A Good Person / Μια Απροσδόκητη Σχέση (2023)

Ένα δυνατό γλυκόπικρο δράμα χαρακτήρων, για τη διαχείριση της απώλειας, τον εθισμό, τη φιλία και τη συγχώρεση, σε μια ταινία που είναι τόσο δακρύβρεχτη και θλιβερή όσο ελπιδοφόρα. Ο Braff με ένα συγκλονιστικό πρωταγωνιστικό δίδυμο εξερευνά πώς ένα απρόβλεπτο περιστατικό ανατρέπει ολοκληρωτικά τη ζωή δυο ανθρώπων και μελετά με ευαισθησία τα στάδια του πένθους. Δίνοντας έμφαση στο πως μια κακή στιγμή μπορεί να αλλάξει τα πάντα, ο Braff απεικονίζει τις μακροχρόνιες επιπτώσεις ενός τραγικού δυστυχήματος όχι μόνο από την πλευρά των θυμάτων αλλά και από την πλευρά του θύτη, του κακού της υπόθεσης, της Allison - που με ένα μοιραίο λάθος κόστισε τις ζωές δύο γονιών και καταδίκασε την ευτυχία και τις προοπτικές της μπαίνοντας σε μια δίνη αυτολύπησης και αυτοκαταστροφής. Το δυστύχημα μπορεί να μην της κόστισε τη ζωή της αλλά την έκανε σκλάβο του εθισμού της, γεμίζοντας την ψυχή της με μετάνοια και ενοχή. Ο τρόπος που διαχειρίζεται τα συναισθήματα της μπορεί να μην είναι ιδανικός ή έστω υγιής, είναι ωστόσο ανθρώπινος και ο Braff σμιλεύει μια αντιηρωίδα που μέσα από τα πάθη και τα λάθη της καταφέρνει να γίνει προσιτή και κατ’ επέκταση συμπαθής από το κοινό της.

Αν και ο χαρακτήρας του έργου ως επί το πλείστων δραματικός, η ατμόσφαιρα δεν βαραίνει ανυπόφορα ακόμα και στις πιο έντονες στιγμές του, μιας και υπάρχουν ψήγματα κωμωδίας που βοηθούν να αναδυθεί λίγο φως μέσα από το σκοτάδι που επικρατεί. Ο Braff μας βοηθά να κατανοήσουμε το μέγεθος της τραγωδίας που βιώνουν οι χαρακτήρες του, ενώ ταυτόχρονα μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην πρωταγωνίστριά του μιας και έχουμε την ευκαιρία να δούμε από πρώτο χέρι όλα όσα της κόστισε το ατύχημα – πράγμα που υποβοηθάται και από το συναισθηματικά φορτισμένο σενάριό του, που κινείται πάντα στα μονοπάτια του ρεαλιστικού, εστιάζοντας στο κόστος που επιφέρουν οι συνθήκες στην ψυχολογική αλλά και τη σωματική ακεραιότητα των χαρακτήρων του. Μικρές λεπτομέρειες συμπόνιας και αλληλοβοήθειας, όπως ένα απλωμένο χέρι ή ένα χαμόγελο, λειτουργούν στον ίδιο βαθμό με τους μακροσκελείς μονολόγους ειλικρίνειας και το σενάριο επικοινωνεί πάντα προσεκτικά την πολυπλοκότητα των καταστάσεων. Τόσο οι διάλογοι όσο και οι μονόλογοι που περιέχει αντηχούν μια έντονη τάση για μελοδραματισμό, η οποία -αν και ενίοτε επιτηδευμένη- καταφέρνει να αφήσει τον αντίκτυπο που ο δημιουργός μπορεί να ήλπιζε, αφενός λόγω της δικής του άρτιας συγγραφικής δουλειάς και αφετέρου λόγω των ερμηνειών του ταλαντούχου καστ.

Η Florence Pugh δίνει πραγματικά σώμα και ψυχή για να αποτυπώσει τον πόνο του χαρακτήρα της, έναν χαρακτήρα που κάνει δικό της και κατανοεί την ευαισθησία αλλά και τη συνθετότητά του, περνώντας από όλα τα στάδια του θλίψης αλλά και του εθισμού που βιώνει. Η ερμηνεία της αποτυπώνει δυναμικά κάθε στιγμή του ταξιδιού της Allison από τη μέρα του ατυχήματος και την έναρξη της πτώσης της μέχρι και την ελπιδοφόρα προσπάθειά της για απεξάρτηση και αντιμετώπιση του τραύματος που υπέστη. Η εύθραυστη σχέση της με τον Daniel του Morgan Freeman και τη Ryan της Celeste O'Connor δίνει της αφορμή για συναισθηματικές εκρήξεις και από τις δύο πλευρές που ποτέ δεν αποτυγχάνουν να μας φέρουν σε δάκρυα μεταφέροντας όλη την οδύνη, την οργή αλλά και τη θλίψη των χαρακτήρων που συμμετέχουν. Με μια πλοκή που επικεντρώνεται στο πως μια κακή στιγμή έχει τη δύναμη να καθορίσει για πάντα τη ζωή ενός καλού ανθρώπου, ο Braff μας παρασέρνει και μας συγκινεί καθώς απεικονίζει με περίσσιο μελοδραματισμό τον αγώνα της πρωταγωνίστριάς του με τον εθισμό και το πένθος, ενώ οι ερμηνείες του καταξιωμένου καστ τονίζουν την τραγικότητα που ενυπάρχει στην κεντρική ιστορία. Αυτό που μας περνάει έμμεσα σαν σημαντικό και στιβαρό μήνυμα είναι ότι η ελπίδα και η ενσυναίσθηση είναι ο καλύτερος οδηγός για να βγούμε σώοι εμείς και οι γύρω μας από τις δυσκολίες της ζωής. 8/10!!

Μια πολύ καλή ταινία από το πουθενά,  εξαιρετικές ερμηνείες, ειδικά από την Pugh, θα τολμήσω να πω ότι πρόκειται και για την καλύτερη ερμηνεία που έχω δει από αυτήν. Το μήνυμα που περνάει είναι πολύ δυνατό και θεωρώ ότι πετυχαίνει να το περάσει με την απλότητα που έχει, δεν υπερβάλλει και κρατάει την ταινία σε μια "κανονικότητα". 8/10

Πολύ ωραία και συγκινητική ταινία. Την είδα πριν λίγες ώρες. εδώ στο Βόλο, στον Θερινό Κινηματογράφο. Άνετα την ξανάβλεπα

Ένα μελόδραμα με την καλή έννοια της λέξης, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Zach Braff, που πραγματεύεται την απώλεια, την θλίψη, την ενοχή, τον εθισμό και την συγχώρεση.
Μια ταινία συναισθηματικά πολυεπίπεδη και συγκινητική, που οδηγεί τους θεατές σε μια βόλτα με έντονα συναισθήματα και σκέψεις,
Με σενάριο αιχμηρό που επιτρέπει σε κάθε έναν από τους χαρακτήρες του να ανθίσει και να αναπτυχθεί.
Ερμηνείες εξαιρετικές με την Florence Pugh να τα δίνει όλα και τον Morgan Freeman να είναι καλύτερος από ποτέ. Η χημεία μεταξύ τους είναι επίσης φοβερή.
Παρά τα πολύ σοβαρά θέματα που θίγονται στην ταινία και τις τραγικές συνέπειες τους, ο Braff δεν το βυθίζεται ούτε δείχνει περισσότερα από όσο χρειάζεται.
Η ιστορία του, αναζητά τη συγχώρεση και τη βελτίωση, εκείνες τις αναπόφευκτες πτώσεις και εκείνα τα χέρια που μερικές φορές απλώνει ο πιο απροσδόκητος άνθρωπος που θα βοηθήσουν τον άλλον να σηκωθεί ξανά.