Μικρές Κυρίες / Little Women (2019)

Η Greta Gerwig από τη μία ασχολείται με την κινηματογραφική διασκευή για έβδομη φορά ενός classic αυτοβιογραφικού λογοτεχνικού μυθιστορήματος της Louisa May Alcott -που ακολουθεί τη ζωή τεσσάρων κοριτσιών που θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους σε μια ανδροκρατούμενη εποχή κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού εμφυλίου χαρίζοντας στεντόρεια όσο και συγκινητική φωνή στις ηρωίδες- και από την άλλη τα καταφέρνει περίφημα δίνοντας έναν νέο αέρα φρεσκάδας και ρομαντισμού, χωρίς να αλλοιώσει το παλαιομοδίτικο στοιχείο που κυριαρχεί στο στερεό όσο κι ελαφρύ, εύληπτο δράμα εποχής. Βρίσκει τον τρόπο για να μπολιάσει την πλοκή με τις δικές της ιδέες και να σχολιάσει δημιουργικά μια ιστορία ενηλικίωσης και γυναικείας χειραφέτησης που αποκτά διαχρονική χροιά και έχει ισχυρό αντίκτυπο στο σημερινό γυναικείο κίνημα.

Έτσι τα νεανικά χρόνια και οι περιπέτειες των τεσσάρων αδελφών, η καθεμία από τις οποίες έχει το δικό της εντελώς ξεχωριστό χαρακτήρα και ταλέντο που ξεδιπλώνεται άφθονα και ανεπιτήδευτα σε κάθε σκηνή, παρουσιάζονται με αναδρομές που υποκινούνται από συναισθηματικά ερεθίσματα του παρόντος με συνέπεια να συναντιούνται η ανάλαφρη παιδικότητα, η εφηβική οργή, η μελαγχολία με τη θλίψη και το απότομο πέρασμα από τα κορίτσια στις κυρίες. Αυτή η προσεγμένη, έξυπνη και επιδέξια κατασκευασμένη εναλλαγή ανάμεσα στο τώρα και το χθες των ηρώων, που προδίδει την εξέλιξη των χαρακτήρων ξεδιπλώνοντας σταδιακά τις αποχρώσεις τους, κρατά το θεατή σε μία συνεχή συναισθηματική εγρήγορση και τον βοηθά να εκτιμήσει καλύτερα το δράμα τους, καλύτερα και τη χαρά τους.

Ο φακός, η φρέσκια και δυναμική ματιά της Greta Gerwig τονίζει τις αναλογίες με έναν γραμμικό ρηξικέλευθο αφηγηματικό εκσυγχρονισμό, κινείται αργά και νωχελικά και παρακολουθεί τις ζωές όλων, δίνει στην ταινία έναν πιο γρήγορο αέρα και την ψευδαίσθηση του σασπένς, το σενάριο επενδύει στους χαρακτήρες κρατώντας όμως με το αποτελεσματικό μοντάζ την ιστορία ζωντανή και όχι μόνο αυτό αλλά ο ρομαντισμός, τα πάθη, η καλοσύνη και η δίψα για ζωή, εντείνονται με απίστευτο κινηματογραφικό τρόπο. Άρτιο τεχνικά, με άψογη σκηνοθεσία που ξεχειλίζει από συναίσθημα και θαλπωρή χωρίς να επιβάλει τίποτα από τα δύο, μαγνητική φωτογραφία, πανέμορφα σκηνικά και εξαίσια αναπαράσταση της εποχής.

Η Florence Pugh ξεχωρίζει πρώτη και καλύτερη ως η μόνιμη ανταγωνίστρια της πρωταγωνίστριας, της επίσης εξαιρετικής Saoirse Ronan που κεντρίζει πραγματικά την προσοχή με την αστείρευτη ενέργειά της. Γύρω της, από την Laura Dern (που μαγνητίζει ως λιτή, διαπεραστικά γήινη, που ζωντανεύει τον πιο σημαντικό χαρακτήρα του βιβλίου) και τον Timothee Chalamet (πείθει ως ο σκανταλιάρης της υπόθεσης), μέχρι την απολαυστικά στρυφνή Meryl Streep, με έναν αέρα μόνιμης έπαρσης, μια πικροχολία γλυκιά μέσα στον δογματισμό της και την Emma Watson, όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Ο καθένας με τις δικές του σκηνές (το σενάριο έχει φροντίσει για όλους με κάθε λεπτομέρεια) ακόμα και η παρουσία του Louis Garell δίνει μία από τις πιο όμορφες και ρομαντικές σκηνές της ταινίας. Όλοι αλληλεπιδρούν μοναδικά, αφήνοντάς μας εμβρόντητους με τη φυσικότητά τους. Το κυριότερο: διαπερνούν την επιφάνεια των ρόλων τους και τους υποδύονται με αυθορμητισμό που αγγίζει τα όρια του αυτοσχεδιασμού. Η μουσική του Alexander Desplat διάχυτη στην ταινία και τα γεμάτα χρώματα κοστούμια της Jacqueline Durran ολοκληρώνουν την καλλιτεχνική επιτυχία της ταινίας. Τα 75 κοστούμια της ταινίας χρειάστηκαν το καθένα περίπου 40 ώρες για να κατασκευαστεί και άξια πήρε το Όσκαρ κοστουμιών.

Οι Μικρές Κυρίες δεν είναι μια ταινία για το ποιον θα παντρευτεί η πεισματάρα πρωταγωνίστρια, ούτε είναι άλλο ένα επιτηδευμένο φεμινιστικό μανιφέστο. Είναι αντίθετα μία ταινία – βάλσαμο, για την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας, τους μικρούς καυγάδες και τις ανούσιες στεναχώριες, τις βόλτες στην παραλία και τα οικογενειακά τραπέζια. Είναι για τα όνειρα που μας πεισμώνουν και για την ενήλικη παραίτηση μας. Για αυτά που χάνουμε οριστικά μεγαλώνοντας, για το χρόνο και την όψιμη θαλπωρή της μνήμης, για το πως διαλέγουμε αναπόφευκτα το μονοπάτι μας, πως αποδεχόμαστε και αγκαλιάζουμε τη ζωή, με τις ατέλειες της. 8.5/10!!

Ωραία σκηνοθεσία, ωραίες φορεσιές και καλό cast, του έλειπε το κάτι παραπάνω θεωρώ για να πιάσει κορυφή. Το δράμα της Τζο μου θύμησε λίγο της Dickinson, μια εποχή που σαν γυναίκα δεν μπορούσες να ξεδιπλώσεις όλο το συγγραφικό σου ταλέντο. Φυσικά είναι γεμάτο κλισέ, αλλά το βλέπεις σαν παραμύθι και το αποδέχεσαι.  Θα ήθελα παραπάνω Emma Watson και λιγότερο Timothee,αλλά είμαι σίγουρος ότι θα είμαι στην μειοψηφία που το ζητάει αυτό. Γενικά καλός ηθοποιός, αλλά θέλω να τον δω να κάνει κάτι καλύτερο από το να παίζει τον καρδιοκατακτητή του μισού γυναικείου πληθυσμού ( πχ στο The King εξαιρετικός, στο dune όχι τόσο).  Μια ταινία που αν πας με χαμηλές προσδοκίες δεν θα απογοητευτείς. 7.5/10 

Εξαιρετη. Ομορφη, ρομαντικη και συγκινητικη. Μου αρεσε παρα πολυ. 

Βαρέθηκα. Το βιβλίο είναι κλάσης ανώτερο, όπως συμβαίνει και στις περισσότερες τηλεμεταφορές. Δεν μου αρέσει η οπτική της σκηνοθέτιδας να εστιάσει μόνο στην Τζο. 

pote tha mpoune ipotitloi :(