Whitney Houston: I Wanna Dance with Somebody (2022)

Η Φωνή. Αυτό ήταν το παρατσούκλι της θρυλικής τραγουδίστριας Whiteny Houston με την τεράστια φωνή, το τρομερό εκτόπισμα, τις μεγάλες επιτυχίες, μια από τις πιο πολυβραβευμένες και με περισσότερα No.1 τραγούδια στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας. Μία καλή αλλά ανεπαρκής σύμπτυξη όλου του βίου της πιο πολυβραβευμένης γυναίκας τραγουδίστριας όλων των εποχών. Η Kasi Lemmons, με μερικές εξαιρέσεις όπου βρίσκονται σε «γκρίζες» περιοχές, αντιμετωπίζει με σεβασμό τη μνήμη της σπουδαίας Whitney Houston. Η Naomi Ackie αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να σηκώσει στους ώμους της το βαρύ φορτίο της προσωπικότητάς της και βγαίνει νικήτρια με μια από τις καλύτερες και πιο δουλεμένες ερμηνείες της χρονιάς, που ακόμα και το βλέμμα της ή η γκριμάτσα υποδηλώνει κάτι, σε μια ταινία όμως που μόνο ως δραματοποιημένη βιντεοσκόπηση συναυλίας της μπορείς να την δεις με μπόλικο ξέπλυμα και πολύ κουκούλωμα. Στις ερμηνείες να σημειωθεί και η πολύ καλή, σκορτσεζικής υφής, προσέγγιση του ρόλου του Stanley Tucci.

Μεγάλο αρνητικό της ταινίας είναι ότι παραλείπει πολλές σημαντικές πτυχές της πορείας της (πώς να χωρέσουν όλα μέσα να μου πεις θα ήθελε 5 ώρες και βάλε) και δεν εμβαθύνει ουσιαστικά στο προσωπικό κομμάτι, με τις δραματικές σκηνές να είναι σχηματικές έως και κακοστημένες ορισμένες από αυτές για να μας παρουσιάσουν την απαιτητική σχέση που είχε με τους γονείς, την κακοποιητική σχέση της με τον άντρα της Bobby Brown και την εξάρτησή της από τα ναρκωτικά. Ιδίως το τελευταίο περνάει πολύ επιφανειακά, παρόλο που ήταν και ο βασικός λόγος που η καριέρα της άρχισε να φθίνει ήδη από τη δεκαετία του 90, οδηγώντας τελικά το 2012 και στον θάνατό της.

Η Whitney ή Νίπι για τους δικούς της, ήταν αναμφίβολα σπουδαία αλλά δυστυχώς και αυτοκαταστροφική. Βουτηγμένη μέσα στα ναρκωτικά, κατέστρεψε την καριέρα της, έφθειρε την φωνή της, εξαφανίστηκε από τα φώτα και την επιτυχία, ενώ είχε σχέση με τον Bobby Brown που την κακοποιούσε. Η ταινία επιλέγει να μην δείξει ίχνος ξύλου που έπεφτε σε αυτή την σχέση, αλλά να δείξει τον σύζυγό της απλώς ως οξύθυμο και υπερβολικά διεκδικητικό που την ήθελε για πάρτη του και να δίνει λογαριασμό μόνο σε εκείνη. Και μέχρι εκεί. Η εκμετάλλευση και η κακοποίηση αποσιωπούνται πλήρως, ενώ η χρήση ναρκωτικών υπαινίσσεται προς το τέλος της ταινίας, όταν την δείχνει να πάει να κάνει και τότε θολώνει το πλάνο και αλλάζει σκηνή, λες και απευθύνεται σε μικρά παιδιά που δεν πρέπει να δουν τέτοιες σκηνές. Η σχέση με τον πατέρα της επίσης προβληματική που ενέχει το στοιχείο της εκμετάλλευσης. Τονίζεται κάπως περισσότερο σε σχέση με τον σύζυγο αλλά και πάλι όχι στον βαθμό που ήταν. Ενώ η ίδια η Whitney ως ηρωίδα του A Star is Born, προσπαθεί να διαχειριστεί την επιτυχία και την πτώση με έναν όμως σπασμωδικό αφηγηματικά τρόπο.

Γενικότερα η ταινία είναι χτισμένη έτσι ώστε μοιάζει πως όλα γίνονται για να ακούσουμε την Whitney να τραγουδάει, μιας και η ηθοποιός, παρότι καλλίφωνη, δεν τραγουδάει η ίδια στις περισσότερες σκηνές, αλλά ακούμε την πραγματική φωνή της Houston, βέβαια στην κινησιολογία και στη σκηνική παρουσία αποδεικνύεται ιδιαίτερα πειστική. Υπάρχουν πάρα πολλές σκηνές με τραγούδια της Whiteny καθώς τα ερμηνεύει σε συναυλίες, εκπομπές, εκδηλώσεις και όλο το πριν μοιάζει σαν να χτίζεται με σκοπό να οδηγήσει στο τραγούδι, σαν να χτίζεται μόνο για τους φαν της, χωρίς να μπαίνει στα ενδότερα προβληματικά προσωπικά λημέρια της, σα να ήθελε να την υμνήσει μόνο για την αψεγάδιαστη φωνή της και την απίστευτη άνοδό-επιτυχία της, χωρίς να βγάλει ίχνος αρνητισμού από την ταραχώδη ζωή της.

Μια ταινία που ακολουθεί πιστά την κινηματογραφική συνταγή των περισσότερων βιογραφιών, τυπική και χωρίς ουσιαστικές εκπλήξεις, με μια αρκετά καλογυαλισμένη παρουσίαση της τραγουδίστριας, μένοντας στις εντυπωσιακές φωνητικές ικανότητες και στα όμορφα τραγούδια που θα θυμόμαστε. Η σκηνοθετική προσέγγιση της Lemmons όσον αφορά τις δραματικές πτυχές της ταινίας της είναι εξίσου πεζή. Επιπλέον, η εμπορικής φύσης απόφαση για σήμανση PG-13 οδηγεί σε διαλόγους που δίνουν την εντύπωση του «νερωμένου» και του αφύσικου, αποδυναμώνοντας το δράμα. Γενικά ωστόσο, επικρατεί μια αρκετά στρωτή ροή που καθιστά τη θέαση ευχάριστη. Παρόλα αυτά, ήταν μία τεράστια μουσική προσωπικότητα με τη θυελλώδη παράλληλα προσωπική ζωή και το σοκ από τον αναπάντεχο θάνατο που βύθισε άπαντες στη θλίψη παγκοσμίως και σίγησε μία μοναδική-διαμαντένια φωνή που άφησε το στίγμα-αποτύπωμά της στο μουσικό πεντάγραμμο-στερέωμα. 7/10!!!