Tár (2022)

Κάτοχος των σημαντικότερων βραβείων που υπάρχουν στον χώρο της, συνθέτης με πλούσια δισκογραφία, με μακροχρόνια καριέρα πλάι στα κορυφαία μουσικά σχήματα του κόσμου και με το προνόμιο της πρώτης γυναίκας που έφτασε ποτέ να διευθύνει την αξιοσέβαστη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου, η Tar έχει κατορθώσει να επιβληθεί σε ένα τυπικά ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Στην αρχή αυτό συνέβη καθαρά με το ταλέντο της. Αργότερα, με τον τυραννικό της εαυτό, εκείνον που δεν γνωρίζει άλλο τρόπο από το να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους περιφρονητικά, που επιμένει να ασκεί παντού τον αυταρχικό της έλεγχο, που απαιτεί τον θαυμασμό και το δέος (ακόμα κι όταν υποκρίνεται το αντίθετο) και που πιστεύει ότι ο απροσπέλαστος θρόνος της πάντοτε θα της επιτρέπει να αγναντεύει τους υπόλοιπους από θέση ισχύος. Η ταινία εστιάζει στον άνθρωπο και τα προβλήματα του μέσα από μια διαφορετική οπτική, δίνοντας μια άλλη ματιά στα όνειρα, την απλότητα αλλά και πολυπλοκότητα μερικών καταστάσεων, τις προσδοκίες, την επιτυχία και πολλά ακόμα.

Ο Field αφήνει τις εντάσεις να αναδυθούν αβίαστα και αντιμετωπίζει τη δράση ψυχολογικά και υπόγεια. Το "Tar" κερδίζει με το παραπάνω τη μεγάλη του διάρκεια, περιέχει σκηνές συναρπαστικές μέσα στο φαινομενικό τους τίποτα, ενώ ακόμα και σε λίγες σκηνές που μοιάζει στατική (δεν επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα) είναι πρωτότυπη με τον τρόπο της, ενδιαφέρουσα και μάλιστα είναι ωραία δομημένη και φτιαγμένη για να δώσει στον θεατή μια αξιομνημόνευτη προσπάθεια. Η ταινία είναι γυρισμένη με πανέμορφα πλάνα, τα οποία κάνουν τον θεατή να ταυτιστεί, σε μια προσπάθεια μετρημένη χωρίς υπερβολές. Η Cate Blanchett δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, συγκεντρώνοντας κάθε σημείο του σώματός της, ενσαρκώνοντας μοναδικά ετούτη τη μετεωρική διαδρομή της Lydia από αλαζονική λέαινα σε εκθρονισμένη βασίλισσα που βλέπει τον κόσμο της να γκρεμίζεται, όμως αρνείται να το αναγνωρίσει. Χάρη στη Blanchett, η ταινία εισχωρεί τόσο βαθιά στο νευρωτικό και αχαλίνωτα μονομανές εσωτερικό της ηρωίδας ώστε ο θεατής βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από εκείνη, σχεδόν παγιδεύεται στη νευρική της κρίση, συμμετέχει στο προσωπικό της θρίλερ. Έτσι, η ταινία, είναι κομμένη και ραμμένη στην Blanchett, χωρίς ωστόσο να "καπελώνει" τους υπόλοιπους χαρακτήρες, κι ας είναι η ηθοποιός… οδοστρωτήρας. 8/10!!

Τί να γραψεις για αυτήν την Ταινία? Ειναι παρήγορο οτι βγαίνουν ταινίες με μη αμιγώς εμπορικά χαρακτηριστικά. Απο την αλλη μια φανταστική Βιογραφία(βεβαια καποιος που γνωρίζει ο σεναριογράφος θα υποκρυπτεται) με τοσα πλην σαν  χαρακτήρας σε τι θα σκόπευε? Ποιος ειναι ο αντικειμενικός σκοπός της Ταινίας?  Να περιγραψει τί ,μια εντελλως ναρκισιστική υποχθόνια μοχθηρή και τυραννικη προσωπικότητα προς τι? Οτι υπαρχουν ανθρωποι που γινονται ανεκτοί και τους χειροκροτούμε με μύρρια ελαττώματα προς χάριν ενος εξαιρετικού ταλέντου η μιας δεξιότητας , ναί υπάρχουν, αλλα τι προσθέτει στα φιλμικα η στα καλλιτεχνικά μια τετοια απεικόνιση?  Το οτι υπάρχουν ανθρωποι που αναπτυσσουν την κοινωνικότητα τους μεσα απο το ενα καλό χαρακτηριστικό αλλα και απο τον ανάποδο χαρακτήρα τους ,ναι υπάρχουν αλλά και τι με αυτο? Απαντηση δεν εχω.....Η Ταινία για μενα υποθετικά εχει φτιαχθει μονον γιά εναν λογο :για να ξεδιπλωσει το ταλεντο της η Κεητ Μπλανσετ πραγμα που εγινε.....Σαν να το εκανε παραγγελία για να δουμε τι ηθοποιάρα κλασης ειναι, αλλα προσωπικά δεν εισέπραξα τιποτα αλλο απο ενα σχεδόν βασανιστικό διωρο.......Δειτε το αν το αντέξετε μονο για την ερμηνεια της Μπλανσετ.......