Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον Δειλό Ρόμπερτ Φορντ / The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford(2007)

Ένα υποβλητικό ψυχογράφημα, ένα στιβαρό γουέστερν δράμα, που στηρίζεται στις πολυσχιδείς ερμηνείες και απογειώνεται χάρη στην περίτεχνη οπτική εξιστόρηση. Η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιογραφικού μυθιστορήματος του Ron Hansen, από τον σπουδαίο Andrew Dominik είναι μία πρόκληση, αλλά φαίνεται πώς τίποτα δεν τον πτοεί και αφήνει το αποτύπωμά του κάνοντας μία ταινία τελείως διαφορετική από τα συνηθισμένα στάνταρ, με το δικό του κλίμα, το δικό του αποτύπωμα, τη δική του ιδιοσυγκρασία, τη δική του ταυτότητα. Στήνει ένα πρώτης τάξης ψυχολογικό παιχνίδι ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες και θέτει εύστοχα ερωτήματα. Η μεταξύ σχέση των δύο χαρακτήρων είναι αινιγματική, καταλυτική, συμπληρωματική. Με την ελεγειακή του σκηνοθεσία, ποιητικά, αποδραματοποιημένα και υπομονετικά, σμιλεύει περίτεχνα αυτές τις δύο προσωπικότητες προσπαθώντας να κατανοήσει τα ενδότερα κίνητρά τους. Στα του τεχνικού τομέα, ο Roger Deakins παίζει εμπνευσμένα με τις σκιές, το φως και την προοπτική, αναδεικνύει ιδανικά το φυσικό τοπίο και χτίζει σκηνές κινηματογραφικής ανθολογίας κατά τις περιορισμένες, αλλά σχολαστικά προετοιμασμένες στιγμές κλιμάκωσης της έντασης.

Η επιλογή του καστ δεν θα μπορούσε να είναι ευστοχότερη καθώς, δίνει την ευκαιρία σε όλους τους συνεργάτες του (ο Dominik) να λάμψουν, μέσα από τις ουσιαστικές τους ερμηνείες, ξεχωρίζοντας φυσικά το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Στον ρόλο του «δειλού» Robert Ford, ο ικανότατος Casey Affleck αποτυπώνει με σαφήνεια και χειρουργική ακρίβεια το προφίλ ενός αφελή νέου με σχεδόν εμονική λαχτάρα για αναγνώριση, ο οποίος συχνά βγάζει προς τα έξω ένα καλώς εννοούμενο θράσος και μια αυθάδεια, τα οποία όμως είναι καταδικασμένα να συμβιώνουν με την ανασφάλεια και την παθητικότητα, ακροβατώντας σε λεπτές ισορροπίες. Από την άλλη ο επιλέγεται ο Brad Pitt, δίνει πνοή στον ιδιαίτερο αυτόν χαρακτήρα, στα μάτια του οποίου, καθρεφτίζεται η κρυστάλλινη αποφασιστικότητα, το μένος και η μοχθηρότητα, μα και η απόγνωση για μια ζωή που έχει ζήσει στην απομόνωση, περιστοιχισμένος από υποψίες και παραδομένος σε εσωτερικούς δαίμονες, πάντοτε υπό το βάρος του μύθου που κουβαλούσε. Συνολικά, η ερμηνεία του πιάνει όλες τις αποχρώσεις ενός ατόμου με έντονες διαταραχές και μεταπτώσεις στη διάθεση. Υπάρχει όμως και η αθέατη πτυχή του στοργικού συζύγου και πατέρα, που μαζί με τη μελαγχολική διάθεση αναδύεται σποραδικά, όπως και ορισμένα περιστατικά «κατάρρευσης», βγάζουν στην επιφάνεια ορισμένα καλά κρυμμένα ψήγματα ευαισθησίας. Είναι φανερό ότι ο σκηνοθέτης όχι μόνο είχε εντρυφήσει εις βάθος στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες, αλλά τους είχε αγαπήσει και με έναν ξεχωριστό τρόπο, ώστε να μπορέσει να διηγηθεί την ιστορία τους τόσο αποτελεσματικά. 9/10!!!