Babylon / Βαβυλώνα (2022)

3 ώρες "κουλτούρας"... άντεξα την πρώτη, μετά έβαλα να δω τα τελευταία 30 λεπτά και κατάλαβα πάνω κάτω τα πάντα... ξεχειλωμένο σενάριο και σίγουρα η χειρότερη ταινία των Pitt και Robbie ( και η δεύτερη έχει παίξει σε πολύ κακές ταινίες, οπότε φανταστείτε πόσο χάλια είναι). Ευτυχώς δεν είχα πάει σινεμά όταν βγήκε και είχα πάει να δω κάτι άλλο, 3 ώρες δεν πρέπει καμιά ταινία να είναι 1/10

Eίναι μία υψηλών τόνων, θορυβώδης και κάποιες φορές δαιδαλώδης ταινία. Εκκωφαντική σε όγκο ηδονιστική ελεγεία μιας περασμένης εποχής, με μια συρραφή πολύπλοκων και εντυπωσιακών acts. Εστιάζει στην περίοδο της μετάβασης από το βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αναδείξει τις σκοτεινές πτυχές εκείνης της περιόδου: τα οργιαστικά πάρτι που λάμβαναν χώρα τα βράδια, τα καταγώγια που κατέκλυζαν άνθρωποι των οποίων το μέλλον στη βιομηχανία του σινεμά δε διαγραφόταν ευοίωνο, τους κάθε λογής εθισμούς που κατέστρεφαν καριέρες, τους πολυάριθμους καλλιτέχνες που καταστράφηκαν μην μπορώντας να προσαρμοστούν στις νέες τεχνικές. Φρενήρης ρυθμός, μαγική μουσική, βιτριολικό κι ανίερο χιούμορ, γκροτέσκες καταστάσεις, εφετζίδικες ανατροπές, εγχέοντας κάποιες σκληρές αλήθειες. Ο έντονος διάλογος αναμειγνύεται ιδανικά με την οπτική δύναμη της σκηνοθεσίας που χειρίζεται το ξέφρενο στοιχείο τού μη μετρήσιμου περιεχομένου της με ένα δεξιοτεχνικό στήσιμο, ενώ το μοντάζ του Τομ Κρος χειρίζεται αριστουργηματικά την παράλληλη πορεία των ιστοριών που ξεδιπλώνονται.

Η ταινία αντλεί ιστορίες από τους θρύλους του Χόλιγουντ και μιλά για μια υφέρπουσα παρακμή σε μια κατάσταση και που ακόμα δεν έχει φτάσει στην ακμή της. Στήνει ένα σύμπαν εξαλλότητας, παρακμής και σήψης, απολαυστικό τουλάχιστον στις εκπληκτικά χορογραφημένες σκηνές πλήθους, υπογραμμισμένες από μουσική, ή στις διασκεδαστικές, ακόμα και συγκινητικές, σινεφιλικές αναφορές του. Οι ήρωες συμμετέχουν αλλά και εγκλωβίζονται σε ένα δαίδαλο μηδενιστικής ασυδοσίας, όπου ανακαλύπτουν μια οδυνηρή αλήθεια. Σε διαδοχικές σκηνές ανθολογίας συνυπάρχουν η αποθέωση της κινηματογραφικής δημιουργίας με την εφιαλτική πραγματικότητα του θεάματος. Μια σκοτεινιά που ο σκηνοθέτης υπογραμμίζει, θίγοντας δεξιοτεχνικά τις πιο περίπλοκες πτυχές της (ρατσισμός, σεξουαλική κακοποίηση).

Νοσταλγικό με αυθεντική αγάπη για το παλιό καταραμένο Χόλιγουντ αλλά και χωρίς μια ιστορία που να έχει «ψαχνό» και αληθινό συναίσθημα, η φιλόδοξη και λουσάτη «Βαβυλώνα» του Σαζέλ μετατρέπει σε σημαία της το ιλιγγιώδες ταξίδι στην ακολασία, ενώ βουλιάζει κάτω από το βάρος των πληθωρικών σκηνικών και των μακιγιαρισμένων μονοδιάστατων ηρώων. Έτσι, αποδυναμώνεται από τη φιλοδοξία του να θίξει...τα πάντα! Ο Σαζέλ παρασύρεται από το εντυπωσιακό πλην άνισο οικοδόμημά του και αφιερώνει περισσότερο χρόνο σε δευτερεύοντα σημεία, αφήνοντας τα κύρια αχρησιμοποίητα ή ανολοκλήρωτα. Η αφήγησή του είναι τόσο ανερμάτιστη αλλά και άσκοπα επικριτική, που το μήνυμα του χάνεται. Ο Μπραντ Πιτ παίζει στο όριο που συναντιέται η μοναδική του γοητεία, με τη νωθρότητα, τον αυτοσαρκασμό, την μελαγχολία, την επιτηδευμένη χαύνωση και την θλιμμένη του αδιαφορία, αλλά όπου παρουσιάζεται κυριαρχεί στο χώρο. Η Μάργκο Ρόμπι θαμπώνει με την ομορφιά της, ο Τόμπι Μαγκουάιρ διαθέτει μια σύντομη αλλά αξέχαστη εμφάνιση, ο Μεξικανός Ντιέγκο Κάλβα ένας σιωπηλός αφηγητής και συναισθηματικός παρατηρητής που αναπτύσσεται στην τελευταία πράξη. Όμως όλοι είναι μονοδιάστατοι ως ήρωες αλλά εντυπωσιακοί στις ερμηνείες τους.

Σε ένα φινάλε στρατηγικά σχεδιασμένο να συγκινήσει ο Σαζέλ, συμπεριλαμβάνει κι ένα μοντάζ από σκηνές εμβληματικών φιλμ κι είναι αυτά τα δευτερόλεπτα που καταφέρνουν, τόσο αγνά και ουσιαστικά, να φέρουν στο νου γιατί το σινεμά είναι μια σπουδαία τέχνη. Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Σαζέλ λατρεύει τον κινηματογράφο και τη μουσική κι ότι έχει τη δεξιότητα, μ' ένα τροφαντό budget, να φτιάχνει εικόνες μαγείας. Αυτή τη φορά, όμως, ξεχνά τι θέλει να πει, σ' ένα παραλήρημα αυταρέσκειας κι ενός μάλλον ασυναίσθητου διδακτισμού. Το σενάριο άντλησε έμπνευση από αληθινούς χαρακτήρες και γεγονότα της βωβής χολιγουντιανής περιόδου. Μόνο όμως το όνομα του Irving Thalberg μεταφέρθηκε αυτούσιο και στην ταινία. Όλα τα γυρίσματα έγιναν στην Καλιφόρνια. 7.5/10!!!

Στο “Babylon” ο Damien Chazelle αποτίνει τον δικό του φόρο τιμής στην έβδομη τέχνη μέσα από μια ιστορία που εκπέμπει σαφέστατα τη νοσταλγία και τη βαθιά αγάπη του δημιουργού της για το παλιό σινεμά χωρίς ταυτόχρονα να προσπαθεί να εξιδανικεύσει και να ωραιοποιήσει τις πιο σκοτεινές πτυχές του, φέρνοντας προς τα έξω όλα τα καλά, τα κακά και τα άσχημα του χώρου του θεάματος. O Chazelle καταφέρνει μέσα από τους καλογραμμένους διαλόγους του και τους φιλόδοξους χαρακτήρες του -που πασχίζουν να αρπάξουν ένα κομμάτι από τη μαγεία του Hollywood- να αναδείξει τον τρόπο με τον οποίο ο κινηματογράφος διαχρονικά «ταξίδευε» και παρέσερνε τους ανθρώπους ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές, αποτελώντας ανέκαθεν ένα μέσο διαφυγής. Την ίδια στιγμή, μας μεταφέρει στα πλατό των γυρισμάτων, απεικονίζοντας όλη την κωμικοτραγικότητα και τις αντιξοότητες της δημιουργικής διαδικασίας σε σκηνές που κλιμακώνονται με ένταση και αγωνία και ολοκληρώνονται με μια τεράστια δόση ικανοποίησης όταν ο σκηνοθέτης φωνάζει «CUT!» και όλοι οι συντελεστές πανηγυρίζουν για την επιτυχία τους, βέβαιοι πως άξιζε ο κόπος.

Όλη αυτή η λάμψη και η γοητεία της βιομηχανίας του θεάματος που γεμίζει το πρώτο μισό αντικρούεται έντονα με τη σκληρότητα και τη διαφθορά του καθώς η ταινία εξελίσσεται στο δεύτερο μέρος της. Το Hollywood, που μας παρουσιάστηκε ως ένα μέρος που πραγματοποιεί όνειρα, τώρα δείχνει το αδηφάγο πρόσωπό του, κλείνοντας ξαφνικά την πόρτα σε όσους δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες του. Αυτή η αντίθεση που βαθμιαία δημιουργείται χωρίς ταυτόχρονα να δίνεται μεγάλο βάρος στην τραγικότητα και τη δραματικότητα που εμπεριέχει, είναι και ο λόγος που το “Babylon”, παρά τις τρεις ώρες διάρκειάς του, παραμένει ένα πλούσιο θέαμα με πολλά κρυφά χαρτιά και δεν φορτώνει συναισθηματικά τον θεατή με την βαρύτητα που αναμφίβολα κουβαλάει.

Το “Babylon” είναι ένα σαγηνευτικό υπερθέαμα, ένα εξωφρενικό πάρτι, μια εκκεντρική εξερεύνηση στις αρχές του 20ου αιώνα και το χαοτικό Hollywood μέσα από μια έντονα μυθοπλαστική αλλά αναμφίβολα απολαυστική ιστορία.

Η ταινια ειναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ απο ολες τις αποψεις:σεναριο σκηνοθεσια φωτογραφια και το κερασακι η απιστευτη μουσικη!!Τα μηνυματα πολλαπλα και διαχρονικα,περνιουνται στο θεατη ατοφια και ξεκαθαρα!Δειτε την,οπως και να εχει,ειτε σας αρεσει ειτε οχι θα την θυμαστε!!!

το σταμάτησα στα 10 λεπτά ,στην αφόδευση του ελέφαντα 

Λοιπόν όλα είναι σχετικά και θα συμφωνήσω με τον φίλο Νομικό αφού και σε μένα η ταινία του Damien Chazelle άρεσε.
Ο Damien Chazelle σατιρίζοντας (και όπου υπάρχει η σάτιρα, υπάρχει και η υπερβολή) αφηγείται την ιστορία μιας θεμελιώδους εποχής στη ζωή του κινηματογράφου και πώς αυτή η εποχή επηρέασε διαφορετικά στρώματα της κοινωνίας, καθώς και τους όλους τους ανθρώπους που εμπλέκονταν σε αυτή την βιομηχανία.
Aναπαραστά αυτό που σήμαινε να είσαι ηθοποιός εκείνη την εποχή, από όλες τις απόψεις.
Ο τρόπος ύπαρξης και συμπεριφοράς των ηθοποιών η άλλη ιστορία που εξετάζει ο Chazelle, μια αφήγηση που γίνεται από τα μάτια του Manny (Diego Calva), ο οποίος μοιάζει ικανός να δεχτεί την παρακμιακή και παρακμάζουσα κοινωνία που τον περιβάλλει , ξεκινώντας ως αγνός ονειροπόλος αλλά, σε ισορροπία, φθαρτός όμως από τον κόσμο γύρω του όπως όλοι οι άλλοι.
Όπως αναφέρει και ο Νομικός, πολλοί και ειδικά η νεολαία, λατρεύει ηθοποιούς και τραγουδιστές σαν θεούς, μήπως ο Chazelle θέλει να μας πει: "Δεν είμαστε τέλειοι, κοίταξε κόσμε από δω ξεκινήσαμε, αυτή είναι η κληρονομιά μας,".

Στο 10ο λεπτό την έκλεισα, μετά την ξανάνοιξα, μετά την ξαναέκλεισα, άλλα αντί άλλων ό,τι να'ναι λέμε, πότε καλή, πότε ΓΤΠ, για τα πανηγύρια τσόντα σε γενικές γραμμές, πώς κατάντησε έτσι η Μαργκώ?
32 ετών, πάχυνε από κάτω, κόντρα πλακέ στην μέση-στήθος, σκυλί στην φάτσα!
Δεν μπορώ να βαθμολογήσω...

(Υ.Γ. καλή psycho σκηνοθεσία αλλά χωρίς νόημα ταινία!)

               Mαραθώνια ταινία. 190 λεπτά. Εισαγωγικά σχολιάζοντας: καμμία ταινία που ξεκιναει με την εκρηκτικότητα την ενταση και το παθος  και προσφέρωντας το υπερθέαμα του πρωτου μισάωρου δεν μπορεί να κρατηθει σε αυτό το επίπεδο. Άρα προετοιμαστείτε και γιά μια πτωση στην κιν. διήγηση που μπορεί να σας φανεί και ως "κοιλιά" και να σας κουράσει. 

Εγώ θα χαρακτήριζα το φίλμ σαν μιά προσπάθεια αυτοβιογραφίας η πιο δόκιμα ακτινογραφίας της εποχής και των συντελεστων-ανθρώπων, του κτισίματος του "μύθου του Χόλυγουντ"δηλ. της σύγχρονης  Βαβυλώνας. Οταν λοιπόν οι γιουσαίοι αρχισαν να συνηδητοποιούν οτι η εικόνα ειναι η ήπια ισχύς (σχεδόν το ίδιο ισχυρή με τα οπλα και εξισου αποτελεσματική) επιβολής του "πολιτισμού" τους, εξέθρεψαν το Χόλλυγουντ, αφήνωντας την ελευθερία σε αυτο ,σε καθε είδος εξαλοσύνη.Αρκει στο πανί να κυριαρχει η καθεστυκία ηθική σε συμμόρφωση με την πουριτανικό κοινωνικό  καταναγκασμό και επιβολή :  στις προγαμιαιες σχεσεις, την ομοφυλλοφιλία την μοιχεία ακόμη και στην μουσική και το αλκοόλ(εποχη ποτοαπογόρευσης 1929). Η τελεια υποκρισία: απο την μια το Χόλλυγουντ που όλα επιτρέπονταν για τους συντελεστές του αρκεί να παράγει την συγκεκριμένη  Θεοκρατία και να αναπαράγει τα αποδεκτά πρότυπα στο σεξ, στον πολιτισμο στην ιδεολογία στην ισοπολιτεία-δημοκρατία . 

Για αυτο και το  φιλμ ειναι  ταυτόχρονα και μια μινι ακτινογραφία της κοινωνικής ανθρωπογεωγραφίας  των ΗΠΑ και των αποδεκτων συνθηκών απο το Καθεστώς. Ενας μαυρος μουσικός, ενας, ισπανοαμερικανός, μια ασιάτισσα και οί πλειοψηφούντες wasp λευκοι δινουν το στίγμα στην ταινία (περσόνες υπαρκτές οπως διάβασα) . 

Η  ταινία τωρα πάσχει απο ναρκισσισμό , αυταρέσκεια και αυτοαναφορικότητα. Επίσης ειναι σαν να "μιλάει" σε γνώστες του θέματος ενω ολοι εμείς ειμαστε απλοί θεατές. Κριτές βέβαια αλλα με μια μικρη γνωμη-δύναμη. Μας τραβάει μια στιγμή την κουρτίνα για να μας δείξει τα "άδυτα των αδύτων" σαν να θέλει να δικαιολογηθεί για τα πατρογονικά αμαρτήματα που κληροδοτήθηκαν στο dna(στους σημερινούς συντελεστές) και αναδύθηκαν απο το κίνημα me-too πρόσφατα. Σαν να μας λένε οι συντελεστές: τι θέλετε να κάνουμε(?) εχουμε βαριά κληρονομικότητα στην αχαλίνωτη σεξ.εκμετάλευση στίς κραιπάλες στην λάμψη και στην συντριβή. Αυτή ομως η απεικόνιση της σκοτεινής πλευράς ειναι και μιά εξομολογηση, μια μετάνοια. Και όπως ειναι γνωστό η μετάνοια οδηγεί στον Ουρανό-σωτηρία. Πλαΐ στα ελαττώματα της ταινίας ειναι κρυμένες και οι αρετές της. Αυτό ακριβώς το ξεμπρόστιασμα εχει και μία καθαρτική επίδραση που συνοψίζεται στο μότο: μην μας ζηλεύετε ,ειμαστε η παρακμη, οι τζουτζέδες-γελωτοποιοί του συστήματος(πολυ χαρακτηριστική η σκηνη με τον Ροκφέλλερ και τον εμετό)τα αστέρια που καταναλώνονται και καίγονται.

Στα καθαρά θεματα της ταινίας τωρα εχουμε μία φοβερά πλούσια και προσεγμένη παραγωγή, ενα εξυπνο σενάριο, μια στιβαρή σκηνοθεσία και καλές ερμηνείες με φυσικά καλλιτερη αυτην της Μ. Ρομπυ.

Εμενα μου αρεσε ως φίλμ στην παρέα μου οχι. Δειτε το και κρίνετε.....