The Whale / Η Φάλαινα (2022)

Όλη η ταινία γυρισμένη μέσα στο σπίτι του πρωταγωνιστή, θα μπορούσε άνετα να ανέβει και θεατρικό. Πολύ έντονη σκηνή μεταξύ πατέρα και κόρης στο τέλος και εκπληκτικές ερμηνείες

Συγκλονιστική, καθηλωτική, κορυφαία!! Ο Darren Aronofsky επιστρέφει με ένα σπαρακτικό φιλμ για την αδυναμία, τις εμμονές, την προσωπική οδύσσεια που προκύπτει από τις επιλογές ζωής, την υπέρβαση, την εξιλέωση, την σωτήρια της ψυχής, με μια συνταρακτική ερμηνεία του "ξεχασμένου" Brendan Fraser. Δράμα δωματίου με θεατρική πηγή έμπνευσης, που χωράει όλα τα πάθη και τα λάθη της ανθρώπινης ψυχής, έτσι όπως καίγεται απ’ το πένθος και τις ενοχές. Δυνατή, ειλικρινής, και βαθιά ανθρώπινη! Συνθέτει μια συγκινητική διαδρομή λύτρωσης, με χαρακτήρες αξέχαστους, που συνοδεύονται από ισάξια μοναδικές ερμηνείες. Εκμεταλλεύονται κάθε μικροσκοπική λεπτομέρεια του σεναρίου μετατρέποντας σε υπαρξιακή παραβολή μια ιστορία. Η παχυσαρκία εδώ δεν εμφανίζεται σαν πάθηση αλλά σαν σύμπτωμα, η αυτοτιμωρία που έχει επιβάλλει ο Charlie στον εαυτό του, τον οποίο ο Aronofsky προσεγγίζει με εξαιρετική γλυκύτητα, μεταμορφώνοντας το ντροπαλό και χαμένο πρόσωπο του Fraser στην προσωποποίηση της καλοσύνης και της αγάπης για τον πλησίον, τη στιγμή που τον φέρνει ταυτόχρονα αντιμέτωπο με τον πόνο που, ηθελημένα ή άθελα, δίκαια ή άδικα, έχει προκαλέσει στους αγαπημένους του. Τίποτα δεν είναι απλό στις διαπροσωπικές σχέσεις της "Φάλαινας" και κάθε χαρακτήρας εισχωρεί στην ιστορία με το δικό του βάρος ευθυνών αλλά και το δικαίωμα στη ζωή και τις επιλογές του.

Σε μια πνιγηρή ατμόσφαιρα που ζέχνει ζόφο, ο Aronofsky αφηγείται την συγκινητική διαδρομή προς την λύτρωση και την εξιλέωση του καλοκάγαθου και μειλίχιου πρωταγωνιστή του. Η ακινησία του Charlie αμβλύνεται ως αίσθηση από τις κινήσεις των άλλων ηρώων γύρω του, τις αλλαγές στις γωνίες λήψης, τα κοψίματα της ταινίας, αλλά και τις αυξομειώσεις στην ένταση των σκηνών. Ο υπέρβαρος Charlie σέρνεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας, σε μια αργή αγωνία που σε καθηλώνει. Όλα γυρίζουν γύρω από το σώμα. Γεννιόμαστε μ’ αυτό, μεγαλώνουμε μ’ αυτό, γερνάμε μ’ αυτό, σαπίζουμε μέσα σ’ αυτό. Γίνεται ένα με την ψυχολογία μας, είναι η "άγκυρα" του εαυτού μας, αυτό που ορίζει το φύλο μας, τον τρόπο με τον οποίο (θα) μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι, έως και τις αντοχές μας απέναντι σε μια δική μας ματιά απέναντι στον καθρέφτη. Αυτό που κάνει τους άλλους να θέλουν να μοιραστούν τη ζωή τους μαζί μας. Όλο το έργο, όμως, είναι ο Brendan Fraser που κάνει κατάθεση ψυχής μ' αυτή την ανατριχιαστική ερμηνεία του. Ο Darren Aronofsky αναζήτησε έναν ηθοποιό για να τον ξανασυστήσει στο κοινό, περίπου όπως τον Mickey Rourke στον "Παλαιστή". Η ερμηνεία του, κάτω από τη μάσκα, ξεφλουδίζει με κόπο και αγωνία, έναν άνδρα κυριολεκτικά θαμμένο στον εαυτό του, στις τύψεις και την παρεξηγημένη θετικότητα που επιζητά. Αποκάλυψη είναι η Sadie Sink, ήρεμη δύναμη η Hong Chau, σταθερά εξαιρετική η Samantha Morton.

Η αλήθεια της ταινίας, που τα βάζει με την ελεημοσύνη και προβοκάρει με έναν εξοργιστικά αποφασισμένο αυτοκαταστροφικό άνθρωπο στο επίκεντρο του δράματος, είναι πως κανείς δεν μπορεί να σώσει κανέναν, αν το θύμα στα μάτια των άλλων δεν βρει το κίνητρο να αναρριχηθεί από τα σκοτάδια του. Παράλληλα, μάς υπενθυμίζει ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από τον θάνατο: το να αφήνεις τον εαυτό σου να σκοτωθεί σιγά-σιγά από ένα φθαρμένο σώμα, αποτέλεσμα των τύψεων για ένα αδιόρθωτο παρελθόν. Και το κάνει μέσω μιας έκρηξης θετικών συναισθημάτων, ικανής να αφήσει βαθιά συγκλονισμένους και τους πιο ψυχρούς θεατές. Το φινάλε είναι μαχαιριά στην καρδιά, σου σφίγγει το στομάχι, δε γίνεται να μην κλάψεις. Η ταινία είναι ένα διαμάντι της 7ης Τέχνης, ενίοτε σκληρή στη θέασή της, γεμάτο πικρία συναισθημάτων, μ’ έναν ελεγειακό "αέρα" που πνίγει μονίμως την ατμόσφαιρα, εκρήγνυται λίγο πριν το φινάλε, με ένα σπαρακτικό αλλά και συνάμα αισιόδοξο τέλος. Ένα φινάλε κάθαρσης, ικανό να σε συνθλίψει συναισθηματικά, μια σπαρακτική σκηνή λύτρωσης και πικρής ανακούφισης γι’ αυτή την πονεμένη ψυχή, με σκηνοθετική βιρτουοζιτέ μελοδράματος που εξυψώνεται με την μουσική υπόκρουση του Rob Simonsen, πριν ακολουθήσει η βουβή παραδοχή πως αυτό που είδες, θα αργήσεις να το ξεχάσεις, γιατί θα σου μείνει ανεξίτηλο μια για πάντα στη μνήμη σου. 10/10!!!

Σκληρη ταινια.Οχι απο τις αγαπημενες μου,μιας και ενιωσα πως με πιεσαν για καποια συναισθηματα.Ομως χαιρομαι που την ειδα,ηταν καλη ταινια.

Καταπληκτικό τέλειο να το δείτε έχει αρκετά μηνύματα......μέσα στα oscar 2024

Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Σάμουελ Ντ, Χάντερ. Είναι ένα δράμα δωματίου, κι αυτό δεν κουράζει λόγω της σκηνοθεσίας, αλλά και των δυνατών ερμηνειών. Η ταινία θίγει πολλά κοινωνικά θέματα με βασικότερο αυτό της παχυσαρκίας. Η ερμηνεία του Μπρένταν Φρέιζερ είναι καθηλωτική, του άξιζαν όλα τα βραβεία που κέρδισε.

Αρκετά στενάχωρη,  ο Fraser επάξια κερδίζει το όσκαρ, ίσως από τις λίγες φορές που οι περισσότεροι συμφωνούν με την απονομή ενός βραβείου.  Καιρό τώρα ήθελα να πω πώς ένιωσα όταν την δει πρώτη φορά στο σινεμά, αλλά κάθε φορά αδυνατώ να εκφραστώ σωστά και το αφήνω για την επόμενη φορά, μου ήρθαν πολλά αρνητικά συναισθήματα ειδικά στην αρχή, για το πόσο μπορεί να μισεί κάποιος τον εαυτό του για να φτάσει σε μια τέτοια κατάσταση, μετά σιγά σίγα όσο μαθαίνουμε περισσότερα τόσο πιο λυπηρή γίνεται, έρχεται η κόρη που είναι πραγματικά τρομερή και πετυχαίνει τον σκοπό της, δηλαδή να την αντιπαθήσουμε πολύ εύκολα και νομίζω ότι κάπου στην μέση έρχεται το σημείο που ένας πατέρας αγαπάει το παιδί του ανιδιοτελώς, κάτι που ναι μεν μπορεί αρχικά να είναι κάπως αλλόκοτο, αλλά όσο προχωράει η ταινία εξηγείται πολύ όμορφα... το τελικό μήνυμα που περνάει είναι απόλυτα δυνατό... θεωρώ ότι ήταν από τις καλύτερες που είδα πέρυσι. 8/10

Αναμεικτα τα συναισθηματα για την ταινια. Περναει ομορφα μηνυματα.. αλλα και απαισια παραλληλα. Με εκανε να κλαψω αρκετα και να συγκινηθω. παρολα αυτα κουραζε παρα πολυ το γεγονος οτι διαδραματιζοταν σε ενα δωματιο. Για εμενα αξιζε το οσκαρ αλλα δεν θα την εβλεπα δευτερη φορα.

 Η ταινία για μένα είναι βιωματική και απολογητική του ίδιου του fraser για αυτό και έπαιξε τον ρόλο του καταπληκτικά, O Fraser δεν έχει να απολογηθεί για τίποτα σε ένα διεφθαρμένο σύστημα που τον κακοποίησε βίασε ψυχικά και σωματικά. Η ταινία είναι σιχαμένη παρόλη την καταπληκτική αυθεντική ερμηνεία αλλά πιο σιχαμένο είναι  το ίδιο το Χόλιγουντ που τον βράβευσε με ένα συγνώμμη.Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν έπραξε σωστά να παίξει σε τόσο ειδεχθή ρόλο. H ταινία είναι απαίσια

Κρίμα τα αγαλματίδια των Όσκαρ... Κρίμα όλος αυτός ο ντόρος γύρω από την "κορυφαία" ταινία ....

Τί και αν ο πρωταγωνιστής έκανε μια άψογη ερμηνεία;;;; Τα υπόλοιπα είναι ένα παντελώς αδιάφορο ταινιάκι 

Δυστυχώς, παρα τις διθυραμβικες κριτικες, η ταινια δεν ειναι αριστούργημα, ειναι μια προσπάθεια να στηθεί ενα οσκαρικό κοινωνικό δραμα με όχημα μια ακραία μη κανονικότητα. Πέρα απο το φιλοσοφικό πλαίσιο που κινείται η ταινια, απο καθαρά κινηματογραφική σκοπιά, έχουμε την αξιόλογη προσπάθεια μετατροπής ενός μάλλον μέσου βάρους ηθοποιού σε ακραία υπέρβαρο άνθρωπο και την αρκετά πειστική απόδοση της καθημερινότητας του. Οι συναισθηματικές κορυφώσεις , το ξετύλιγμα των προσωπικών δραμάτων του καθενός,  οι συγκρούσεις, οι απότομες εκτονώσεις των χρόνιων απωθημένων, όλα μέσα σε ενα θεατρικού τύπου στήσιμο,τελικά μάλλον ενα αδιάφορο μελόδραμα δημιουργούν. Οι σκηνες με τις βουλιμικες εξάρσεις ειναι μάλλον αηδιαστικές, στηρίζονται στη σύγχρονη άποψη που θεωρεί πως το σοκαρισμα του θεατή με ώμο ρεαλισμό τον αφυπνίζει κλπ κλπ. Διαφωνώ κάθετα, η τέχνη πρέπει να προάγει την αισθητική, ή τουλάχιστον να την προστατεύει.

ΤΑΙΝΙΑΡΑ. 1 ωρα και 56 λεπτα εκλαιγα. Μου προκαλεσε τρομερα συναισθηματα . Ειχα καιρο ν κλαψω με λυγμους σε ταινια.. Υπεροχες ερμηνειες!  

Ενας ανθρωπος με πιστη στους ανθρωπους και απεραντη αγαπη παρα την ολη επιθεση που δεχεται λογω της "διαφορετικοτητας" του..

Ανάμεικτα τα συναισθήματα και δυσκολεύομαι λιγάκι...   Ένας γκέι πρώην καθηγητής που αυνανίζεται με ταινίες πορνό (σίγουρα περίεργος τρόπος για έναρξη ταινίας), ο οποίος παρενοχλούσε τους μαθητές του (ή κάποιον μαθητή), χωρισμένος και αποκωμένος από την οικογένειά του με την ψυχολογία στα τάρταρα. Δεν μου πολύ άρεσε σαν σενάριο η ταινία, σίγουρα βγάζει έντονα συναισθήματα. Δεν ξέρω εάν άξιζε Όσκαρ ή όχι, πάντως χαίρομαι για την επιστροφή του Μπρένταν Φρέιζερ

Εξαιρετικη ταινια !! Χρονια ειχα να νιωσω τοσα πολλα συναισθηματα με μια ταινια!!

Μετα το "δαμαζοντας τα κυματα" που εκλαψα πολυ ειναι η δευτερη !!

Αξιζει να την δειτε και εχει νοημα ακομα και η αρχη που για καποιους ηταν μη αρεστη ξεκινα με ενα αισθημα ακομα και αυτο της αηδιας...!!

Αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν.

Μάο Τσε-Τουνγκ, 1893-1976, Κινέζος ηγέτης

(με την έννοια: αφήστε τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα να συνυπάρχουν και να αντιμάχονται)

Πολύς χαμός για το τίποτα...

Το έκλεισα στο 3ο λεπτό!
Από εκεί που είχαμε το διπλό dildo στην Τζένιφερ Κόνελλυ στο τέλος του "Ρέκβιεμ" και λέγαμε τί τραγικό τέλος, τώρα έχουμε στην αρχή στο 2ο λεπτό μια "φάλαινα" να αυνανίζεται βλέποντας gay τσόντα, να είναι έτοιμος να πάθει ανακοπή από ηδονή, να μπαίνει ξαφνικά στο σπίτι του στα καλά καθούμενα ένας άγνωστος εντελώς τυχαία, να του λέει "What's up Doc" σαν τον Μπάγκς Μπάνυ (όχι τον ΜπαξεΒάνο) και η "φάλαινα" να του φωνάζει "διάβασε μου ένα sad gay απόσπασμα από τον Μόμπυ Ντίκ για να συνέλθω"!
Μιλάμε δεν έχω ξαναδεί πιο αντιαισθητική αρχή σε ταινία, μόνο η αρχή είναι πιο κωμικοτραγική ακόμη κι από το όλο gay σύνολο του "Knock at the Cabin"!!
ΔΕΝ μπορώ να συνεχίσω παρακάτω, όσκαρ, μόσχαρ, εμένα πάντως μου ήρθε η Άννα Γούλα...

επιτελους μετα απο καιρο, μια καταπληκτικη ταινια απο τον αρονοφσκυ ο οποιος επιασε ξανα τα στανταρ των ταινιων που γυρισε πριν απο 10+ χρονια....
προκειται ουσιαστικα για θεατρικο εργο, αφου ολη η ταινια σχεδον γυριζεται σε ενα σαλονι...
αριστουργηματικες ερμηνειες...οχι μονο απο τον φρειζερ, αλλα και απο την κινεζα και την κορη....εκπληκτικη φωτογραφια και καδραρισματα, δημιουργουν μουντιλα και καταθλιπτικη ατμοσφαιρα....η μουσικη απιστευτη....και ενα τελος που πραγματικα με εκανε να ξεσπασω σε κλαμματα...

αξιο αναφορας και το κειμενα που αφορα το βιβλιο "μομπυ ντιγκ"...ειναι δυσκολο να δημιουργησεις με 3-4 σειρες τοσο πολυεπιπεδα μηνυματα και τοσες πολλες διασυνδεσεις με την ιστορια της ταινιας...

8 / 10

Ο Μέγας Aronofsky ξαναχτυπά με ένα δράμα δύσκολο μεν στην θέαση, αλλά όπου ο θεατής συμπάσχει με τον πρωταγωνιστή και νιώθει τον πόνο του
Σε αυτό ιδιαίτερη μνεία στην απίστευτη ερμηνεία του Brendan Fraser και για να πω την αλήθεια δεν του το χα. Είναι λες και ανακαλύφθηκε ξανά σαν ηθοποιός και επιδεικνύει εδώ το πραγματικό ταλέντο του.
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο η ταινία δεν είναι ένα κήρυγμα για την παχυσαρκία και την υγιεινή διατροφή....
Είναι η απώλεια της αγάπης που είναι ακόμη χειρότερη από τον θάνατο.
Ο πρωταγωνιστής υποφέρει, έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του, προσπαθεί να γεμίσει το κενό της αγάπης του με κάτι άλλο, μεταμορφώνοντας τον εαυτό του σε εκείνη τη φάλαινα του μυθιστορήματος, αυτοκτονώντας στην ουσία σιγά σιγά. Έχοντας χάσει τα πάντα που χρειάζεται ένας άνθρωπος, το μόνο του μέλημα είναι να του επιτραπεί να κάνει τουλάχιστον ένα καλό πράγμα....

Δεν έχω λόγια, το όλο εγχείρημα με συγκλόνισε.

-------------

Καθηλωτική ερμηνεία! Δικαιολογημένο το βραβείο του! Πόνεσε η καρδούλα μου...

Εκπληκτική ερμηνεία του Brendan Fraser, οσκαρική θα έλεγα.

Είναι πολύ καλό, αξίζει !