Αύριο Περνάω / I Will Cross Tomorrow (2019)

Αφορμή να δω την ταινία ήταν το παρακάτω σχόλιο του "Επισκέπτη" και η περιέργεια ως πρώην εργαζόμενος σε hot-spot να δω πώς μεταφέρεται στην οθόνη η ζωή των (λαθρο)μεταναστών.
Σε γενικές γραμμές επειδή γνωρίζω από πρώτο χέρι την πραγματικότητα, περίμενα να δω προς τα πού θα γείρει η ταινία κυρίως πολιτικά.
Αντ'αυτού, αντί να δω κάποιες λεπτομέρειες από την ζωή των μεταναστών στα καμπς, είδα έναν ύμνο προς τον εξευτελισμό της Ελληνίδας εργαζόμενης μάνας!
Τούς Έλληνες άντρες η ταινία δεν τους αγγίζει καν, προσβάλλει και ξεφτελίζει μόνο την Ελληνίδα γυναίκα!
Την παρουσιάζει ως μια διεφθαρμένη μπατσίνα, δηλαδή μια δημόσιο υπάλληλο του συστήματος, που χριματίζεται παράνομα διακινώντας πλαστά διαβατήρια, μια διαζευγμένη κι αποτυχημένη μάνα που παράτησε κόρη και μητέρα και χαριεντίζεται με όποιον βρίσκει μπροστά της.
Μια "κατεστραμμένη" Ελληνίδα που βάζει το σεξ πάνω από την οικογένεια της (μάνα και κόρη) και το χρήμα πάνω από το "λειτούργημα" της (αν θεωρήσουμε πως το επάγγελμα του αστυνομικού είναι εν'μέρει λειτούργημα) για το οποίο ούτε καν ενδιαφέρεται αφού την δείχνει συνέχεια να κάνει διάλειμμα και να καπνίζει σαν κλασσικός ΔΥκηφήνας!!
Μέσα στην άστατη ζωή της, βρίσκει τον Γιουσούφ τυχαία στον δρόμο, όπου μετά από μια νυχτερινή έξοδο που την κολλάνε κάτι πορνόγεροι σε ένα λοκώμπαρο, κάνει στα καλά καθούμενα έρωτα μαζί του χωρίς καν να τον ξέρει!!!
Σημειωτέον οτι και οι 3 σκηνές σεξ που δείχνει (2 με Γιουσούφ και 1 με έναν μπάτσο στο τμήμα) είναι στα όρθια, άρα μιλάμε για μια γνήσια "one-night STAND" γυναίκα, δεν τρέφει συναισθήματα για έναν φυσιολογικό έρωτα.
Η κόρη της είναι μέρες εξαφανισμένη κι αυτή κουβαλάει τον Γιουσούφ στο σπίτι της στην Αθήνα.
Ένας Γιουσούφ που περιπλανιέται βδομάδες στους δρόμους της Μυτιλήνης και της Αθήνας με τα ίδια ρούχα χωρίς να πλυθεί ή να κάνει μπάνιο, θαρρείς και είναι ο Ζαν-Μπατίστ Γκρενουίγ από το "Perfume"!
Και το "ευχαριστώ" αυτών των ανθρώπων που σώθηκαν και φιλοξενούνται από τους Έλληνες, είναι η φράση:"Αυτός ο τόπος (η Ελλάδα) είναι Κόλαση, αύριο θα το καταλάβεις!"
Τελικά ο Γιουσούφ έφυγε από την "Κόλαση" της Ελλάδος και ξαναγύρισε στον "Παράδεισο" της Συρίας με τις βόμβες-βαρέλια...

P.S.1: στις Δομές Φιλοξενίας στην ενδοχώρα και ειδικότερα σε αυτές της Β.Ελλάδας που γνωρίζω ως πρώην εργαζόμενος, ΔΕΝ έχουμε Αστυνομία. Την φύλαξη των καμπς έχει αναλάβει η γνωστή εταιρεία security "BRINKS".
P.S.2: το μόνο θετικό της ταινίας ήταν οτι η κόρη δεν βγήκε σαν την πεταμένη την μάνα της, εξαφανίστηκε γιατί πήγε να την βρεί στο νησί της Λέσβου για να ζήσει μαζί της.
P.S.3: ως λάτρης του Ασιατικού Κινηματογράφου και δη οπαδός του "άρρωστου" Γιαπωνέζικου Κινηματογράφου (Μιίκε, Σόνο, Τσουκαμότο), η ΚΟΡΥΦΑΙΑ σκηνή για μένα ήταν η νεκροφιλία και ο σοδομισμός/κανιβαλισμός μεταξύ των περιστεριών!!!
P.S.4: η ταινία βασικά είναι του πεταμού, από περιέργεια και μόνο την είδα...

Μια από τις - υπερβολικά - πολλές ελληνικές ταινίες των τελευταίων ετών για τη μεταναστευτική κρίση, που γυρίζονται με κρατικά κι ευρωπαϊκά χρήματα. Η διακεκριμένη Ιρανή σκηνοθέτις Σεπιντέ Φαρσί προσφέρει δύο εντυπωσιακές σκηνές (στην αρχή και στο τέλος) και σ' όλη την υπόλοιπη ταινία δείχνει να έχει αφήσει τη κάμερα να γράφει σ' ένα σημείο. Η πλοκή της ταινίας, όμως, είναι το ουσιαστικό πρόβλημα. Δεν προσφέρει καμία ουσιαστική μάτια ούτε στο κύκλωμα διακίνησης μεταναστών, καθώς δεν βλέπουμε τα πρόσωπά τους, ενώ δίνεται η πλαστή εντύπωση πως όλοι τους είναι Έλληνες. Την ίδια στιγμή, δεν βλέπουμε ούτε τις συνθήκες διαβίωσης στα hotspots, και δίνεται η - πλαστή, πάλι - εντύπωση πως πετιούνται στο δρόμο. Και για αποκορύφωμα, συναντάμε όλα τα γνώριμα στερεότυπα και κλισέ που έχουν οι 9 στις 10 ταινίες του είδους: οι Έλληνες είναι μίζεροι και δεν γελάνε (ρε, είναι σοβαρό το έργο), σχέση Ελληνίδας-Σύριου πρόσφυγα (τα φύλα δεν αντιστρέφονται ποτέ γιατί θα φαινότανε χυδαίο, σε αντίθεση με τώρα...), και οι Ευρωπαίοι ως φιλεύσπλαχνοι εξωτερικοί παρατηρητές (αφού σ' αυτούς απευθύνεται). Σαν να μην έφταναν αυτά, η υπόθεση δεν έχει κέντρο βάρους. Σου δίνει την εντύπωση πως θα αφορά τη σχέση του Σύριου με την Ελληνίδα αστυνομικό, αλλά μετά τη μέση κάνει μια στροφή θυμίζοντας... οικογενειακές ιστορίες. Ο Σύριος πρωταγωνιστής μοιάζει εντελώς άβουλος, και οι λιγοστές του ενέργειες δεν έχουν κίνητρο. Η ηρωίδα είναι εσκεμμένα αντιπαθητική. Στο πρώτο μέρος, όλοι είναι υποστηρικτικοί και ευγενικοί μαζί της, και τους ξεπληρώνει με αγωνία, ενώ στο δεύτερο, όλοι είναι ανεξήγητα αγενείς μαζί της και αυτή αντιδρά παθητικά και συνεσταλμένα. Μάλλον, γιατί πρέπει να τη λυπηθούμε. Τέλος, η ταινία περιέχει και δύο ερωτικές σκηνές, εντελώς αχρείαστες για τη πλοκή και τις σχέσεις των πρωταγωνιστών. Εξυπηρετούν μόνο στο να τραβήξουν τη προσοχή του θεατή που κοντεύει να κοιμηθεί και να ολοκληρώσουν τη φετιχιστική αντιμετώπιση του πρόσφυγα/ μετανάστη. Τα συνηθισμένα χάλια.