The Card Counter (2021)

Καλό το πρώτο μισό, χτίζει ατμόσφαιρα νουάρ με ψήγματα αμφισημίας πριν αλλάξει αδικαιολόγητα ταχύτητα και πορευτεί σε πιο τσαπατσούλικα και αταίριαστα για τον σκηνοθέτη-σεναριογράφο λημέρια ανούσιας δράσης. Η ταινία, γρήγορα χάνει τη δυναμική της, χάνει το κέντρο βάρους της και εύκολα γλιστρά από το μείζον στο ελάσσων, παρά το βαρυσήμαντο θέμα της, την έξοχη φωτογραφία και ορισμένες έξοχες σκηνές. Ο Schrader στήνει ένα παγερό κατασκεύασμα χωρίς ψυχή, με σχεδόν κλινικό στυλιζάρισμα (σαγηνευτικό κάποιες στιγμές), ακλόνητο στον τόνο της αφήγησης, σταθερή πλανοθεσία σε βαθμό εξουθενωτικό και μια μελαγχολική εσωστρέφεια που δύσκολα σε εθίζει. Μάλιστα, αναλώνεται υπερβολικά σε παιχνίδια πόκερ και Blackjack, ενώ ο υπόλοιπος χρόνος αφιερώνεται σε flashbacks που δεν βοηθούν την ιστορία να προχωρήσει μπροστά, τουλάχιστον με τους στατικούς αυτούς ρυθμούς.

Αναμφίβολα, ο Αμερικανός δημιουργός έχει το θάρρος να μιλήσει για τη φρίκη του Άμπου Γκράιπ, αν και οι σκηνές εντός της φυλακής μοιάζουν περισσότερο με ένα εφιαλτικό βιντεοκλίπ, παρά με το κολαστήριο που είναι πραγματικά αυτό το μέρος. Επιπλέον, δεν καταφέρνει να εξισορροπήσει τον πολιτικό του σχολιασμό με το ψυχολογικό πορτρέτο ενός αμφιλεγόμενου αντιήρωα. Έτσι, αν και δεν δικαιολογεί τον μιλιταρισμό, απαλύνει το πρόβλημα, στρέφοντας το βλέμμα στο "απατηλό αμερικάνικο όνειρο", και μέσα σε όλα προσθέτει κι ένα revenge story, που περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Οπότε, τελικά η κάθαρση που αναζητάει ο Tell, μοιάζει με μια βεβιασμένη λύση σε ένα χαοτικό σύμπαν σκέψεων και ιδεών, που ο στυλίστας Schrader δυσκολεύεται να διαχειριστεί. Έτσι έχει διάχυτα προβλήματα τόσο ως προς την ανάπτυξη αλλά και εξέλιξη της πλοκής κατά κύριο λόγο, ενώ λειτουργεί μηχανικά απλά για να διεκπεραιώσει τα γεγονότα.

Το καστ δείχνει ανέλεγκτο. Έτσι ο κάθε ηθοποιός πράττει, όπως νομίζει. Ο Isaac παρουσιάζεται αρκούντως βλοσυρός, αλλά είναι ασύλληπτα πειθαρχημένος εδώ, σπουδαίος στην ψυχρότητά του, μοιάζει να συνειδητοποιεί σε κάθε έκφρασή του πως έχει εγκλωβιστεί σε μια αέναη τραγωδία, οι ενοχές του για το παρελθόν δεν τον αφήνουν να αισθανθεί το παρόν και γνωρίζει ότι η συναισθηματική του λύτρωση δεν θα έρθει ποτέ. Η Haddish δεν πείθει ως δραματική ηθοποιός, αδυνατώντας να ξεφύγει από την κωμική περσόνα της. Ο Sheridan είναι απλά υποφερτός και ο Dafoe φαντάζει σαν τον μαϊντανό, που ρίχνει ο σκηνοθέτης για ένα εντυπωσιακό σερβίρισμα, το πιάτο του όμως είναι άνοστο. Το φινάλε είναι άστοχο, καθώς κρατά εκτός κάδρου τις πιο έντονες στιγμές του αφήνοντας στη φαντασία μας όλες τις σοκαριστικές εξελίξεις. Έτσι, αποτυγχάνει να εκμεταλλευτεί ικανοποιητικά τα πλεονεκτήματα του αποτελώντας στην καλύτερη περίπτωση μια μέτρια ταινία που στερείται σημαντικά έντασης, αγωνίας και ενδιαφέροντος, όντας μια αργή και ανιαρή εκτέλεση μιας ιστορίας με προοπτική και βάθος. 4/10!!

Ενθουσιάζομαι όταν βλέπω ταινίες με χαρτιά, καζίνο, τζόγο, κομπίνες κλπ, μια ολόκληρη θεματική κατηγορία ταινιών που εξαφανίστηκε κι αυτή πριν 15 χρόνια (όπως και οι street/gang/hood movies), ένα "Molly’s Game" το 2017 είχαμε όλο κι όλο και τώρα αυτό, το "Card Counter":
Δεν ξέρω τί να πώ?! Πολύ psycho ταινία! Ακόμη δεν ξέρω αν μου άρεσε ή αν δεν μου άρεσε!! Γούσταρα εκεί τα τραπέζια στα καζίνο και τις τεχνικές επεξηγήσεις για το μπλάκτζακ αλλά το υπόλοιπο δράμα μου φάνηκε πολύ αργό και psycho.