Bones and All (2022)

Μελαγχολικό, κανιβαλιστικό, ορμητικό και σοκαριστικά βίαιο (βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα της Camille DeAngelis) κρύβει σε κάθε πλάνο της ρομαντισμό και απειλή, τρυφερότητα και αποτροπιασμό. Ένα αιματοβαμμένο road movie ενηλικίωσης, ένα δαίδαλο αναγκών, επιθυμιών, απαγορεύσεων και συνειδητοποίησης με φόντο τους ερημωμένους δρόμους της βόρειας Αμερικής, με κεντρικό άξονα πάλι την διαφορετικότητα, τον τρόμο που αυτή επιφέρει αλλά και την συνειδητοποίηση μίας φύσης διαφορετική από οτιδήποτε άλλο. Η συνύπαρξη του τρόμου της κατασπάραξης του εαυτού και του άλλου, με την ειλικρινή ανθρώπινη σύνδεση δίνουν χώρο στην δημιουργία μιας ποιητικής της εικόνας που εξυψώνει και συνθλίβει το να δίνεις και το να δίνεσαι πέρα από κάθε λογική και όριο. Αν και από την ταινία δεν απουσιάζουν κάποιες βίαιες σκηνές και το gory στοιχείο, δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "ταινία τρόμου".

Η φρίκη εδώ χρησιμοποιείται περισσότερο ως πρόσχημα, ώστε ο σκηνοθέτης να πλάσει μια αλληγορία για την ενηλικίωση, την μοναξιά και την ανάγκη του κάθε ανθρώπου να ανήκει κάπου. Το έργο δεν κρύβει μηνύματα που δεν έχουμε ξανακούσει στον κινηματογράφο, δεν φτάνει σε ιδιαίτερο βάθος, είναι όμως όμορφο μέσα στην απλότητά του και ελκυστικό στον τρόπο με τον οποίο αποπειράται να πει "διαφορετικά" μια, εν τέλει, αρχετυπική ιστορία πρώτης αγάπης. Παρουσιάζει ένα νέο είδος ρομαντικού φιλμ, με απόκληρους της κοινωνίας με κοινωνικές ευαισθησίες και ταυτόχρονη επιθυμία για αγάπη. Τα γενικά πλάνα των δρόμων, με το voice-over όπου είναι απαραίτητο, αποτελούν τις πιο όμορφες και συναισθηματικά γενναιόδωρες στιγμές του έργου. Η φωτογραφία του Arseni Khachaturan είναι απείρου κάλλους, με όμορφα μπλε και πράσινα χρώματα και ανάδειξη ενός νεανικού κλίματος στα 80s.

Τα τρωτά σημεία του σεναρίου -που ανά στιγμές μοιάζουν απλοϊκά, προβληματικά- του David Kajganich μεγεθύνονται λόγω της ελλιπούς σκηνοθετικής προσοχής. Σκόρπιες σκηνές, χωρίς αφηγηματική συνοχή, απλώς για να υπάρχουν μέσα στην ταινία. Εκεί που βρισκόμαστε κάποιον Ιούλιο στα 80s, και βλέπουμε τους ήρωες να μιλούν σε μια σκηνή στην ακροποταμιά, ξαφνικά παρεμβάλλεται μια νυχτερινή σκηνή εορτασμού της 4ης Ιουλίου μέσα στο ποτάμι χωρίς κανέναν συνδετικό κρίκο ούτε με την προηγούμενη ούτε με την επόμενη σκηνή και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα. Όφειλε να δώσει στην ταινία λίγο περισσότερο νεύρο και να μην κόβει απότομα σκηνές. Σε ορισμένα σημεία η πλοκή πλατειάζει ή επαναλαμβάνεται, με αποτέλεσμα η διάρκεια των 130 λεπτών να σε εξουθενώνει.

Η Taylor Russell πραγματοποιεί μια ερμηνεία ήσυχη, εντυπωσιακά ώριμη, άμεση και διαπεραστική, μια ερμηνεία σε πλήρη αρμονία με τον τόνο και το νοηματικό άξονα του έργου. Αντίθετα, ο Timothee Chalamet, όσο αμφιλεγόμενο και αν ακουστεί, έχει το σύνδρομο Ryan Gosling: παίζει με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις ταινίες και αν αυτό ταιριάζει στο ύφος της ταινίας τότε οκ, αν όχι τότε μοιάζει οριακά ατάλαντος. Εδώ επαναλαμβάνει το μοτίβου του νωχελικού, μελαγχολικού και ντοπαρισμένου νέου. Ο Mark Rylance μπορεί να εμφανίζεται λίγο αλλά κάνει ιδιαίτερη αίσθηση με ένα masterclass υποκριτικής, η Jessica Harper προσθέτει κύρος σε έναν διεκπεραιωτικό ρόλο, ενώ η αξιοθαύμαστη Chloe Sevigny παρέχει ένα σύντομο και αναγκαίο στοιχείο σοκ.. Παράλληλα, ο David Gordon Green και ο Michael Stuhlbarg (κεντάει σε μια άκρως κόντρα εμφάνιση), αν και κλέβουν την παράσταση στη σκηνή όπου εμφανίζονται, ελάχιστη έως μηδαμινή σημασία έχουν για την πλοκή, με το χρόνο που τους δίνεται να είναι δυσανάλογος της αξίας τους.

Παρότι το αντισυμβατικό lovestory που περιγράφει διαθέτει κάποιες ενδιαφέρουσες σεναριακές ιδέες (η σύνδεση των δύο εραστών του περιθωρίου δεν οφείλεται μόνο στην κληρονομική βιολογική ανάγκη τους για ανθρώπινο αίμα αλλά και σε επίκτητα χαρακτηριστικά, όπως η δυνατή όσφρηση των «σαρκοφάγων» που αναγνωρίζονται με αυτό τον τρόπο μεταξύ τους) ο Ιταλός δεν πείθει απόλυτα για την τόλμη του έργου του. Αντιθέτως, μοιάζει να χάνει το ενδιαφέρον του στο δεύτερο μέρος, όταν η πλοκή παίρνει μια αναμενόμενη εξέλιξη με αποκορύφωμα το πνιγμένο στο αίμα φινάλε. Με τη βοήθεια ενός όμορφου soundtrack και του καλού μοντάζ, το έργο κερδίζει τη συμπάθεια του θεατή, έστω κι αν δεν κομίζει κάτι το εξαιρετικά πρωτότυπο στην ιστορία του κινηματογράφου. Είναι μια απλή, όμορφη αλλά και αρκετά αιματηρή ταινία που έχει να πει μερικά γνωστά αλλά χρήσιμα πράγματα γύρω από τους περιθωριακούς αυτού του κόσμου, πατώντας πάνω στην παράδοση του κλασικού αμερικανικού σινεμά και τολμώντας να πειραματιστεί με τα είδη. Ο Guadagnino θα πρέπει να δώσει και λίγη βαρύτητα στο θέμα της ψυχής και του συναισθήματος και να αφήσει την σάρκα, καθώς ακροβατεί αδέξια ανάμεσα στο μελό ρομάντζο του Call Me και στην αποστασιοποίηση του Suspiria. 6/10!!!

Νομίζω το Raw του 2016 είναι κλάσεις ανώτερο (μιας και έχει ίδια θεματολογία) οπότε θα σας το πρότεινα σε σχέση με αυτό, που δεν θα το έλεγα κακό. Ένα 5/10 θα του έβαζα.

Πολλή καλή η Taylor Russell. Ο Τιμόθεος έχει γίνει μαϊντανός, κανά όχι σε σεναριογράφο δεν λέει?

Tην ειδα στο σινεμά τον χειμωνα που μας πέρασε. Πολυδιαφημισμένη ταινία χωρίς να ανταποκρίνεται σε αυτά που υπόσχεται.Δεν φτάνει πάντως μέχρι να "ματαιώσει" τον Θεατή, απλώς δεν ξεχωρίζει, δεν μένει στην μνημη. Η κυριωτερη παθογένεια της ειναι η έλειψη μεταφορας του δραματικού στοιχείου που υπάρχει(στο σενάριο). Η ταινία ειναι σαν να εγινε απο ανθρώπους του σινεμά που όμως φαινεται να μην ξερουν απο σινεμά...5/10

Από τις χειρότερες ταινίες που είχα την ατυχία να δω σινεμά πέρυσι, ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα "ερωτικό" ειδύλλιο που όμως δεν φαίνεται εξαρχής να έχει ελπίδα, έναν τρελό ανώμαλο που τον υποδύεται εξαιρετικά ο  Ριλάνς να φροντίζει για στιγμές δράματος  και ο Θεός βοηθός. Η Ράσελ συνεχίζει τις ταινίες τρόμου και είμαι σίγουρος ότι σύντομα θα παίξει σε κάτι μεγάλο, ωστόσο εδώ δεν μου άρεσε με τον Τιμόθεο, η χημεία τους δεν ήταν καλή και ο Τιμόθεος δεν φάνηκε να μπήκε καλά στο πετσί του ρόλου.  Το πρόβλημα μου για να καταλήξω κάπου, είναι ότι γίνεται κάτι καλό στην αρχή που σοκάρει και μετά αντί να χτίσουν πάνω του, αρχίζουν ένα αόριστο ταξίδι στο υπερπέραν τέρμα βαρετό, γίνονται και συναντήσεις ανούσιες για να βγει η ώρα και γενικά δεν τραβάει το πράγμα όχι.... 3/10 

ΔΕΝ γουστάρω τον Τίμοθυ Τσαλαπετεινό, πολύ προμόσιον τον κάνουν στο Χόλυγουντ ως ο νέος Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, καμία σχέση φυσικά εννοείται, πολύ υποδεέστερος ηθοποιός, άσε που πρέπει να το γυαλίζει το πόμολο,
είπα να δω την ταινία μόνο και μόνο για τον Mark Rylance, καλός ως συνήθως, όχι "Outfit" αλλά πάνω-κάτω στο ίδιο στυλ,
ως ταινία με πήρε ο ύπνος χθες και δεν πρόλαβα να απαντήσω στον "anastashs" στο chat!!
Σόρυ anastashs,,, 3.5/10!!!