Blonde (2022)

Η ζωή της Νόρμα Τζιν από την παιδική τραυματική της ηλικία που έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη και πιο διαχρονική star και σύμβολο του sex Μέριλιν Μονρόε. Ο αγώνας της να εδραιωθεί στην κινηματογραφική βιομηχανία ως κάτι παραπάνω από μία όμορφη ξανθιά, το μεγάλο τραύμα της απουσίας του πατέρα της, η πάλη με τον ίδιο της τον εαυτό και τους δαίμονες της, η ανάγκη της να αγαπηθεί ως Νόρμα Τζιν, οι αποτυχημένοι γάμοι της, τα παιδιά που έχασε και το τραγικό της φινάλε. Όταν μιλάμε για την Μέριλιν Μονρόε, μιλάμε για μεγέθη που δεν μπορούν να μετρηθούν, μιλάμε για πρόσωπο μύθο που άφησε εποχή στον κινηματογράφο και μετέπειτα στην ποπ κουλτούρα, μιλάμε για μία από τις ομορφότερες γυναίκες που είδαμε ποτέ στην μεγάλη οθόνη αλλά με πολύ σκοτάδι πίσω από αυτό που έβλεπε ο κόσμος. Άρα μιλάμε για κάτι τεραστίων διαστάσεων και ίσως δυσβάσταχτο. Και έτσι όφειλε να είναι και η ταινία του Άντριου Ντόμινικ. Ταινία επικών διαστάσεων (σε όλα τα επίπεδα) και δυσβάσταχτο. Και το καταφέρνει εξαιρετικά βάζοντας τα γυαλιά στις ταινίες του σήμερα (τα στούντιο του Χόλυγουντ δηλαδή) που φοβούνται να κάνουν τον άνθρωπο που βλέπει ταινίες να κλάψει, να στεναχωρηθεί, να δει αίμα και να έρθει αντιμέτωπος με ένα τραγικό φινάλε.

Ο σκηνοθέτης βάζει σε πρώτο πλάνο και μπαίνει τόσο βαθιά στον χαρακτήρα της Νόρμα Τζιν που σχεδόν ανατριχιάζει με την χειρουργική ακρίβεια. Το σενάριο είναι βασισμένο στο βιβλίο της Τζόις Κάρολ Όουτς που αναφέρει λεπτομέρειες που δεν ξέρουμε αν είναι και αλήθεια. Όμως οι κυριότερες αλήθειες είναι εδώ όλες. Διατηρεί από την αρχή ένα κλίμα κόλασης που το περνάει στον θεατή και ναι, υπάρχει λόγος όταν βλέπεις μια τέτοια ιστορία και οφείλεις να κατανοήσεις την Νόρμα Τζιν και να μην ζήσεις το γκλάμουρ της Μέριλιν εφόσον ούτε και η ίδια το απολάμβανε. Γεμάτο από σκηνές ανθολογίας, με εξαιρετική δουλειά στο επίπεδο της ασπρόμαυρης αλλά και έγχρωμης φωτογραφίας, με το εξαιρετικό επίτευγμα του κοπιαρίσματος και γέννησης ζωντανού υλικού από αρχειακές φωτογραφίες και βίντεο της εποχής.

Με την μουσική του Νικ Κέηβ και την αναπαράσταση εποχής μέσα από την καλλιτεχνική διεύθυνση και τα κοστούμια (από το εξαιρετικό φόρεμα του 7 Χρόνια Φαγούρα που σχεδόν το αγγίζουμε, μέχρι τα κάπρι παντελόνια της), το έξυπνο μοντάζ εικόνων και τον ήχο που πολλές φορές σβήνει απότομα, όπως η καλή διάθεση της Νόρμα Τζιν. Εξαιρετικοί δεύτεροι ρόλοι (η Τζουλιάν Νίκολσον στον ρόλο της μητέρας, ο Μπόμπι Καναβάλε ως Τζο Ντιμάτζιο, ο Άντριεν Μπρόντι ως Άρθουρ Μίλλερ) στο κέντρο όμως η Άνα Ντε Άρμας που υποδύεται την εμβληματικότερη κινηματογραφική σταρ όλων των εποχών με καθηλωτικό τρόπο. Δεν υπάρχει αμφιβολία για το επίτευγμα της ηθοποιού στον συγκεκριμένο ρόλο. Αν και με καταγωγή από την Κούβα, αποδεικνύει πως όχι μόνο μελέτησε την Μέριλιν αλλά έμαθε την Νόρμα Τζιν. Με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη και με την βοήθεια του μακιγιάζ, κινείται, μιλάει, κλαίει και γελάει ελάχιστα. Στις σκηνές όπου είναι η Μέριλιν δεν βρίσκουμε την παραμικρή διαφορά ακόμα στην κίνηση. Είναι αναμφίβολα η μεγάλη πρωταγωνίστρια της ταινίας, είναι η Ξανθιά που επικαλείται το είδωλο Μέριλιν να μην την εγκαταλείψει, αν και δεν την αντέχει τις πιο πολλές στιγμές. Το τελευταίο μισάωρο της ταινίας είναι μία πραγματική κατάβαση στην κόλαση (όχι πως πριν περνάμε ευχάριστα) με την ηθοποιό να δίνει ρεσιτάλ μοναξιάς και προσωπικής κατάπτωσης, ενισχυμένη και βοηθούμενη πάντα από τα κινηματογραφικά τερτίπια του Άντριου Ντόμινικ.

Η Νόρμα Τζιν δεν βγήκε ποτέ από το συρτάρι που την έκλεισε μωρό η μητέρα της, και σαν δραπέτης του θανάτου, επίτεινε την «κάτι σαν» ύπαρξη της όσο ήταν δυνατόν να τραβηχτεί. Ζούσε όμως και σε μια εποχή που ως γυναίκα έτσι κι αλλιώς ζούσες κάτι παρόμοιο, αφού η απτή σου πραγματικότητα σε ήθελε υποζύγιο και μάλιστα ελέω θεού και εξουσίας. Αν λοιπόν δεν έκανες την επανάσταση σου με κίνδυνο να αποκαλεστείς πόρνη ή μάγισσα, ζούσες ένα παράλληλο με αυτό που μας έμαθαν οι ιστορικοί σύμπαν, όπου είτε ως βασίλισσα είτε ως καθαρίστρια ήσουν πάντα αυτό το κατώτερο πλάσμα που κάποτε ονόμασαν «γυναίκα». Αν κοιτάξει κανείς την ταινία του Ντόμινικ υπό οποιοδήποτε άλλο πρίσμα πέρα από αυτό που ο ίδιος ο δημιουργός είχε μέσα από την κάμερα του, απλά θα εξάγει λάθος συμπεράσματα. Στενάχωρο αλλά απολαμβάνεις κάθε στιγμή του νοιώθοντας κινηματογραφική ευχαρίστηση πως βλέπεις κάτι σπουδαίο που ο απλός κόσμος και η εποχή ίσως να μην το αντέξει. 10/10!!!

Είχα επιφυλάξεις αλλά τελικά η ταινια και η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας ειναι πολύ καλές .

Το πρώτο σίγουρο είναι ότι η ταινία του Andrew Dominik θα διχάσει τόσο τους κριτές όσο και κυρίως το κοινό που ακόμα αγαπά και λατρεύει τον μύθο που ακούει στο όνομα Marilyn Monroe, γιατί;
Γιατί ο κόσμος πιστεύει ότι θα δει την βιογραφία μιας από της πιο ποθητές γυναίκες του πλανήτη.
Αντ' αυτού το σενάριο το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Joyce Carol Oates, είναι μυθοπλαστικό και γεμάτο από γεγονότα τα οποία είτε δεν συνέβησαν (όπως η σχέση της με τους Cass Chaplin Jr. και Edward Robinson Jr.), είτε δεν τεκμηριώθηκαν ποτέ, ενώ σημαντικά γεγονότα της ζωής της δεν αναφέρονται.
Αν δούμε την ταινία κάτω από το μικροσκόπιο της μυθοπλασίας και όχι σαν βιογραφία, τότε έχουμε μια εξαιρετική σκιαγράφηση χαρακτήρα, το σκοτεινό και εύθραυστο πορτρέτο μιας κοπέλας, ενός καταραμένου παιδιού, μίας ανεπιθύμητης κόρης....
Ένα ταξίδι από τα δύσκολα παιδικά χρόνια, σε "μεγάλους" έρωτες, στην κατάκτηση της φήμης και της δόξας, μέχρι το αναμενόμενο τέλος της ζωής της, ένας σκληρός και ανελέητος συναισθηματικός βούρκος, καθώς και ο θεατής βιώνει μαζί της τα συνεχόμενα αδιέξοδα στα οποία την οδηγούν οι καταστάσεις.
Το δεύτερο σίγουρο είναι ότι η Ana de Armas, είναι η καλύτερη Marilyn Monroe που έχουμε δει στον κινηματογράφο μέχρι σήμερα, παρουσιάζοντας σε κάθε πλάνο master υποκριτικής.

Μπορείτε να ανεβάσετε το Bullet Train;