Elvis (2022)

Μια ιδιόμορφη βιογραφική ταινία σε αφηγηματική φρενίτιδα με εκπληκτικά γραφικά, πλούσια φαντασμαγορία, μουσική πλημμυρίδα, εξαιρετικά ασταθές και γρήγορο, νευρικό, φανταχτερό μοντάζ, γεμάτο φωτεινές επιγραφές και τίτλους εφημερίδων, όπως και η ίδια η καριέρα του Πρίσλεϊ, ενώ δεν λείπει η αναβίωση μερικών από τις πιο iconic εμφανίσεις του που θα συγκινήσει τους παλιούς και θα εντυπωσιάσει τους νέους. Το ξεκίνημα είναι ζαλιστικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον το Elvis αφηγείται την ιστορία του Έλβις από την οπτική γωνία του κακού, του μάνατζερ Τομ Πάρκερ, ο οποίος προσπαθεί να ξεκαθαρίσει την πλευρά του όταν κάποιοι τον "κατηγορούν" για τον θάνατο του Έλβις.

Η οπτική γωνία του Πάρκερ συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω και μέσα στη ζωή του Πρίσλεϊ: βλέμματα θαυμασμού, τρυφερότητας, κατανόησης, όχι κατανόησης, ζήλιας, εκμετάλλευσης. Και γίνεται ένα έξυπνο εύρημα που κάνει τον σταρ να μιλήσει για τον εαυτό του, χωρίς να μιλήσει για τον εαυτό του. Σε ελάχιστο χρόνο τον εκτόξευσε στον ουρανό της δόξας, διαμόρφωσε τη δημόσια εικόνα του και τον καθοδήγησε επαγγελματικά σε μια σειρά από επιτυχημένες όσο και διφορούμενες επαγγελματικές αποφάσεις. Η ιστορία του πιο διάσημου εκείνης της εποχής ανθρώπου, διατρέχει τη μεταπολεμική Αμερική θίγοντας απλώς τον πολιτιστικό (κυρίως μουσικό) οργασμό της, τις κοινωνικές αντιθέσεις της και τη σύγκρουση αξιών που τη διαμόρφωσαν κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Η ιστορία του Έλβις είναι πέρα και πάνω απ’ όλα μια ιστορία ανόδου και αναπόδραστης πτώσης. Ένας άντρας που γεννήθηκε σταρ και έφυγε παραδομένος στις αδυναμίες του.

Ο Τομ Χανκς γίνεται αγνώριστος και εξαιρετικά αντιπαθητικός, με απόλυτη επιτυχία. Ο Όστιν Μπάτλερ είναι σαρωτικός, κερδίζοντας την κούρσα του casting ανάμεσα σε πολλά γνωστά ονόματα. Αφού αφιέρωσε άπειρες ώρες σε φωνητικές και χορευτικές πρόβες έγινε το μελαγχολικό, αντισυμβατικό και γοητευτικό είδωλο, με τις φυσιογνωμικές και άρρητες ομοιότητές του με το εικόνισμα του Βασιλιά να είναι αριστουργηματικές. Σαν ένα μικρό ψήγμα και σαν παρατήρηση θα επισήμαινα ότι αποφεύγει σχεδόν παντελώς να μιλήσει για τις αδυναμίες του ανθρώπου Έλβις, έτσι καταφέρνει τελικά να κοιτάξει στα μάτια όσα θα απαιτούνταν για να ολοκληρώσει με ειλικρίνεια μια βιογραφία ενός ανθρώπου με πάθη. Η αυλαία της ταινίας, καθηλωτική, η τελευταία σκηνή με το συγκινητικό live άψογο σαν κλείσιμο. Ο Μπαζ Λούρμαν είναι βιρτουόζος στα musical και το Elvis είναι η καλύτερη ταινία του μετά το Moulin Rouge. 9/10!!!

Έχω παρακολουθήσει και άλλες ταινίες που αφορούν στη ζωή του Βασιλιά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο θρύλος του rock 'n' roll άφησε τα ίχνη του στη λαϊκή κουλτούρα. Η βαρύτονη φωνή του και οι αισθησιακές κινήσεις των γοφών εξακολουθούν να στοιχειώνουν το κοινό.
Η ταινία του Baz Luhrmann ξεχωρίζει κατά την γνώμη μου για διάφορους λόγους.
Πρώτα από όλα δεν επικεντρώνεται στην βιογραφία του Elvis, αλλά εντάσσει και την ανάλυση του χαρακτήρα του μάνατζερ του, γνωστού ως Colonel Tom Parker. Το δραματικό μέρος της ταινίας βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη σχέση αγάπης-μίσους μεταξύ του ευκολόπιστου και προικισμένου Elvis και του "πονηρού λύκου" του χρήματος, Tom Parker.
Δεύτερον είναι μια ταινία γεμάτη πάθος, τρέλα και χάος, κάτι σαν τον Elvis δηλαδή.....
Λαμπερή και δυνατή παραγωγή που ίσως να κάνει κοιλιά κάπου στη μέση, αλλά μετά ξαναπαίρνει τα πάνω της.
Ο Austin Butler είναι καλός, πολύ καλός μάλιστα, αν και εμφανισιακά δεν μου θύμιζε και τόσο τον Elvis.
Εκείνος που κλέβει την παράσταση με την ερμηνεία του είναι φυσικά ο Tom Hanks, ο οποίος άφησε πίσω το καλό παιδί των προηγούμενων ταινιών του και έδειξε ένα διαφορετικό πρόσωπο.

      Καπου εκει στο 60-70 λεπτό χάνεται η μαγεία της διήγησης και το έργο κρεμάει, κάνει κοιλιά μέχρι που το βαριέσαι και δεν ανακάμπτει ποτέ.....Νομίζω οτι ηταν μεγάλο  χρονικα το σενάριο για να το διαχειριστεί  κάποιος σκηνοθετικά με τον απαιτούμενο ρυθμο.....Κοντολογής δεν μπορεις να τα πεις ολα ,εστω και  αν  εχεις 160 λεπτα ταινία. Πρέπει να διάλεξεις και να διατηρήσεις τον ρυθμό.....Και το μοντάζ ομως ειναι μέτριο και δεν βοήθησε την σκηνοθεσία γιατί κάπου   το φιλμ γίνεται ασύνδετο.....Τελος ο μεν χανκς διαχειρίζεται τον ρόλο του με μεγάλη επιτυχία αλλα στην θέση του Ελβις το κάστινγκ αποτυγχανει κατακράτος.....Κατά την γνωμη μου δεν ξεκινάς μια τετοια ταινία αν δεν εχεις ηθοποιο με την ελάχιστη  απαραίτητη λαμψη του (συμ)βιογραφούμενου Ελβις (Διοτι η ταινία εντεχνως κινείται στην βιογραφία δύο ανθρωπων του Μανατζερ και του είδωλου Ελβις)Μεγάλη προσπάθεια και πλούσια παραγωγή σε όλα τα επίπεδα. Σκηνοθεσία με δυνατότητες που φαίνεται στο πρώτο μέρος αλλά μετά εξωκείλει....Φυσικά η μουσική Ελβις(με μια εξαιρετική ανάλυση του πως προηλθε αυτή η μουσικη μεσα απο τα νεγρικα γκοσπελ και μπλούζ) που εφερε την επανάσταση στίς ΗΠΑ και άλλαξε και κοινωνικά την χώρα αφου απο την πουριτανική σεμνοτυφία των ακραίων Ευαγγελιστών-κουακέρων εκφράστηκε μια πιο υγιής και αυθεντική νεολαία(ασχέτως αν αυτο εφερε το σημερινό δίπολο δικαιωματιστών -Τραμπισμου που ειναι το ιδιο απεχθες αφου ειναι το ιδιο νομισμα με αλλη όψη).Δεν ειμαι παιδί αυτής της γενιάς μουσικής για να αναπολώ την νιότη μου, αλλα αναγνωρίζω και την τεχνη και την επανάσταση που έφεραν στην Δύση......Την ταινία να την δείτε με κριτικό πνεύμα και να απολαύσετε την μουσική.....