Air: Κυνηγώντας ένα Θρύλο / Air (2023)

Μια φαινομενικά αδιάφορη ιστορία μετατρέπεται χάρη στην εμπνευσμένη οπτική του Affleck σε ένα συναρπαστικό σινεμά βιογραφίας χτισμένο σε πανανθρώπινες απόπειρες και ρίσκα της ζωής, χωρίς ευκολίες (κανένα αχρείαστο love story, για παράδειγμα), χωρίς διδακτισμούς, χωρίς σχηματοποιήσεις που ευνοεί η εποχή μας. Θέτει ως επίκεντρο για να αναδείξει τόσο τη συναισθηματική πλευρά των γεγονότων όσο και τις κωμικές ιδιοτροπίες των κεντρικών ηρώων του. Στο "Air", ο πρώτη φορά σεναριογράφος Alex Convery παίρνει μια ιστορία με φαινομενικά μικρό κινηματογραφικό ενδιαφέρον και τη μετατρέπει σε μια ανέλπιστα διασκεδαστική και σαφέστατα εμπνευσμένη βιογραφική κομεντί που επικεντρώνεται στην ιστορία του μάρκετινγκ, των επιχειρηματικών κινδύνων και των γεγονότων που οδήγησαν στη δημιουργία της μάρκας Air Jordan. Το ύφος του έργου είναι ισορροπημένο, διαθέτοντας αφενός την ανάλαφρη και ανέμελη διάθεση μιας κωμωδίας και συγχρόνως τη σοβαρότητά, το συναίσθημα και βαρύτητα μιας βιογραφίας. Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός υπηρετώντας τη δημιουργία σασπένς, με εξαιρετικά αρθρωμένες χολιγουντιανές ποιότητες και τη βαριά σκιά ενός μπασκετικού θρύλου, που αποθεώνεται χωρίς να υπάρχει πουθενά μέσα στο φιλμ.

Αυτό που κάνει επίσης εξαιρετικά, είναι ο τρόπος που στηρίζει τη βασική ιδέα του σεναρίου μέσα στην πλοκή, αλλά και την έξυπνη διαχείριση των κρίσεων, οι οποίες αναδιαμορφώνουν συνεχώς τις δυναμικές μεταξύ των χαρακτήρων. Στο Air, δεν μπορείς παρά να ταυτιστείς με τις ανάγκες τους, τα θέλω τους, τα άγχη τους, τους στόχους τους, ενώ την ίδια στιγμή τα εμπόδια και τα αδιέξοδα συνεχώς κλιμακώνονται. Είναι από αυτές τις απλές, ανθρώπινες ιστορίες που σε κάνουν να ενδιαφέρεσαι και να νοιάζεσαι για τους ανθρώπους που εμπλέκονται σε αυτήν. Είτε βγουν νικητές είτε χαμένοι, θα μείνεις μαζί τους μέχρι το τέλος. Στο κομμάτι της αισθητικής, το έργο είναι ντυμένο με μια νοσταλγική διάθεση για τη δεκαετία του ’80 στην οποία και διαδραματίζεται. Τα στοιχεία της pop κουλτούρας που χαρακτήρισαν την εποχή -από την μόδα και τα κουρέματα μέχρι τη διακόσμησή, τις διαφημίσεις, την τεχνολογία ακόμα τη μουσική- μας μεταφέρουν πίσω στο χρόνο και αποτυπώνουν το χωροχρονικό πλαίσιο ενσωματώνοντας στο έπακρο τη γοητεία αλλά και την εκκεντρικότητα των ‘80s. Ο Affleck επιλέγει μια γήινη και ελαφρώς ξεθωριασμένη χρωματική παλέτα δίνοντας στις εικόνες του μια ρετρό αίσθηση που έρχεται και δένει με τις στυλιστικές επιλογές των David Smith και Charlese Antoinette Jones, στα σκηνικά και στα κοστούμια αντίστοιχα, δημιουργώντας μια αυθεντική ‘80s ατμόσφαιρα που μας παρασέρνει.

Αν και υπάρχουν κάποιες μικρές ατέλειες, όπως η έλλειψη ανάπτυξης ορισμένων χαρακτήρων, οι διάλογοι που ρέουν, βρίθουν από ρεαλισμό και σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι, ενώ είναι γραμμένοι σχεδόν στην εντέλεια για τον στόχο που εξυπηρετούν. Χαρακτήρες ελαφρώς γυαλισμένοι αλλά και πάλι ανθρώπινοι, με σφάλματα και αδυναμίες. Το σενάριο είναι σφιχτό, με σπιντάτη σκηνοθεσία, καλοζυγισμένο χιούμορ και μια αβίαστη αίσθηση ρυθμού, ταιριαστή με την ανέφελη και εξιδανικευμένη ιστορία που ξεδιπλώνει. Οι κεντρικοί ήρωες συνθέτουν ένα ποικιλόμορφο σύνολο χαρακτήρων γεμάτο αντιθέσεις που χαρίζει άκρως κωμικές συγκρούσεις αλλά και τρυφερές στιγμές συνεργασίας και αλληλοκατανόησης. Ο Matt Damon αποτελεί μια στιβαρή πρωταγωνιστική παρουσία, ενώ είναι από την αρχή μέχρι το τέλος ο χαρακτήρας που υποδύεται, χωρίς να καταφεύγει σε μανιερισμούς και επιδεικτικές εξάρσεις. Το καστ συμπληρώνουν μια σειρά από πολύχρωμους χαρακτήρες, με τον Affleck να κρατά για τον εαυτό του τον πιο ιδιοσυγκρασιακά αλλόκοτο θυμίζοντας πόσο ικανός είναι να ερμηνεύει πατώντας σε λεπτές ισορροπίες. Οι Bateman, Maher και Messina λάμπουν με το πλούσιο υλικό που τους παρέχει το σενάριο και η Viola Davis είναι φανταστική, ερμηνεύοντας μια γυναίκα με διακριτικό αλλά άσβεστο δυναμισμό. Με έντονες διαφορές στις ιδιοσυγκρασίες οι τρεις πρωταγωνιστές αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοδιαμορφώνονται χτίζοντας σταδιακά μια χημεία που καταλήγει να γίνεται η συνταγή της επιτυχίας.

Τέλος, το "Air" διαθέτει ένα θαυμάσιο σενάριο που παίρνει μια αληθινή ιστορία, την αφηγείται κινηματογραφικά με τέτοιο τρόπο ώστε να βγαίνει το απαραίτητο μήνυμα και να αναδεικνύονται οι χαρακτήρες, οι σχέσεις τους και οι συγκρούσεις εντός τους, ενώ ταυτόχρονα εντοπίζει περισσότερα επίπεδα ανάγνωσης στο θέμα και φροντίζει, διακριτικά, να τα υπογραμμίσει. Συνοψίζοντας λοιπόν, το Air είναι μία ταινία που απεικονίζει με τον πιο ψυχαγωγικό και διασκεδαστικό τρόπο την χρονιά που ένα αθλητικό παπούτσι άλλαξε τα πάντα τόσο στον χώρο του αθλητισμού όσο και στον κόσμο των εταιριών, σηματοδοτώντας παράλληλα την αρχή μιας νέας εποχής για τα sneakers. Είναι μία ταινία κατασκευασμένη με κλασικούς όρους που στοχεύει στο να παρασύρει τον θεατή με απώτερο σκοπό να τον κάνει να βιώσει μία απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία. Ο Ben Affleck ήρθε σε εκτεταμένη επικοινωνία με τον Michael Jordan, ώστε η ιστορία να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ο Jordan μάλιστα ήταν αυτός που ζήτησε αν γίνονταν η Viola Davis να ερμηνεύσει τη μητέρα του. 7.5/10!!!

Ισορροπημένο ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, το “Air” είναι μια εμπνευσμένη βιογραφική κομεντί που παραθέτει φόρο τιμής σε ένα εμβληματικό σύμβολο της pop κουλτούρας διαθέτοντας το χιούμορ αλλά και το συναίσθημα που χρειάζεται για να μας παρασύρει σε ένα διασκεδαστικό δίωρο.

Και χάρη στην επιμονή ενός ανθρώπου, του Σάνι, η Nike έγινε η νο1 εταιρεία αθλητικής ένδυσης των ομάδων του ΝΒΑ, ο Τζόρνταν έγινε ο μεγαλύτερος αθλητής (μπάσκετ) όλων των εποχών και το μπάσκετ άλλαξε άρδην, ειδικά στην Αμερική.

Οκ, η ταινία δεν πλησιάζει την τελειότητα σε αρκετά σημεία αλλά για μένα είναι εξαιρετική γιατί πάντα έχουν ενδιαφέρον οι ιστορίες που συνοδεύουν ανθρώπους σαν τον Τζόρνταν απ' το ξεκίνημά τους μέχρι την καταξίωσή τους. 

Καλή βιογραφική ταινία της "Nike" και των παπουτσιών "Air Jordan".
Απλή σκηνοθεσία αφού διαδραματίζεται μέσα σε γραφεία και δωμάτια, καλές ερμηνείες, αν και το επίπεδο του cast είναι τέτοιο που δεν χρειάζεται να "κουραστούν" πολύ για να αποδώσουν στα λόγια.
Γεμάτη '80s μουσική, ξεκινά με "Money for Nothing" και τελειώνει με "Born in the USA", 2 τραγούδια που πρεσβεύουν τις αξίες της ταινίας και της ίδια της Αμερικής: όνειρα, προσδοκίες, δουλειά, επίτευξη στόχων και ικανοποίηση του αμερικάνικου ονείρου που τελικά οδηγεί στο χρήμα!
Δεν παίζονται οι αμερικάνοι στον Καπιταλισμό, στον Οικονομικό Φιλελευθερισμό, στο μάρκετινγκ και την ελεύθερη αγορά γενικότερα, έτη φωτός μπροστά.
Ευχαριστώ τον Νομικό για την πρόταση του, 6.5/10!!

Ειναι σαν μουσικη εγκυκλοπαίδια των 80s' η ταινία!!!!! Τόσο ποικιλόμορφη μουσική επένδυση απο την εποχή, σπάνια βρίσκεις. Στο φίλμ αυτό (της πολύχρωμης αυτής δεκαετίας)όπου εξιστορείται  η "νικη" της άσημης εως τότε (ναΐκ=νικη) εταιρίας στα παπούτσια μπάσκετ, επι των αντιπάλων κολοσσών και ο τρόπος που επιτεύχθηκε, κυριαρχεί η μουσική!!!!!. Οι αμερικάνοι τρελαίνονται να φτιάχνουν ιστορία ακομη και απο τις  επιτυχιες του μάρκετινγκ( ο τρόπος της συμφωνιας ναΐκ-τζορνταν ενσωματωθηκε στα πανεπιστημιακά βιβλία μαρκεντιγκ στις ΗΠΑ). Σχετικά αδιάφορο για το πλατύ κοινό σαν σενάριο αλλα πάντοτε ενδιαφέρον για το πλατύ αμερικάνικο κοινο που ενθουσιάζεται με τις ιστορίες επιτυχίας.Αυτο εξάλλου λενε οι αριθμοί θέασης τόσο εδω όσο και στην αμερική. Eδώ ειναι χαμηλοι και στην πατρίδα του ειναι υψηλοί.....  Προσωπικά ολη η ιστορία μου άρεσε. Καίρια συνδρομη (θα το ξαναπω)στο σενάριο που θα μπορούσε να ειναι βαρετό εχει η μουσική που το κάνει και κυλάει....θα διχάσει η ταινία. Το νεανικό κοινό θα βαρεθει. Οι μεγαλύτεροι(πανω απο 40) θα το  δούνε πιό ευχάριστα....