Οι Δυο Όψεις του Ξυραφιού / Both Sides of the Blade / Avec amour et acharnement (2022)

Ένα βραδυφλεγές ερωτικό δράμα. Ξεκινώντας από την περιγραφή ενός κόσμου "παγιδευμένου σε ταυτότητες", η Ντενί διερευνά το πόσο εύκολο, δύσκολο ή ακατόρθωτο είναι να ξεφύγουμε απ’ αυτές. Ο τρόπος που κινηματογραφεί τον έρωτα (με σώματα και βλέμματα που κλειδώνουν σε γεωμετρικές αγκαλιές), ή την απόγνωσή του (με κοντινά στο πάντα εκφραστικό πρόσωπο της Ζιλιέτ Μπινός και το αντίστοιχα δυναμικά πληγωμένο του Βενσάν Λιντόν) είναι μοναδικός. Όχι μόνο για την αισθητικές της αποφάσεις, αλλά γιατί με έναν λυρικό τρόπο επιτυγχάνει να επικοινωνήσει και την επικινδυνότητα του έρωτα. Τις ευαίσθητες ισορροπίες του, την κτητικότητά του, την προδοσία του. Μια απλή στην επιφάνεια ιστορία για ένα ερωτικό τρίγωνο που όσο σκάβεις φανερώνει μια κρυφή πολυπλοκότητα, δήλωση της μαεστρίας της ως δημιουργό. Φεμινιστική στην καρδιά της, αποφεύγοντας όμως τις διδακτικές δηλώσεις, κατασκευάζει μια πιο διαλεκτική αφήγηση με ήρωες που μαστίζονται από τα προβλήματα των συστημάτων που τους εξουσιάζουν. Προβλήματα που συγκρούονται με τρόπους που φέρνουν στην επιφάνεια τα αδιέξοδα που δημιουργούν στους ήρωες και σε μας ως θεατές. Δύο κεντρικοί ήρωες που έχουν ψεγάδια, λένε εύκολα ψέματα και "μισές αλήθειες", που εντέλει δεν ξέρεις πότε εννοούν αυτά που λένε, όπως και δεν μαθαίνεις κρίσιμα στοιχεία για το παρελθόν τους, ώστε να μπορείς να τους κρίνεις ορθά. Η ταινία φλέγεται με έναν καταπιεσμένο ερωτισμό που αποζητά συνεχώς την εκτόνωση, την έκρηξη που θα οδηγήσει σε φυγή από τον χώρο που τον περιορίζει το πλέγμα των εξωτερικών συνθηκών. Ωστόσο, όσο μεγαλώνει η ορμή τόσο συμπιέζουν τον χώρο ασφυκτικά οι εξωτερικοί παράγοντες, δημιουργώντας μια ψυχολογικά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα.

Τα πράγματα κυλάνε αργά αλλά ορμητικά στις ταινίες της Κλερ Ντενί, το ίδιο και ο χρόνος για τους ήρωές μας, ο οποίος τους τελειώνει σταθερά και βασανιστικά. Το παρελθόν τους τυραννάει, όχι όμως με καθαρά σαδιστικό χαρακτήρα, η επιστροφή του εμπεριέχει έναν μαζοχισμό ή μια προτίμηση της αποδοχής και της αναζήτησης του πόνου από μια αποφυγή που οδηγεί στην μοναξιά και στην συναισθηματική νέκρωση. Η Ζιλιέτ Μπινός και ο Βενσάν Λιντόν δίνουν δυο εξαιρετικές, εσωτερικές ερμηνείες με εντάσεις μετρημένες, με υψηλό συναισθηματικό φορτίο και η Κλερ Ντενί σκηνοθετεί ένα δράμα χαρακτήρων σκληρό σαν την ίδια την ζωή, σκληρό σαν τα αδιέξοδα της γυναίκας στην πατριαρχική κοινωνία. Όσο υπέροχοι και να είναι η Μπινός και ο Λιντόν, το ότι ένα ζευγάρι θα είχε μία άλλη πιο στιβαρή βάση στα επιχειρήματά του την ώρα ενός καυγά, δεν μένει απαρατήρητο. Η απόπειρα να χτίσει ο ένας πρωταγωνιστής στον αυτοσχεδιασμό του άλλου βγάζει μία υπερβολή νεύρωσης, κι όχι ένα σπαραχτικό καυγά. Έτσι, παρόλες τις αρετές της σκηνοθεσίας της Ντενί το σενάριο είναι χαοτικό, θολό και υστερικό. Οι σκηνές σύγκρουσης πατέρα-γιου βγαίνουν κλισέ, η παρουσίαση του ερωτικού τριγώνου δεν πείθει για τους λόγους που μια γυναίκα θα ήταν μπερδεμένη, οι χαρακτήρες δεν είναι γερά δομημένοι. Κατά τα άλλα, η ταινία πήρε βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Βερολίνου για ένα υψηλής έντασης, διαλογικό και ψυχολογικά διεισδυτικό δράμα το οποίο αποτυπώνει χωρίς ταμπού τη γυναικεία επιθυμία και σεξουαλικότητα. 6.5/10!!!

Μια ταινια που παιζουν τοσο μεγαλοι ηθοποιοι δεν μπορει να μην ειναι καλη.Ωραιο αισθηματικο δραμα κατα την γνωμη μου με πολυ καλες ερμηνειες .