Haunting of the Queen Mary (2023)

Ο τρόμος στην ανοιχτή θάλασσα είναι ένα αρκετά κοινό θέμα, από το Ghost Ship και το Deathship μέχρι το The Haunting of the Mary Celeste και τον Titanic 666. Το Haunting of the Queen Mary είναι μια οπτικά εντυπωσιακή ταινία, ειδικά στις σκηνές που διαδραματίζονται το 1938 όταν το πλοίο βρισκόταν στο απόγειο της φήμης και της κομψότητάς του. Οι σκηνές με τους Fred Astaire και Ginger Rogers είναι εκπληκτικές. Η σύγχρονη ιστορία χρησιμοποιεί το σπηλαιώδη και επιβλητικό μηχανοστάσιο του πλοίου και άλλους χώρους εργασίας για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα τρόμου. Τα εύσημα πάνε στον κινηματογραφιστή Isaac Bauman που έβγαλε τόσο καλά τα δύο διαφορετικά στο χρόνο πλοία. Δυστυχώς, το σενάριο κάνει κακή δουλειά στο να ενσωματώσει τις δύο ιστορίες, καθώς αναπηδά από το παρελθόν στο παρόν, με συνέπεια να χάνεις τον μπούσουλα και την λογική ροή των γεγονότων, ενώ και η μεγάλη διάρκειά του δεν αποσκοπεί σε τίποτα, αφού πλατειάζει και επαναλαμβάνει κάποιες πτυχές της ιστορίας.

Ανάμεσα στις δύο οικογένειες, τους επιβάτες και το πλήρωμα υπάρχει ένα μεγάλο καστ χαρακτήρων, σε πολύ λίγους από τους οποίους όμως δίνεται μεγάλη ανάπτυξη. Είναι επίσης δύσκολο μερικές φορές να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει. Σε πολλά σημεία της ταινίας, οι χαρακτήρες που μιλούν με μάσκες είναι δύσκολο να κατανοηθούν, όπως και οι χαρακτήρες που μιλούν σε μέρη όπως το μηχανοστάσιο. Και, καθώς η πλοκή περικόπτει τις ιστορίες και τα γεγονότα της ίδιας ιστορίας, μερικές φορές μπλέκοντας εμπρός και πίσω στα χρονοδιαγράμματα τους, είναι εύκολο να χάσεις την αίσθηση του τι πραγματικά βλέπεις. Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχουν αρκετοί εντυπωσιακά σκηνοθετημένοι τρόμοι, μερικοί εκπληκτικοί θάνατοι και συγκλονιστικοί φόνοι. Τα αιματηρά εφέ των Keith Harding και Jimm Stark είναι εξαιρετικά, όπως ευρηματικό είναι η σκηνή με το κινητό. Με συνετή επεξεργασία και περικοπή του σεναρίου, το Haunting of the Queen Mary θα μπορούσε να ήταν μια από τις καλύτερες ταινίες, αφού το μπερδεμένο σενάριο σπαταλά μερικές καλές ιδέες και αφήνετε ένα γενικά ικανό καστ με λίγα πράγματα να δουλευτεί και να αναπτυχθεί καταλλήλως. 5.5/10!!

Αρχικά, μου άρεσε τόσο πολύ η σκηνοθεσία της εκκεντρικής αυτής ιστορίας που θύμωσα με τη βαθμολογία που οι κριτικοί θέλησαν να επιβάλλουν στην ταινία. Όμως με τις αλλεπάλληλες αναδρομές της στο 1938 και την κάπως αλματώδη εξέλιξή της, άρχισε να χάνει και εμένα. Η δεύτερη θέαση αποδείχτηκε πιο ευχάριστη και ουσιαστική για την κατανόησή της: (SPOILER)

  Show/hide text

Είναι φαινομενική η διαφορά των βαθμολογιών μεταξύ του IMDb και του Rotten Tomatoes