Persian Lessons - Μαθήματα Περσικών (2020)

O Vadim Perelman μεταφέρει μία συγκλονιστική πραγματική ιστορία που δεν χωρά το μυαλό ανθρώπου ότι εκτυλίχθηκε στην πραγματικότητα. Δεν είναι τυχαία η σύγκριση με την ιταλική ταινία του Benigni, μιας και εδώ όπως και τότε έχουμε ως background μια από τις τραγικότερες στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας, με εκτελέσεις, βασανιστήρια και άλλα φρικιαστικά γεγονότα να εκτυλίσσονται σε καθημερινή βάση, αλλά το επίκεντρο είναι η σχέση δύο ανθρώπων, όχι πατέρα και γιου όπως στο Η Ζωή είναι Ωραία αλλά ενός μαθητή και δασκάλου, ενός Γερμανού και ενός κρυφοεβραίου που το παίζει Πέρσης από την Τεχεράνη, όπου μαθητής και δάσκαλος έχουν την ίδια άγνοια για την γλώσσα.

Ο σεναριογράφος της ταινίας είχε ακούσει για την ιστορία στο ραδιόφωνο με το σενάριο να είναι αποτέλεσμα της φαντασίας του και χρόνων επεξεργασίας, μέχρι τελικά να φτάσει η ταινία στην παραγωγή, φυσικά με πάρα πολλά στοιχεία μυθοπλασίας. Είναι σίγουρα φορές που μία καλή ιστορία αρκεί για να έχουμε μια καλή ταινία, εδώ όμως έχουμε ένα καλογραμμένο σενάριο, που δένει με μία υπέροχη σκηνοθεσία, μία εύστοχη φωτογραφία μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και δύο υπέροχες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, με φοβερή χημεία αναμεταξύ τους και ένα αξιόλογο καστ να τους απαρτίζει. Οι δυο ηθοποιοί αποτυπώνουν με τα εκφραστικά τους μέσα από τη μία ο Biscayart τον φόβο και την τόλμη που τον διακρίνουν ανά στιγμές και ο Eidinger τον σκληρό εαυτό που οφείλει να έχει.

Το Persian Lessons τα καταφέρνει σε πολλά επίπεδα. Έχει σασπένς ταινιών δράσης, χωρίς να γίνεται ρηχό, έχει μία φανταστική γλώσσα που δημιουργείται από τα ονόματα όσων εξοντώθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, σχολιάζει και αφήνει ερωτήματα για την ενοχή των εγκλημάτων του ολοκαυτώματος. Το στόρι, προκαλεί το ενδιαφέρον του θεατή, κάνοντας τον να διερωτάται πώς άραγε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ωθεί το άτομο να επινοήσει έναν ολόκληρο κώδικα προκειμένου να επικοινωνήσει, ακόμη και με τον χειρότερο εχθρό του. Και ναι, όσο αναληθοφανές κι αν μοιάζει, ένα ολόκληρο σύστημα ήταν τόσο εύκολο να ξεγελασθεί… και όντως ξεγελάστηκε! Ο Gilles υπήρξε ίσως εν αγνοία του ένας πραγματικός "διπλωμάτης", σε καιρούς που όλα ήταν τόσο άσπρα και μαύρα, όσο η ναζιστική λογική επέτασσε. Μια feelgood ταινία, που δεν είναι κάτι παραπάνω από μια ανάλαφρη προσέγγιση και μια ευαίσθητη και συναισθηματική ταινία, διαθέτει καλούς, κακούς, σασπένς, συγκίνηση, σεναριακές ευκολίες, ιστορική ευαισθησία και λυτρωτικό φινάλε. 8/10!!

Inspired by true events: Αυτή η δήλωση δεν υποδηλώνει ότι η ιστορία είναι πραγματική, o Gilles είναι φανταστικός χαρακτήρας, αλλά ότι το πλαίσιο στο οποίο κινείται είναι.
Η ιστορία είναι βασισμένη στη μικρή ιστορία του Wolfgang Kohlhaase "Erfindung einer Sprache".
Μια πολύ καλά σκηνοθετημένη ταινία από τον Vadim Perelman, με εξαιρετικές ερμηνείες και ένα συντριπτικό τέλος.
Αποφεύγοντας τα συνηθισμένα κλισέ, ένα πρωτότυπο σενάριο που ξεδιπλώνει την «καθημερινή ζωή» στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των κρατούμενων, αλλά και των Γερμανών, πραγματεύεται την τιμή της επιβίωσης και είναι κυρίως ένας φόρος τιμής σε αυτούς που χάθηκαν στα στρατόπεδα του τρόμου.

Το φιλμ διαθέτει πολλά καλά στοιχεία, μεταξύ αυτών, καλούς ηθοποιούς, εικόνα, ενορχήστρωση, σκηνοθεσία και είναι γυρισμένη σχεδόν καθ' όλα στην Γερμανική, ειδάλλως δεν συνδυάζεται επαρκώς με τα ναζίδια και τις κτηνωδίες τους.

Ο πρωταγωνιστής, μου άφησε την εντύπωση ότι δεν ήταν ο καταλληλότερος για τον ρόλο, όμως δεν υστέρησε ιδιαίτερα. 

Η διάρκεια της ταινίας είναι μεγάλη, μάλλον αποθαρρυντική, ωστόσο, σχεδόν όλες οι σκηνές είναι απαραίτητες για το ικανοποιητικό "δέσιμο" της αφήγησης.

Η ταινία, κατά δήλωση της, μιλά για αληθινά γεγονότα.

Δεν είναι αναγκαίο να το πιστέψω ("πιασάρικη" κι ευπώλητη εκδοχή) ούτε και να το απορρίψω αβλεπί.

Το σενάριο δεν είναι κακό.

Δεν πάσχει σε ή από κάτι, εν τούτοις δεν είναι ιδιαιτέρως συναρπαστικό.

Πρόκειται για την ιστορία ενός ατόμου, χωρίς ένθεση ή έκθεση ή αναφορά σε ευρύτερες, σημαντικές αξίες, στην φιλοσοφία του πολέμου ή στην απαξία του πολέμου (αν και τίθενται ζητήματα αλληλεγγύης όλως ακροθιγώς).

Η σκληρότητα κάποιων σκηνών δεν πείθει προς τούτο.

Το ισχυρό απαλλακτικό του σκηνοθέτη είναι ότι ελάχιστα πράγματα περί τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο δεν έχουν ειπωθεί ή δεν έχουν γυριστεί σε ταινίες, επομένως αποδέχομαι κι αυτή την ματιά.

Καλός Ευρωπαικός κινηματογράφος.

Ένα σκαλί πιο κάτω από "Sophie Scholl", "Ο Πιανίστας", "Η πτώση".

8-8,5/10.