The Place Beyond the Pines / Στο τέλος του δρόμου (2012)

Είναι μία ταινία, χωρισμένη σε τρεις ενότητες-ιστορίες -αυτό είναι το εντυπωσιακό και της συνδέει στο τέλος μ' έναν αναπάντεχο κι ευρηματικό τρόπο- σα να το χωρίζει σε κεφάλαια, περιγράφει με χάρη και δραματική σοβαρότητα έναν αρσενικό κόσμο τιμής, το τέλος του αμερικανικού ονείρου κι ένα μεταφυσικής διάστασης κληρονομικό προπατορικό αμάρτημα, αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα και στο τέλος του δρόμου κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις ευθύνες του. Ο Derek Cianfrance επιχειρεί να στήσει τις ιστορίες των δύο ανδρών και των παιδιών τους σε τρεις ξεκάθαρες αφηγηματικές πράξεις και προσφέροντας ένα διαφορετικό σκηνοθετικό τόνο στην κάθε μία. Ένα τρίπτυχο, τρεις ιστορίες ανδρών διαφορετικών ηλικιών, διαφορετικών αρχών και διαφορετικών προορισμών, με μια λεπτή γραμμή που άθελά τους, τους ενώνει. Μία αργή, αλλά τόσο ατμοσφαιρικά επιτηδευμένη αστυνομική περιπέτεια-μοντέρνα τραγωδία, έχτισε κάτι σύνθετο και μεγαλεπίβολο που σε προσελκύει να το παρακολουθήσεις, παρότι την τεράστια διάρκειά του, μέχρι το τέλος, με αμείωτο ενδιαφέρον και περιέργεια να δεις που το πάει.

Ο Cianfrance έχει να διαχειριστεί στοιχεία θρίλερ με ληστείες και κυνηγητά, διαφθορές, πολλά πρόσωπα και σχέσεις καθώς και το πέρασμα του χρόνου. Επίσης, αλλάζει ανεπαίσθητα αλλά καίρια το ύφος και τον τόνο της σκηνοθεσίας του, ανάλογα με την ιστορία που αφηγείται, ενώ χαρακτηριστική είναι και η ικανότητά του να πλάθει όμορφες εικόνες, ανακατεύοντας σε ιδανικές δόσεις απαλά χρώματα αισιοδοξίας και μουντούς τόνους μελαγχολίας. Τα στοιχεία της αρχετυπικής αμερικάνικης ιστορίας είναι εκεί: μικροί άνθρωποι, μεγάλα όνειρα, μονοπάτια που διασταυρώνονται, επιθυμίες που συγκρούονται, ελπίδες που διαψεύδονται και, τέλος, η αναπόφευκτη πτώση που όμως συνοδεύεται από ένα νέο ξεκίνημα. Τα στοιχεία μιας αρχαιοελληνικής τραγωδίας είναι επίσης εκεί: οι αμαρτίες των γονέων που βαραίνουν τις επόμενες γενιές, η αναπόδραστη μοίρα που βρίσκει τρόπους να ολοκληρώσει το έργο της παρά τις προσπάθειες των ανθρώπων, η ύβρις, η τιμωρία και η λύτρωση. Το σενάριο περνά εν τάχει, συνοπτικά τα συναισθηματικά δρώμενα. Θα μπορούσε βέβαια να κάνει φινάλε και με το δεύτερο μέρος και να το κλείσει ομοιόμορφα εκεί, αλλά ήθελε να κάνει μία τεράστια ανατροπή με το καθοριστικό και καθαρτικό τρίτο μέρος, όπου θα κλείσει συνολικά τον κύκλο των δύο κεντρικών ηρώων, όλο το στόρι έχει βασικό νόημα και πολλαπλά μηνύματα προς διάφορους αποδέκτες, με σημαντικά διδάγματα ηθικού και κοινωνικού βίου, περιπλέκοντας τις πλοκές πάντα σε ρεαλιστικά, πειστικά και τυχαία πρότυπα.

Ο Ryan Gosling ως ένας πιο αλητάμπουρας, ένας πιο τσαλακωμένος Στιβ Μακ Κουίν προσφέρει μία ακόμα μετά-Drive στυλάτη ερμηνεία, κατασκευάζοντας λεπτομέρεια στην λεπτομέρεια έναν χαρακτήρα που ξεπερνάει το cool - σε στοιχειώνει με τη θλίψη του. Τα φορεμένα ανάποδα T shirts, τα τατουάζ, το αλυσιδωτό κάπνισμα, το βάδισμα, οι σιωπές και τα βλέμματα, η εμβληματική μηχανή του, το πείσμα, η επιπολαιότητα - όλα σε μαγνητίζουν, θέλεις να κοιτάς αυτό το λαβωμένο αγρίμι στο βέβαιο δρόμο του προς την αυτοκαταστροφή. Η Eva Mendes, εμπλέκεται πολύ ομοιόμορφα στην υπόθεση και βγάζει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα στην ερμηνεία της. Ο Bradley Cooper παραδίδει μια πραγματικά αξιοπρόσεκτη, διακριτική αλλά δυνατή ερμηνεία, χαρίζει στο ρόλο μικρές ανάσες και ψαγμένες αμηχανίες και η κάμερα του Cianfrance φροντίζει να εστιάζει έμμεσα στο πραγματικό αντικείμενό της: την οικογένεια. Η πραγματική πάλη του Avery δεν είναι με το διαπλεκόμενο αστυνομικό σύστημα και τη σχέση του μέσα σ' αυτό, αλλά με την σκιά του πατέρα του, τις προσδοκίες επιτυχίας, την επιλογή του ποιου δρόμου θα διαλέξεις ως άντρας, ως σύζυγος και πατέρας ο ίδιος. Όλα τα στοιχεία δραματουργίας είναι εκεί. 9/10!!!

Ενώ η ταινία είναι καλή, οι πρωταγωνιστές επίσης, μάλλον φταίω εγώ και οι αντοχές μου σε στενόχωρες καταστάσεις. Μετά το 30" πήδηξα στο  2ο στόρυ, μετά στο 3ο. Δεν μπορώ να δω την ταινία, με γεμίζει άγχος. Λυπάμαι.