Another Round / Druk (2020)

Τέσσερις φίλοι, μεσήλικες καθηγητές σε ένα σχολείο της Δανίας, εγκλωβισμένοι σε μια ζωή ανέμπνευστης επαναληψιμότητας, με την κατάθλιψη να παραφυλάει, όλες τους αφορμές για να ανάψουν το φυτίλι για την σπίθα της απόδρασης. Αυτή δεν είναι μια ταινία για το αλκοόλ, ούτε για την ανδρική συνείδηση, τους ανδρικούς "κώδικες". Είναι μια ταινία για τη γοητεία του να σπας τα όρια, βυθισμένη στην μουντή και άχρωμη, σύγχρονη ανθρώπινη πραγματικότητα. Για το πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη γι' αυτό σε μια ζωή που τρέχει χωρίς απόλαυση, αλλά και για το πόσο μπορεί η απώλεια ελέγχου να ξεγελάσει, να θεωρηθεί ανάσα, λύση, ενώ αφήνει το χάος της προσωπικής ζωής ανεπηρέαστο. Πολλές όμως από τις καταστάσεις που περιγράφει είναι επιδερμικές και basic.

Ο Vinterberg, παρά τις όποιες ενστάσεις για ορισμένες σκηνές που ξεκουρδίζουν το ρυθμό και κάποια όρια που βάζει από μόνος του σε συμπεριφορές και καταστάσεις, έχει δουλέψει πολύ στους χαρακτήρες, αναδεικνύει τη φιλία, την ανδρική ευαλωτότητα, αλλά και την πεποίθηση ότι στη ζωή, ορισμένες φορές, οι κανόνες είναι για να παραβιάζονται. Αποδίδεται ιδιαίτερα ρεαλιστικά η ατμόσφαιρα τόσο του σχολείου όσο και της οικογενειακής ζωής των ηρώων μας. Πέρα από τις γενικόλογες θεωρίες για την κρίση της μέσης ηλικίας και τις βιαστικές αναφορές στην προσωπική ζωή των χαρακτήρων της ταινίας, δεν κατανοούμε το ψυχολογικό σαράκι που τους κατατρώει. Μοναξιά, τελματωμένη οικογενειακή ζωή, ερωτική επιθυμία που έχει ατονήσει, άνευρη διεκπεραίωση της επαγγελματικής καθημερινότητας – όλα είναι τόσο γνωστά και χιλιοειπωμένα που ο σκηνοθέτης τα θεωρεί ως δεδομένα από το θεατή, προχωρώντας, ουσιαστικά από κει και πέρα, την αφήγηση της ιστορίας του. Οι πληροφορίες για κάθε ήρωα της ταινίας, δεν συμβάλλουν στην κατανόηση των κινήτρων τους και η περιγραφή των πράξεων τους δεν αρκεί για να μάς μεταδώσει τον κρυμμένο φόβο και το βαθύτερο πόνο που τον τροφοδοτεί.

Μια ενδιαφέρουσα ταινία, με αρετές που, όμως, δεν εμβαθύνει στα θέματα που θέτει και δεν μάς αγγίζει όσο θα θέλαμε. Είναι καλογυρισμένη και σε κρατάει εν μέρη, καθώς το δράμα κορυφώνεται και η κατρακύλα γίνεται πλέον ανεξέλεγκτη. Και, ευτυχώς, για να αποφευχθεί το παντελώς ζοφερό κλίμα, το φιλμ σπάει με κάποιες δόσεις χιούμορ, κυλώντας έτσι ευκολότερα. Το μοντάζ του είναι τόσο ρευστό που, καθώς η αφήγηση γλιστράει από το ένα πλάνο στο άλλο, εμείς εξακολουθούμε ν’ αντιλαμβανόμαστε μια φυσική συνέχεια του χρόνου, γιατί όλοι οι ηθοποιοί ερμηνεύουν με αμεσότητα τους ρόλους τους, με προεξάρχοντα τον εξαιρετικό Mads Mikkelsen που μας κυριεύει με την ερμηνευτική δεινότητα, το επιβλητικό βλέμμα και τη χαρακτηριστική χροιά και ζωγραφίζει στον ρόλο του περνώντας πειστικά από την παραίτηση στην επίπλαστη δημιουργικότητα, ο Vinterberg όμως δεν τολμάει να τραβήξει την ιστορία του στα άκρα, αλλά μένει σε ένα ασφαλές σαν σε φιλικό χτύπημα στην πλάτη πλαίσιο.

Προς τιμήν της, η ταινία τηρεί μια ειλικρινή και θαρραλέα στάση, να παραδεχτεί ότι δε διαθέτει απάντηση ή γιατρικό για την κατάσταση που πραγματεύεται κι ότι το μόνο που απομένει είναι ν' αποδεχτεί κανείς τη ζωή με όλα τα όμορφα και τα άσχημά της. Ψεγάδια μπορεί να βρει κανείς, όχι μονάχα στην προαναφερθείσα (σχετική) επιδερμικότητα της προσέγγισης, αλλά και σε άλλες λεπτομέρειες όπως την άνιση κατανομή του χρόνου μεταξύ της πρωταγωνιστικής τετράδας, με συνέπεια κάποιες ενδιαφέρουσες προσωπικές διαδρομές να μην ξετυλίγονται πλήρως μπροστά στα μάτια μας. Ένα από τα μεγάλα ελαττώματα του φιλμ είναι και η εντελώς ανισοβαρής προσέγγιση της δραματουργίας μεταξύ των τεσσάρων ηρώων του. Διάλογοι, άλλοτε δραματικά και άλλοτε αστεία επικεντρωμένοι στα αδιέξοδα της μέσης ηλικίας, με την κάμερα του δανού σκηνοθέτη να κοιτά συμπονετικά όλους τους παίκτες, χωρίς να χαρίζεται σε κανένα, αλλά και να μην ξεφεύγει από το ουσιώδες. Μια ταινία που ξεχειλίζει από αλκοόλ και συναίσθημα και προσμονή, αλλά όχι από ενσυναίσθηση και πάθος. 6.5/10!!

Αβλεπί, απνευστί -στο repeat- αλλά ΜΟΝΟ με χαλαρή?!? κατάναλωση οποιουδήποτε αλκοολικού-παρείστικα σόλο- αφεψήματος. Ήπια τις γράπες μου όσο κ να ήθελα να το αποφύγω σήμερα με το που ξεκίνησε η ΤΑΙΝΙΑΡΑ!!!

Ο Thomas Vinterberg βασίζει την ταινία του στην θεωρία του Νορβηγού Ψυχίατρου Finn Skårderud, ότι οι άνθρωποι γεννιούνται με έλλειμμα 0,5 ‰ αλκοόλ στο αίμα τους. Με άλλα λόγια, χρειάζονται περίπου δύο ποτήρια κρασί για να αισθάνονται καλύτερα και να ενισχύσουν τη δημιουργικότητα τους, το θάρρος και την ανοιχτή σκέψη τους.
Έχοντας την τέλεια ισορροπία μεταξύ κωμωδίας και δράματος είναι η απόλυτη ταινία για την κρίση της μέσης ηλικίας.
Μιλά για την φιλία, για την οικογένεια, την ρουτίνα που σκοτώνει, για την θετική αλλά και την καταστροφική πλευρά του αλκοόλ. Κάποια σκηνές ίσως να ήταν υπερβολικές και να περνούν λανθασμένα μηνύματα (η σκηνή με τον μαθητή), όμως η σκηνή τέλους με τον χορό του Mads Mikkelsen, σαν ένα άλλο Αλέξη Ζορμπά ήταν όλα τα λεφτά!