Inside (2023)

Ο Νταφόε εξαιρετικός (δυστυχώς, αυτό δεν αρκεί. Ένας τόσο προικισμένος ηθοποιός, που δε χρειάζεται πλέον να μας αποδείξει τίποτα, θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός όσον αφορά στην επιλογή ταινιών και σκηνοθετών όπου θα αφιερώσει το υπόλοιπο της καριέρας του), καθώς σηκώνει όλη την ταινία στις πλάτες του. Μόνο αυτό. Η ταινία μάπα. Σκέτη βαρεμάρα. Σα να είδα το Ναυαγό -που δεν έχει καμία σχέση γιατί αυτή ήταν εργάρα- απλά δεν ήταν στην παραλία και ήταν στο σπίτι εγκλωβισμένος. Πιο αργή κι από την καθυστέρηση. Υποτονικό και βασανιστικό "θρίλερ" που δε βγάζει κανένα νόημα. Υποτίθεται το συγκεκριμένο διαμέρισμα διαθέτει ένα υπερσύγχρονο σύστημα συναγερμού το οποίο σταματά να λειτουργεί στα πρώτα 10 λεπτά της ταινίας και κανένας δεν ελέγχει το θέμα του συναγερμού παρόλο που περνάνε μέρες και εβδομάδες. Στον πυρήνα, λοιπόν, της ταινίας βρίσκεται η τέχνη και η σημασία της για τον άνθρωπο. Αυτό που θέλει να πει το έργο είναι ότι ένα καλλιτέχνημα έχει αξία μονάχα όταν επικοινωνεί με το (όποιο) κοινό, ειδάλλως η ύπαρξή του δε δικαιώνεται και η προσπάθεια του δημιουργού του πάει στράφι. Επειδή, όμως, στον κινηματογράφο δεν έχει σημασία τι λες αλλά πώς το λες, τα όμορφα πράγματα που έχει να πει η ταινία δεν επαρκούν για να υποστηρίξουν ένα σαθρό φιλμικό οικοδόμημα που εξαντλεί τη θεματολογία του πολύ γρήγορα και το κοινό του ακόμη γρηγορότερα. Το "Inside" δεν είναι μια ταινία τόσο πολυδιάστατη όσο την θεωρεί ο δημιουργός της, ούτε τόσο πρωτότυπη.

Δυστυχώς ο Έλληνας σκηνοθέτης αποτυγχάνει παταγωδώς να μας μεταφέρει το κλειστοφοβικό κλίμα, την αγωνία και την ένταση. Αποκαλύπτουμε έναν δημιουργό με καλλιτεχνικές ανησυχίες αλλά περιορισμένα εκφραστικά εργαλεία. Το φιλμ μοιάζει, να αναζητάει την ταυτότητά του, αφήνοντας τον θεατή σε μια διαρκή αμφισβήτηση ως προς τον αληθινό στόχο του. Λείπει το δέσιμο που θα πετύχαινε κάποιος πιο έμπειρος. Το σενάριο είναι ίσως το πιο αδύναμο στοιχείο της ταινίας, μιας και η διάρκεια των 105 λεπτών δε δικαιολογείται δραματουργικά. Πλατειάζοντας εξαντλητικά, το έργο δείχνει να χάνει τη συγκέντρωσή του σε όσα έχει να πει, ενώ ταυτόχρονα κλιμακώνεται με τρόπο εξαιρετικά προφανή, προβλέψιμο και διδακτικό. Δε μαθαίνουμε απολύτως τίποτα για το ποιος είναι στ’ αλήθεια ο πρωταγωνιστής και στην ουσία παύει από τη μισή ώρα και ύστερα να μας ενδιαφέρει η ύπαρξή του ή η επιβίωσή του, γιατί δε μας δίνει το κίνητρο να συμπάσχουμε με τον τραγικό ήρωα. Είναι ένα σενάριο γεμάτο κενά που αδυνατεί να αναδείξει τις αλληγορικές προθέσεις των δημιουργών του, σπαταλώντας τον χρόνο μας χωρίς να έχει κάτι ουσιαστικό να πει ή να δείξει. Αναποφάσιστη ως προς το ύφος και τον τόνο, εξαντλητική και ομφαλοσκοπική. Δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που καλλιέργησε, ίσως επειδή κι η ίδια δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει σε ποιους απευθύνεται και τι ακριβώς ταινία είναι. Με λίγα λόγια είναι μία κινηματογραφική αηδία, χωρίς ουσία και υπόσταση. Με τρεις λέξεις θα περιγράψω αυτό που ένιωσα βλέποντάς την. "Άνθρακας ο θησαυρός". 2/10!!!

απλα.....ΜΗΔΕΝ

Μονο όποιος έχει κάνει Τάμα στην Χαρη Της και δεμένος μπορει να αντέξει το φιλμάκι.....Η επιτομή του κλειστοφοβικού βασανισμού....Συμφωνω και επαυξάνω με τον συνθεατη που πρωτοσχολίασε.....

Παράσταση για ένα ρόλο! Οποιος αντέξει να το δει ως το τέλος χωρίς να κόψει τις φλέβες του, είναι σίγουρο ότι όταν πέσει να κοιμηθεί θα βλέπει τον Willem Dafoe και στον ύπνο του... :) :) :) 1/10