Crimes of the Future / Εγκλήματα του μέλλοντος (2022)

Το γυρισμένο στην Αθήνα εγκεφαλικό body horror του βετεράνου Κρόνενμπεργκ βρίθει θελκτικών, δεν υφαίνει ωστόσο τα πρωτότυπα επιμέρους στοιχεία του σε μια συνεκτική και ταυτόχρονα υποβλητική αφήγηση Tο φιλμ περιπλανιέται, άχρονα και άτοπα, στις εγκαταλελειμμένες αποθήκες της άκρης του λιμανιού του Πειραιά, αλλά και στην τόσο ταιριαστή «πολιτιστική παρακμή» του Μπαγκείου. Εγκεφαλικό όπως όλο το σινεμά του Κρόνενμπεργκ, στήνει αινίγματα και προσκαλεί για τη λύση τους, δημιουργεί βιώματα και τα κάνει ανατριχιαστικά οικεία. Το σενάριό του ιντριγκάρεται περισσότερο με το να θέτει ερωτήματα ηθικής και φιλοσοφικής φύσεως γύρω από το υποθετικό σύμπαν στο οποίο κινείται, παρά με το να δομεί μια πραγματικά στιβαρή ιστορία. Υποπλοκές προκύπτουν απρόσμενα για να εγκαταλειφθούν στο τέλος της διαδρομής, ερωτήματα μένουν αναπάντητα και τελικά ο όλος μύθος κλείνει κάπως αντικλιμακτικά. Υπάρχει, ακόμα, η κριτική στην πρόθεση του κράτους να ελέγχει κάθε σπιθαμή του ανθρώπινου σώματος, με σαφείς πλην διακριτικές νύξεις για το δικαίωμα των αμβλώσεων. Ο Κρόνενμπεργκ επιλέγει να διατηρήσει μια εγκεφαλική έως και αυτοαναφορική στάση σε όλη τη διάρκεια, κατακερματίζοντας τις παράλληλες πλοκές, με αποτέλεσμα να καταλήγει σε μια ταινία εύγλωττου ύφους μα πενιχρής δραματουργίας. Γι’ ακόμη μια φορά, η οπτική του σχετικά με την τεχνολογία και τη βαθμιαία ένωση ανθρώπου και μηχανής περιέχει δέος απέναντι στις δυνατότητες αυτής της προοπτικής, αλλά κυρίως προειδοποιεί για την ανεπάρκεια του ανθρώπου να ανταποκριθεί στις επερχόμενες μεταβολές σε κάθε επίπεδο.

Η προβληματική του μοιάζει κολλημένη εκεί απ' όπου ξεκίνησε, στο '70 και στο '80, στο σκηνογραφικό ενός b-movie, στον τρόμο απέναντι στην τεχνολογία με μια λογική παρωχημένη, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν κι εμβόλιμες στιγμές μαύρου και σουρεαλιστικού χιούμορ. Το δημοφιλές τρίπτυχο καστ που πρωταγωνιστούσε δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να φτιάξει έστω λίγο την ροή, ώστε να την κάνει πιο ενδιαφέρουσα και ανεκτή, με τον Βίγκο Μόρτενσεν να παίζει εντελώς μηχανικά μεταξύ σοβαροφάνειας και αυτοπαρωδίας, την Κρίστεν Στιούαρτ σ' έναν μικρό, άχαρο και ξεψυχισμένο ρόλο και την Λέα Σεϊντού να προσπαθεί να ισορροπήσει με την γοητευτική σοβαροφάνειά της, αλλά δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Εν κατακλείδι, πειράζει που δεν κατάλαβα Χριστό απ' ότι ήθελε να μας πει ο ποιητής; Τρομερή σπαζοκεφαλιά, μπερδεύει τα μπούτια του και ενώ θέλει να σε προβληματίσει για κάτι σε ξενερώνει γιατί δεν σου αποσαφηνίζει, ούτε σου αναλύει, ούτε σου εξηγεί με απλά λόγια που θέλει επιτέλους να το πάει και σε ποια αλληγορικά μονοπάτια προσπαθεί να βαδίσει, ώστε να σε προβληματίσει. 4/10!!

Όταν η ανώμαλη ψυχεδέλεια (το ανώμαλη για να δείξει το μέγεθος της αρώστιας και το ψυχεδέλεια για να δείξει τι ... παίρνει) προσπαθεί να περάσει σαν τέχνη ..... άϊ σιχτίρ, ανώμαλοι .

Πόσο θέλει ένα παιδί να μιμηθεί το μαξιλάρι, πόσο θέλει ένα παιδί να ... πετάξει από το μαξιλάρι, ειλικρινά ντρέπομαι για την χρηματοδότηση αυτής της ασχήμιας από Ελληνικούς φορείς.

Και μετά φταίει το γιουτιούμπ ...

Μια ακαταλαβίστικη μπούρδα και παράλληλα αργή, πέραν απο την ασχετολογία της. Δε πα να είναι Κρόνενμπεργκ..

"Body is Reality", "Pain is Sex"...
Σε έναν κόσμο όπου έχουν ελαχιστοποιηθεί ή εκμηδενιστεί τα ανθρώπινα συναισθήματα, το σεξ αντικαθίσταται από ανοιχτές χειρουργικές επεμβάσεις στο σώμα και η ηδονή από τον πόνο των επεμβάσεων, τα σημερινά τατού είναι απλή αισθητική/διακοσμητική (ψευτο)"αλλαγή" του σώματος και όχι πραγματική/ουσιαστική αλλαγή που βοηθά στην εξέλιξη του ανθρώπινου σώματος έτσι όπως προτείνει ο Κρόνενμπεργκ στη νέα του φουτουριστική ταινία που γυρίστηκε εξ'ολοκλήρου σε Αθήνα, Πειραιά και Ελευσίνα και χρηματοδοτήθηκε από Ελληνικούς Φορείς.
Ο Κρόνενμπεργκ θεωρεί το ανθρώπινο σώμα ως έναν φορέα καρκινογόνων ουσιών, καρκινικών όγκων και κυττάρων (δίκιο έχει), οπότε το "σάπιο" σώμα μας δεν έχει νόημα να το "ομορφύνουμε" με εξωτερικά τατού στο δέρμα, καλύτερα να επέμβουμε στα εσωτερικά μας όργανα, να κάνουμε τατού σε έναν όγκο για παράδειγμα ή να αλλάξουμε την εικόνα/όψη του στομάχου για να δείχνει πιο όμορφο ή να παράξουμε 50 αυτιά, 10 στόματα ή μην πω τίποτε άλλο!
Κλασσικός Κρόνενμπεργκ (νόμιζα πως είχε πεθάνει!), άρχισε πιθανώς να φοβάται τον θάνατο στα γεράματα του, αναρωτιέται και πειραματίζεται με το ανθρώπινο σώμα, θυμήθηκε και ανασκάλισε υλικό από τις πρώτες του ταινίες, την ομότιτλη του 1970, το "Stereo" του '69, το "Naked Lunch", το "Crash" όπου σεξ και ηδονή αντικαταστάθηκαν από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, κλπ.
Για μένα πάντως θα του ήταν πιο εύκολο να δεί μερικές ταινίες από τους γιαπωνέζους μαέστρους αυτού του είδους, να πάρει ιδέες από τον "αρρωστημένο" Ιαπωνικό gore Κινηματογράφο και να δεί μερικές παλιές ταινίες του Μιίκε, Σόνο, Τσουκαμότο κλπ.
Τέσπα είπαμε, κλασσικός Κρόνενμπεργκ, δύσκολος ακόμη και στα χρόνια του για τους παλιούς, πόσο μάλλον για τους σημερινούς μαρβελάκηδες και μπρούκληδες των κόμικς, "δύσκολη" ταινία μόνο για άνω των 45-50 θα έλεγα...