Joyland (2022)

Βραδυφλεγές και τολμηρό αφηγηματικά κοινωνικό δράμα χαμηλών τόνων, που αναδύει το κοινωνικό κατεστημένο σε μια χώρα από την οποία σπάνια έχουμε κινηματογραφικές επιλογές. Περισσότερο από ένα ορόσημο του queer σινεμά ή ένα μανιφέστο σεξουαλικής απελευθέρωσης, όπως χαρακτηρίστηκε, η ταινία αποτελεί ένα διεισδυτικό και γλυκόπικρο πορτρέτο μιας πακιστανικής οικογένειας και ακολούθως, μια ευγενική και κοφτερή παρατήρηση της κοινωνίας του σημερινού Πακιστάν που είναι συντηρητική, εγκλωβισμένη στην παράδοση και τη θρησκοληψία κοινωνία της χώρας του, της πατριαρχικής δόμησης, της έμφυλης βίας, της προκατάληψης απέναντι στην κοινότητα των τρανς (καλά κι εμείς δε πάμε πίσω!), της σταθερής υποτίμησης της γυναίκας, της πολλαπλής, πολυσχιδούς και ανελέητης καταπίεσης των ανθρώπων κάθε ηλικίας. Ο δημιουργός, βάζει το δάχτυλο του σε όλες τις παθογένειες που συντηρούν ένα ασφυκτικό σύστημα προκαθορισμένων ρόλων για άντρες και γυναίκες, με αυτόν που παρεκκλίνει να είναι συχνά ο μοχλός της αλλαγής. Ήρωας και θύμα μαζί, ένας άνθρωπος - ρωγμή, ικανή πολλές φορές να γκρεμίσει ένα οικοδόμημα που μοιάζει ακλόνητο στην αναπαραγωγή του μέσα στις δεκαετίες.

Αξιοποιώντας ευφάνταστα την κουλτούρα του Bollywood, ο Sadiq αναμειγνύει παραδοσιακούς χορούς και πολύχρωμες στολές με μια σύγχρονη και σαφώς απελευθερωμένη από προκαταλήψεις ματιά, αποφεύγοντας το μελόδραμα και τους απλοϊκούς διαχωρισμούς με ένα κομψό χιούμορ. Με σημείο εκκίνησης τον πράο και ευγενή Haider, ο Sadiq πλέκει τις επιθυμίες, την καταπίεση, τα προβλήματα και τις συνειδητοποιήσεις όλων των προσώπων, αντιμετωπίζοντάς τους με μια ανθρώπινη και σύνθετη ματιά, χωρίς κατηγοριοποιήσεις. Ο απώτερος κοινός παρονομαστής της λύπης είναι η αδυναμία της ελεύθερης σεξουαλικής έκφρασης. Και η τελική τραγωδία συνοψίζεται στο ότι αντί να συμμαχήσουν ενάντια σε όσα τους κάνουν τη ζωή χειρότερη, τα τρία αυτά άτομα θα παλέψουν μεταξύ τους στην αρένα του έρωτα, σε μια μάχη που δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από άκρως επώδυνη. Δεν υπάρχει καλός και κακός στην ιστορία, όλοι είναι θύτες και θύματα (μοιράζει σ’ όλους ολιγωρίες κι ευθύνες), μέσα σε ένα σύστημα διαιώνισης πατριαρχικών στερεοτύπων και αυστηρών κατευθύνσεων, θρησκευτικών και μη, σχετικά με το πώς οι άνθρωποι οφείλουν να ζουν τις ζωές τους.

Σκηνές που ο Sadiq αναπτύσσει με λεπτότητα, σιωπηρά, συχνά με υπονοούμενα, συνδυάζοντας το χιούμορ με την ποίηση και με το (μελό)δράμα για να αποσπάσει ωραίες, ζεστές και εξαιρετικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του (ιδιαίτερα το τρίο του με τον καθένα να εκπέμπει κάτι διαφορετικό και λειτουργώντας αλληλοσυμπληρωματικά) -που μετριούνται σε βλέμματα και υπόνοιες- και να δημιουργήσει τη σωστή, μελαγχολική τελικά, ατμόσφαιρα. Παρ' ότι η σκηνοθετική ματιά ακολουθεί την εξέλιξη με μια ευγενή, ποιητική ακινησία, παραμένει αιχμηρή και προκαλεί αβίαστα την σκέψη και τα συναισθήματά μας, ενώ η υπέροχη κινηματογράφηση του Joe Saade ενισχύει με την απλότητα και τις αντιθέσεις της την επιδραστικότητα του τελικού αποτελέσματος. Το ίδιο και η μουσική επένδυση, με τις εναλλαγές δυναμισμού και μελαγχολίας.

Εκτός από τα πολύ δυνατά μηνύματα που επιθυμεί να περάσει στο κοινό, αποτελεί και μια συγκινησιακά φορτισμένη εμπειρία σε βαθμό τέτοιο που δύναται να ανοίξει τα μάτια αυτού που βρίσκεται στο σκοτάδι σχετικά με τα όσα θίγονται στη δίωρη διάρκειά του. Βαθιά συγκινητικό και ανθρώπινο, γεμάτο κρυμμένες εκπλήξεις και αναπάντεχες εξόδους κινδύνου, το "Joyland" είναι ένα απολαυστικό, μπριόζικο και τρυφερό στις λεπτομέρειες του δράμα, όπου το καταραμένο (λόγω της κοινωνικής κατακραυγής) love story λειτουργεί ως η σπίθα που θα ανάψει για όλα τα καταπιεσμένα μέλη της πρωταγωνιστικής οικογένειας, την φλόγα της ερωτικής επιθυμίας. Το απελπιστικό, καθαρτικό τέλος επιβεβαιώνει την τολμηρή ποιητικότητα και την ευαισθησία του σκηνοθέτη. Κι αν αυτό το γράμμα αγάπης συνοδεύτηκε με απαγορεύσεις, νόμους και "περιορισμούς ερωτικών σκηνών", τουλάχιστον έφτασε στον προορισμό του με επιτυχία. 9/10!!!

Δεν τη βρήκα κακή, αλλά ήταν μέτρια. Δεν ανήκει στις ταινίες που θα παρακολουθούσα δεύτερη φορά. 

Πρόκειται για την επισημη πρόταση του Πακισταν για τα βραβεια Οσκαρ ,αλλα φυσικά απαγορευτηκε η προβολή της στην μουσουλμανική αυτή χώρα!!!!

Αλλη μια τεραστια υποκρισία για τον ισλαμικό κόσμο που πετροβολει οχι μόνο την διαφορετικότητα με κάθε τρόπο,αλλα επιτρέπει την (εντός εισαγωγικων)"την τρανς παρέκλισση" γιατί ειναι μια <εξυπηρετική πραγματικότητα> που λύνει "ανάγκες" και κρυβει κατω απο το χαλί καταστάσεις......Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν  ποτε αυτοι οι λαοι που ασπαζονται αυτόν τον μεσαίωνα θα εχουν καποια στιγμη την δική τους αναγέννηση ......Ας μείνει ο "πολιτισμός" τους  μακρια απο εμάς με την βίαιη εισβολή που μας επιβάλλεται.....Καλιτεχνικα ο αμερικανοσπουδασμενος στο Κολούμπια Σαιμ Σαντικ μας δινει μια ταινία σπανιου ρεαλισμου και κοινωνικής καταγραφής χωρίς να υποκύψει ουτε ενα δευτερόλεπτο σε μελοδραματισμους και δάκρυα. Η καταπιεση απο πάνω προς τα κατω και σε οριζόντια γραμμή προς όλους και για όλα. Απο την πιο γηΐνη ανθρωπινη αναγκη για συντροφικότητα(της ηλικιωμένης κυρίας που ψαχνει εναν σκοπό στην ζωη της με την περιποιηση του ηλικιωμένου χήρου)μεχρι την καταπίεση στην εργασία ,στην ιεραρχια στην οικογενεια,στην τεκνοποιΐα, στα αδέλφια,στις σεξουαλικές επιθυμίες στα πάντα.....Αποδίδεται με πρωτοφανη τρόπο η καταγραφή της ασφυξίας σε αυτές τις κουλτουρες.....Μου αρεσε το φιλμ και αρεσε και στο κοινό για αυτό κι πηρε το Βραβειο επιτροπής στο φεστιβαλ των Καννων........7/10