Βαγόνι αριθμός 6 / Hytti nro 6 / Compartment Number 6 (2021)

Δραμεντί χαμηλών τόνων που αποδίδει με μεγάλη τρυφερότητα τις σχέσεις από την αναγκαστική συμβίωση στο τραίνο. Γλυκόπικρο και ανθρώπινο, το φιλμ αναπαριστά ένα σύμπαν όπου τα βλέμματα, οι χειρονομίες και οι συζητήσεις είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές. Ο Κουοσμάνεν αντιπαραθέτει μέσα από ένα αλησμόνητο ταξίδι το εφήμερο και το τυχαίο της ανθρώπινης ύπαρξης, την έκπληξη της περιπέτειας με την "ασφάλεια" των μνημείων του παρελθόντος, καλώντας τους ήρωες του (πολύ καλές ερμηνείες του διδύμου) να αφεθούν στις ανεξερεύνητες πιθανότητες, να αδράξουν τη στιγμή πριν χαθούν και αυτοί στο πέρασμα του χρόνου. Η φοιτήτρια αρχαιολογίας, θα δοκιμάσει τις αντοχές της σε μια αναγκαστική και άκρως δυσάρεστη συγκατοίκηση, θα αναθεωρήσει βεβαιότητες και επιφυλάξεις, θα αναμετρηθεί με τον εαυτό της και θα βγει λυτρωμένη μέσα από μια θορυβώδη αμαξοστοιχία-καθαρτήριο. Ο μεταλλωρύχος είναι ένας ανώριμος, άξεστος, χωρίς καλλιτεχνικές ευαισθησίες, ωμός, ακατέργαστος και αντικοινωνικός τύπος, ψευτομαγκάκος, πίνει σαν να μην υπάρχει αύριο, με μυαλό και συμπεριφορά εφήβου, αλλά και καρδιά (και αυτό εδώ θα μετρήσει πολύ) μικρού παιδιού. Έτσι, δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες ξεκινούν ένα ταξίδι σχεδόν δύο χιλιάδων χιλιομέτρων για εντελώς διαφορετικούς λόγους, μέσα στο παγωμένο τοπίο που τελικά θα ζεστάνουν με την ανοικτή τους καρδιά. Αυτοί οι δύο άνθρωποι αρχικά θα τσακωθούν, μετά θα νιώσουν την ανάγκη της επαφής, της δέσμευσης, αλλά έχουν και οι δύο την ανάγκη της ξεγνοιασιάς, του φλερτ, της επούλωσης εσωτερικών τραυμάτων, της απόδρασης από μια πραγματικότητα ασφυκτική όπως και το κουπέ του τρένου.

Οι φαινομενικά αταίριαστοι ήρωες θα προσεγγίσουν ο ένας τον άλλον λόγω μιας συναισθηματικής ανάγκης που ωριμάζει όσο το τρένο πλησιάζει προς τον προορισμό του, όσο οι προσωπικές απώλειες, οι ανασφάλειες και οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες του καθενός κάπου συναντιούνται ή αλληλοκαλύπτονται. Το φιλμ εξελίσσεται με αμήχανο αλλά σταθερό βηματισμό σε ένα χρονικό πλαίσιο μη καθορισμένο: αρχικά νομίζεις ότι είναι τέλος 80s με γουόκμαν και βιντεοκάμερες, μια κουβέντα για τον "Τιτανικό" σε πάει στα τέλη 90s. Μικρή σημασία όμως έχει αυτό, τα αδιέξοδα των ηρώων είναι μάλλον διαχρονικά και αφορούν πολλούς περισσότερους. Ο σκηνοθέτης ποντάρει σε πινελιές σουρεαλισμού και καταφέρνει ταυτόχρονα διατηρώντας απόλυτα τις ισορροπίες να πλάσει χαρακτήρες με ανθρωπιά και με σεναριακή σάρκα και οστά. Φέρνει σε αντιπαράθεση το αιώνιο με το καθημερινό, το ιστορικά σπουδαίο με το κοινότοπα ανθρώπινο, αναδεικνύει την αξία της στιγμής και αναδύει στην επιφάνεια απωθημένα –από ανασφάλεια, αλλοτρίωση ή κοινωνική προκατάληψη– πάθη. Έτσι, φτιάχνει μια μοναχική περιπετειώδη διαδρομή γεμάτη ανατροπές και μπόλικη μελαγχολία αλλά και αναπάντεχων στιγμών ευθυμίας, μιας ιστορίας βλεμμάτων και αδέξιων διαλόγων που διαπερνά τη σκοτεινή επιφάνεια δύο εξίσου μοναχικών ψυχών, με πληγωμένες καρδιές, ανασφάλειες που εξουθενώνουν και την ανάγκη για μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα, έστω και παγωμένου. Το αρνητικό είναι ότι απουσιάζει μια κάποια σεναριακή και αισθητική κορύφωση, αλλά η σκηνοθετική αισθητική του είναι μαγευτική, αν και χαμηλότονα αργόσυρτη. 7/10!!!

μου αρεσε αυτη η ταινια ,δεν ειναι τυχαιο βεβαια οτι κερδισε και βραβεια.ωραια ατμοσφαιρα και πολυ καλοι στους ρολους τους οι ηθοποιοι