Vortex (2021)

Αυτό το τέρας της άνοιας να μην αναγνωρίζεις τίποτα και κανέναν είναι απίστευτα θλιβερό και επώδυνο. Συγκίνηση και συλλογισμός συμπορεύονται σε μια ασυνήθιστη ταινία για την αγάπη, την αρρώστια, τα γηρατειά και το θάνατο. Ο Gaspar Noe αιφνιδιάζει με την ωμή, ζοφερή, ουσιαστικά ρεαλιστική, στέρεα, σκληρή και μετωπική αντιμετώπιση της αναπόφευκτης ανθρώπινης πορείας προς το θάνατο. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Noe εμπνεύστηκε την ιδέα για την ταινία του μετά από ένα εγκεφαλικό που υπέστη και το οποίο κόντεψε να του στερήσει τη ζωή. Πολύ δυνατό αν και βασανιστικά αργό, βαρύ και με μακροσκελής αυτοσχέδιους διαλόγους, αποδεικνύει την αδυναμία του Noe να μεταμορφώσει τις απλές, καθημερινές στιγμές του ζεύγους σε κινηματογραφική ποίηση (έπρεπε να κάνει αρκετό κόψιμο στο μοντάζ, καθώς κάποιες σκηνές ήταν παρατεταμένες, ολόιδιες και άχρηστες). Δεν ωραιοποιεί στιγμή τις καταστάσεις, αποφεύγει εντέχνως το μελόδραμα. Οι χαρακτήρες, από τη στιγμή που ξυπνούν το πρωί, μέχρι να πέσουν για ύπνο ξανά το βράδυ, η καθημερινότητά τους είναι αποπνικτική, ακίνητη. Όλη η ένταση του Noe υπάρχει στον νατουραλιστικό ρυθμό της ζωής όπου αναζητείται μια κανονικότητα, μια αίσθηση εαυτού που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Tα δύο κάδρα παρακολουθούν τους πρωταγωνιστές από διαφορετικές οπτικές γωνίες την ίδια στιγμή, ενώ προσανατολίζουν και αποπροσανατολίζουν τον θεατή διανθίζοντας την γενική στατικότητα των πλάνων. Η φθορά του χρόνου, ο εκφυλισμός της αρρώστιας, ο θάνατος που παραμονεύει, τούς έχει αφήσει μόνους. Φευγαλέες στιγμές τρυφερότητας, κάνουν τη διαπίστωση αυτή ακόμα πιο επώδυνη. Τείνοντας λιγότερο προς το στυλιστικό σοκ και περισσότερο προς την υποβολή, ολοκληρώνει ένα υπαρξιακό βαρίδι εντυπωσιακά κινηματογραφημένο (πολλές από τις διπλές λήψεις του είναι πραγματικά αριστοτεχνικές) με ένα τελευταίο ημίωρο που σου σφίγγεται η ψυχή. Ο Ιταλός σκηνοθέτης Dario Argento, υποδύεται Εκείνον (οι πρωταγωνιστές δεν κατονομάζονται ποτέ) με αποστομωτικό τρόπο, και μάλιστα ο Noe φροντίζει να αποτίσει ένα φόρο τιμής στον πρωταγωνιστή του, κάνοντας το χαρακτήρα του μελετητή του σινεμά τρόμου. Δίπλα στον Argento, μια εξαιρετική Francoise Lebrun, η οποία μπορεί να έχει απειροελάχιστο διάλογο, παίζει όμως κυρίως όταν δε μιλά.

Η παρακολούθηση της ταινίας γίνεται μια σωματική σχεδόν εμπειρία και η αθόρυβη δεξιοτεχνία του καταφέρνει τελικά να μετατρέψει αυτή την πικρή φέτα ζωής σε φέτα γλυκού, θυμίζοντάς μας πως η ζωή, όπως και το ίδιο το σινεμά, δεν είναι παρά "ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο". Γι' αυτό ίσως το σινεμά να είναι σαν ένα όνειρο, μέσα στο οποίο μπορεί κανείς να αντικρίσει κατάματα τους βαθύτερους φόβους του, την απελπισία και την σκληρότητα που επιφέρει η ζωή του. Και μετά να επιστρέψει σ’ αυτή, πιο συνειδητοποιημένος και τακτοποιημένος. Ίσως και όχι. Ο Noe απευθύνεται αποκλειστικά στους λάτρεις του έργου του, που δεν είναι και λίγοι, κι οι οποίοι σίγουρα θα βρουν εδώ "σημάδια ωριμότητας" στον αγαπημένο τους δημιουργό. Για τους υπόλοιπους, το φιλμ είναι μια επώδυνη, εξαντλητική εμπειρία θέασης που δεν έχει να προσφέρει ιδιαίτερες συναισθηματικές ανταμοιβές, ούτε να προσθέσει κάτι σε όσα έχουν ήδη πει για το θέμα της παλαιότερες ταινίες. 7/10!!!

Σε οσους το ζουν κ παρ'ολα αυτα καθησουν να το παρακολουθησουν.. απο μενα τεραστιο RESPECT !!!
Εγω δεν αντεξα μονο που το ειδα.