Με διαβατήριο τη γοητεία / Charmøren (2017)

Υπνωτικό, αδιάφορο, νωχελικό, αργόσυρτο, περισσότερο ψυχολογικό δράμα και σε δεύτερο επίπεδο κοινωνικό και αισθηματικό το φιλμ. Οι προθέσεις του σκηνοθέτη, να αναγάγει το μεταναστευτικό ζήτημα, σε ένα κοινωνικό πρόβλημα, όπου ο σώζον εαυτόν σωθήτω, περιπλέκονται από την κατεύθυνση που δίνει στο έργο, αφήνοντας άπλετο χώρο, στις επαναλαμβανόμενες ερωτικές σκηνές, παραμένοντας το storytelling, ακαθοδήγητο, στο ίδιο σημείο, χωρίς να μπορεί να εξελιχθεί. Ο κεντρικός χαρακτήρας βρίσκεται συνεχώς σε μια εσωτερική κόντρα, από δυο κύριες αιτίες τις οποίες θα μάθουμε στην πορεία, όμως πολύ αργότερα. Παρόλο το ενδιαφέρον θέμα και τις καλές προθέσεις όμως, η ταινία πάσχει από μία σειρά από κλισέ, διδακτισμούς κι ενοχές. Αδύναμες οι ερμηνείες, κοινότυπη οι διάλογοι, ροή που σέρνεται. 2/10!!

Μια αρκετά πρωτότυπη θα έλεγα οπτική του θέματος των μεταναστών από τον Ιρανό Milad Alami, αν και η ταινία χαρακτηρίζεται περισσότερο ως ένα ψυχολογικό παρά ως κοινωνικό δράμα
Με νηφάλια σκηνοθεσία, ο Milad Alami, αφηγείται την ταπεινωτική μοίρα ενός άνδρα που έφτασε στην Ευρώπη με καλές προθέσεις, αλλά βρίσκεται στα πρόθυρα απέλασης
Ο πρωταγωνιστής ξέρει να γοητεύει τις γυναίκες, στόχος του είναι ο γάμος για να παραμείνει στη χώρα, όμως μένει πεταμένος σαν σεξουαλικό παιχνίδι που έχει χρησιμοποιηθεί ..... συχνά.
Η καλή συνείδηση των Ευρωπαίων προς τους μετανάστες αποκρυσταλλώνεται, ο πρωταγωνιστής διασχίζει συνεχώς τα όρια χωρίς να νιώθει πουθενά ευπρόσδεκτος ενώ στην πορεία το παρελθόν του αρχίζει να τον στοιχειώνει.

                     Δηλώνω σταθερός θαυμαστής του Περσικού κινηματογράφου. Και σέβομαι απέραντα εναν αντίπαλο 12 αιώνων. Δέν παύει να με εκπλήσει για πολλά χρόνια η πλειάδα των Ιρανών σκηνοθετών που μέσα απο απλές ανθρώπινες καταστάσεις και ιστορίες περιγράφουν με τοσο λυρισμό,συναίσθημα, και λιτότητα τα ανθρώπινα, τα αληθινά ,τα σπουδαία.

                     Οποιος παρακινηθεί να δεί την ταινία μην νομίσει οτι θα δεί μία ταινία  μονο με τα προβλήματα της  μετανάστευσης που όπως και να το κάνουμε μας εχει κουράσει ως θέμα.  Αντίθετα  είναι μια ταινία σύγκρουσης του εγώ, του πλούτου, μιας καλλίτερης ζωής, της αλλοτρίωσης στην προσπάθεια "προσαρμογής" και του ηθικού καθήκοντος, της οικογενειακής αγάπης,και μιάς συμβιβασμένης ζωής με φτώχια και αξιοπρέπεια......Η ταινία είναι γοητευτικά σκληρή και πικρή αλλά ταυτοχρονα και αυθεντική.....Συστήνεται ανεπιφύλακτα. 

Μετρια ταινια με ωραια εικονα , σκηνοθεσια και ροη με αποτελεσμα να βλεπεται ανετα.