μακιγιάζ του.

Υπέροχος Άνθρωπος. Τελικά άλλοι ήταν αυτοί με τη ζωώδη συμπεριφορά. Μήπως όμως και στην πραγματικότητα δε συμβαίνει το ίδιο; Η ταινία αξίζει 10 αστέρια!!!!

Την είχα δει όταν ήμουν μικρή. 2 φορές.Τι κλάμα είχα ρίξει τότε...

η πρωτη ταινια που ειδα και τρομαξα σε ηλικια 9 ετων...μερες εκανα να κοιμηθω γιατι δεν μπορουσα να ξεχασω τις εικονες... σημερα ωστοσο μπορω να δω με αλλη ματια το τι σημαινει διαφορετικοτητα και να καταλαβω

παλια αλλα συναμα φοβερη ταινια δεν εχω ιδεα τι θα εκανα εγω αν ημουν στη θεση του δειτε την

Ταινία σταθμός στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.Θα μείνει χαραγμένη τόσο στη μνήμη όσο και στη ψυχή σας!!

"Δεν είμαι ζώο!.. Δεν είμαι ζώο!.. Είμαι ένα ανθρώπινο ον!" Σπαραχτικά ηχούν τα παραπάνω λόγια στα αυτιά του εμβρόντητου θεατή, υπογράφοντας μια από τις συγκλονιστικότερες σκηνές ανθολογίας στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο Ντέιβιντ Λυντς, επανέρχεται, μετά την ωμή ενδοσκόπηση στην άβυσσο της ύπαρξης που πρόσφερε η cult δημιουργία Eraserhead στα τέλη της δεκαετίας του 70. Αυτή τη φορά αφήνει στην άκρη την avant garde παλέτα-σήμα κατατεθέν του, για να σκηνοθετήσει ένα μανιφέστο κατά της ανθρώπινης βαρβαρότητας, όπως αυτή σφυρηλατείται μέσα από τις νόρμες καθωσπρεπισμού του Βικτοριανού Λονδίνου. Ή, οποιασδήποτε-κατ επέκταση- "πολιτισμένης" κοινωνίας. Το αυτοβιογραφικό μοτίβο πάνω στο οποίο απλώνεται η ιστορία έρχεται να προσθέσει νέα ρίγη στην φρίκη του ανθρώπινου ξεπεσμού, δεκαετίες προτού αυτός διαμοιράσει τα τελευταία εναπομείναντα ιμάτια του στα παζάρια του Μεγάλου Αδελφού. Τελικά, δεν έχουν αλλάξει και πολλά από την εποχή των σπηλαίων. Στην ουσία, η ανθρώπινη συμπεριφορά ακολουθεί το ίδιο μότο, υπακούοντας τυφλά στις επιταγές των ενστίκτων. Η φιλήδονη διαπόμπευση των κατατρεγμένων αποτελούσε ανέκαθεν το τέλειο άλλοθι, προκειμένου η υποκρισία του ατόμου να εξορκιστεί μέσα από συλλογικές διαστάσεις. Ο μέσος, "φυσιολογικός" άνθρωπος, αδυνατώντας να απογαλακτιστεί από τον κομφορμιστικό ευνουχισμό που του κληροδοτεί ο παρά φύσιν τρόπος ζωής στα πλαίσια της κοινότητας, αναζητεί πάντα το εξιλαστήριο θύμα για την μή εξέλιξη του. Ο όχι και τόσο φυσιολογικός συνάνθρωπος, ο απόκληρος της κοινότητας, αποτελεί το τέλειο όχημα, που κουβαλά, κρίματα, αμαρτίες κι ενοχές. Και μια τεράστια ευκαιρία πλουτισμού ενίοτε. Από την άλλη, είναι όντως αγνά τα κίνητρα από τα οποία διέπεται η άρχουσα, εξευγενισμένη τάξη στο ενδιαφέρον που επιδεικνύει; Η ταινία αντιπαρέρχεται αυτών των σκοπέλων, προτείνοντας την λύση του ανθρώπου. Ο οποίος, ανεξαρτήτως θέσης, μόρφωσης και οικονομικής κατάστασης, δύναται να διέπεται από τα πλέον αγνά ή ποταπά κίνητρα και με βάση αυτά να επιλέγει την δική του προσέγγιση. Είναι τελικά θέμα επιλογής η παιδεία, η συμπόνια, ο ανθρωπισμός. Όπως είναι και θέμα επιλογής η άνευ όρων παράδοση στα ένστικτα. Και ανάλογα με την επιλογή, καθορίζεται και το βάθος στο οποίο θα εξερευνήσει η ματιά του καθενός την ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης. Η εξωτερική όψη δεν είναι παρά ένα προπέτασμα καπνού, που συχνά κρύβει το πραγματικό βάθος στην ομορφιά και την αλήθεια. Η επιλογή είναι δική μας.

Ενώ η εικόνα αυτού του ανθρώπου αρχικά σε σοκάρει, στη συνέχεια σε κερδίζει η τόσο αθώα ψυχή του κ η ευγενική συμπεριφορά του. Το πόσο σκληροί ήταν οι άνθρωποι μαζί του κ πόσο τον εκμεταλλεύτηκαν, σαν πραγματικό ζώο κ όμως αυτό το πλάσμα δεν αλλοιώθηκε στο ελάχιστο κ μάλιστα έδωσε μαθήματα αγάπης, κάτι που είχε στερηθεί. Πολύ συγκινητική,,,δείτε την.

αν ήμουν στη θέση του μπορεί να μην το άντεχα.... μπράβο του που άντεξε....