Αισθάνομαι ζωντανός / Living (2022)

Μια βαθιά ανθρώπινη και ειλικρινής ταινία που σε κερδίζει από την κορυφή ως τα νύχια αποφεύγοντας τους εύκολους συναισθηματισμούς. Είναι ταινία χαμηλών τόνων στην οποία μιλούν για τα συναισθήματα των ηρώων της οι εικόνες της και τα χρώματα τους. Γλυκόπικρος ύμνος στη χαρά της ζωής που δυστυχώς οι περισσότεροι δεν εκτιμάμε παρά μόνο όταν ένα αναπόδραστο δεδομένο μάς χτυπά την πόρτα. Γοητευτικό μέσα από τη vintage αισθητική του και συγκινητικό μέσα από τις ερμηνείες και τα μηνύματα του, το "Living" είναι μια αξιόλογη διασκευή του κλασσικού και διαχρονικού "Ikiru" (πρόκειται για μια καλοφτιαγμένη και μετρημένη απόπειρα). Η αναπαράσταση της χρονικής περιόδου (εξαιρετική φωτογραφία του Λονδίνου των ’50s) γίνεται σε μικρή κλίμακα αλλά αποτελεσματικά, προφανώς γιατί η στόχευση είναι ανθρωποκεντρική και όχι επική. Ο Όλιβερ Χερμάνους ασκεί βιτριολική κριτική, σχολιάζοντας ταυτόχρονα τις έννοιες του βιωμένου χρόνου, των κοινωνικών μας ευθυνών και της σχέσης ιδιωτικής και δημόσιας εικόνας μας. Φροντίζει να έχει αναλογικά πιο σφιχτοδεμένους ρυθμούς (η διάρκεια εδώ είναι κατά σαράντα λεπτά μικρότερη σε σχέση με την ταινία του Κουροσάβα), όχι όμως στον βαθμό που να καταλήγει να φτηναίνει το δράμα που ξεδιπλώνεται.

Καταφέρνει να αποτυπώσει τον στριφνό αγγλικό καθωσπρεπισμό μέσα σε μια ψυχολογία και ατμόσφαιρα λαβωμένη από τον πόλεμο, οριακά συναισθηματικά, βαρυφορτωμένα κάπως σαν σκηνοθετική προσέγγιση, με συγκινητικό σάουντρακ και συνεχόμενα κάδρα στο θλιμμένο πρόσωπο του Μπιλ Νάι, σ' έναν ρόλο ζωής για εκείνον, με μία αψεγάδιαστη και στοχαστική ερμηνεία, με μία ηθοποιία που σε συνεπαίρνει. Παραδίδει ένα πορτρέτο προσεγμένο στην εντέλεια. Κινησιολογικά, στην εκφορά του λόγου, στις αντιδράσεις εκπέμπει με ανατριχιαστική ακρίβεια στα πάντα. Και το καστ που τον πλαισιώνει είναι ταιριαστά αξιόλογο, απλά είναι τέτοιο το βεληνεκές της δικής του συνεισφοράς που τα βλέμματα αναπόφευκτα πέφτουν λιγότερο πάνω στους συμπρωταγωνιστές του. Από την άλλη και η Εμιλι Λου Γουντ που με τον νατουραλισμό της, την πηγαία της εκφραστικότητα (μ' ένα πρόσωπο όλο μάτια και αθώα λαγουδίσια δοντάκια), καταφέρνει να προσφέρει αυθεντικό, ζεστό, συναίσθημα. Ένα σενάριο που μας παροτρύνει να ζούμε την κάθε μέρα σαν να' ναι η τελευταία και να βάζουμε στόχους και να δίνουμε το νόημα στη ζωή μας, ακόμα και μέσα από τα απλά πράγματα. Είναι μία ταινία υπόδειγμα σεναρίου, γεμάτη από συναίσθημα, κινηματογραφικές αρετές, αξίες και ζωή. 7.5/10!!

Η ταινία είναι remake της ταινίας του Akira Kurosawa Ikiru του 1952 και παρόλο που δεν θυμάμαι να την έχω δει, το πιο απλό είναι να πει κάποιος ότι είναι ανόητο να "ξαναφτιάξεις" τον Kurosawa.
Όμως, λόγω του ότι το θέμα που πραγματεύεται είναι καθολικό και πάντοτε επίκαιρο, συναισθήματα και γεγονότα είναι εξίσου εφαρμόσιμα σε έναν Ιάπωνα γραφειοκράτη όσο και σε έναν Άγγλο, το εγχείρημα του Oliver Hermanus είναι απόλυτα επιτυχημένο.
Οπτικά προσεγμένο, προσαρμοσμένο στις ιδιόμορφες δυνάμεις του πρωταγωνιστή, συναισθηματικό όταν εξερευνά τη χαμένη ευτυχία, την κούραση του σύγχρονου ανθρώπου και την αξία της ζωής ως πράξη ανθρώπινης υπέρβασης, αξίες και μηνύματα πειστικά δοσμένα από την τρομερή ερμηνεία του αγαπημένου Bill Nighy.

μια μελαγχολική ταινία, επενδεδυμενη με ένα άριστα ταιριασμενο soundtrack, με ένα πολύ δυνατό μήνυμα για τη ζωή και τη συνεχειά της. Υπεροχοι ηθοποιοί και πολύ προσεγμενη σκηνοθεσία. Αξίζει κάθε λεπτό.

Eξαιρετική ερμηνεία απο αυτόν τον μεγάλο Βρεταννό ηθοποιό, που καταφέρνει να προσωποποιήσει πολλές εκδοχές , της Πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας, αλλά ταυτόχρονα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των Αγγλοσαξώνων. "Μεταφέρει"στην εικόνα, ως ανθρωπος την χωρα του και το λαό του, όσο κανένας άλλος ομοεθνής του ηθοποιός . Στο συγκεκριμένο ευαίσθητο και αξιόλογο φίλμ, που σας συστήνω ανεπιφύλακτα να δειτε, υποδύεται τον με σπαταλημενη ζωή μεσήλικα γραφειοκράτη που  αποφασίζει να αφήσει "κατι" πισω του(που να αξίζει πραγματικά ) οταν ερχεται αντιμέτωπος με το γηΐνο τέλος του. Ενδιαμέσως ομως με χαρακτηριστικό τρόπο  σατιριζεται , η γραφειοκρατία,η ταξικότητα, οι ανθρωπινες και οι οικογενειακές σχέσεις με πινελιές βουτηγμενες στο χιουμορ, την φλεγματικότητα,την τοξικότητα και τον χαρακτηρα του ιδιαίτερου αυτου νησιωτικου λαου.Ταυτόχρονα  εξερευνάται καλιτεχνικά η ανάγκη για επικοινωνία για φιλία για έρωτα για λιγο χρονο ακόμη που σπαταληθηκε στην μιζέρια του καθωσπρεπισμου και του κάθε λογής συμβιβασμού. Να τονίσω οτι το αξιολογώτερο στην ταινία ειναι το καστ αδιακρίτως , που σηκώνει επάξια το απαιτητικο σενάριο που εχει συναίσθημα αλλά οχι και βάθος δράσης. Συνακόλουθα και η σκηνοθεσία ειναι αντάξια και καθοδηγεί με μεγάλη επιτυχία τους ηθοποιους να δωσουν αυτό το μικρο διαμαντάκι.....8/10