Women Talking / Γυναικείες Κουβέντες (2022)

Η σύναξη των γυναικών στην καρδιά της ιστορίας καταγγέλλει τις ανησυχητικές και τρομακτικές πράξεις μέσα στο αυστηρό πλαίσιο μια απομονωμένης θρησκευτικής κοινότητας. Οι καταγγελίες των γυναικών που είχαν νοιώσει ναρκωμένες και ξύπνησαν με μελανιές και κάποιες φορές αιμορραγώντας απορρίφθηκαν από του άνδρες της κοινότητας ως αποκυήματα γυναικείας φαντασίας ή σαν αποδείξεις της αμαρτωλής συμπεριφοράς των ίδιων των γυναικών. Όταν όμως αποκαλύπτονται εγκλήματα, κλήθηκε η αστυνομία και έγιναν συλλήψεις. Υπό την πίεση του χρόνου για την αναμενόμενη επιστροφή των ανδρών από την πόλη σε 24 ώρες, οι γυναίκες σκέφτονται και συζητούν την δυνατότητα μιας απόφασης που θα τους αλλάξει τη ζωή, που επιβάλει την συμφιλίωση του αυτοπροσδιορισμού με την πίστη. Έτσι οι γυναίκες οργανώνουν δημοψήφισμα με τρεις εναλλακτικές προτάσεις: να συγχωρήσουν τους άντρες τους, να μείνουν πολεμώντας για τα δικαιώματά τους ή να φύγουν ομαδικά, ξεκινώντας μία καινούρια ζωή.

Βασισμένη στο μυθιστόρημα της Μίριαμ Τόους που με τη σειρά του βασίστηκε σε αληθινές μαρτυρίες, η ταινία είναι πολύ βαριά κι ασήκωτη, αφόρητα πληκτική και πολύ μπλα μπλα και ουσία μηδέν, δυστυχώς. Γυναίκες οι οποίες μιλάνε μεταξύ τους ακατάπαυστα, ένας άνδρας κρατάει τα πρακτικά, μία απομονωμένη αγροικία και ελάχιστες εξωτερικές σκηνές (οι οποίες είναι πανέμορφες). Η ιστορία δεν αναπτύσσεται καθόλου κινηματογραφικά, η εξέλιξη είναι υπνωτική, υποτονική και νωχελική, οι ρυθμοί αργόσυρτοι και το γκρίζο χρώμα σε κουράζει ακόμα περισσότερο. Μάλιστα ασκήθηκε κριτική πάνω στον χρωματισμό της εικόνας που πλησιάζει το ασπρόμαυρο, με τη δημιουργό να απαντάει ότι δοκίμασαν τα όρια του χρωματικού κορεσμού ώστε να δημιουργηθεί μια αίσθηση ενός κόσμου που στο παρελθόν είχε ήδη ξεθωριάσει. Οι ερμηνείες είναι στιβαρές και δυνατές αλλά δε σώζουν την ταινία που βυθίζεται στην αδυναμία να μεταδώσει το δραματικό μήνυμα όσο εκκωφαντικά και με τρανταχτό τρόπο μπορεί προς τον θεατή, με συνέπεια να μην ενδιαφέρει κανέναν η τύχη των ηρώων και η πορεία του στόρι. Παράλληλα, καταλήγει κάπως διδακτική κουνώντας το δάχτυλο και καταφεύγοντας σε αρκετές ευκολίες που θα έπρεπε να είχαν αποφευχθεί.

Επιπλέον το ενδυματολογικό παραξενεύει λίγο και παραπέμπει σε ελληνικό σήριαλ δεκαετίας ’50 μπερδεύοντας λίγο χρονικά τον θεατή. Η γεύση που αφήνει η ταινία είναι κάτι μεταξύ μαθήματος φεμινιστικής εκδίκησης και γυναικείας φαντασίας σε συνδυασμό με ένα αναμενόμενο φινάλε, ολίγον φαντασιόπληκτο και άλλης δεκαετίας. Παραμένει, έτσι σεναριακά και ιδεολογικά, περιορισμένου βεληνεκούς φούσκα, όπου τα αυτονόητα αποτελούν διδακτικά τσιτάτα και το επίπεδο ταύτισης είναι ανύπαρκτο. Ούτε θεατρικό αλλά ούτε και κινηματογραφικά πρωτοπόρο, επηρεασμένο από το metoo και την μόνιμη εναντίωση της σκηνοθέτιδας σε οτιδήποτε χαρούμενο και χρωματιστό, είναι μία προβληματική και αμήχανη στο σύνολό της ταινία που δεν προσδίδει τίποτα στη θέασή της. Αντιστρέφω την πραγματική βαθμολογία του IMDB και βάζω την σωστή. 2.7/10!!!

Γι'αυτό ο κινηματογράφος είναι ΤΕΧΝΗ!

Γι'αυτό η ΤΕΧΝΗ μπορεί να αλλάξει τον ΚΟΣΜΟ!

Γι'αυτό χρειαζόμαστε ταινίες σαν κι αυτή...