Το Χρυσό Γάντι / The Golden Glove / Der goldene Handschuh (2019)

Τολμηρή βιογραφία-κοινωνική μελέτη πάνω στην ωμή και ακραία βία, επιχειρεί εσκεμμένα να προκαλέσει τον αποτροπιασμό. Μιλάμε για ένα πολύ σφιχτοδεμένο (ψυχολογικό) θρίλερ, με αρκετά πλήρες και ώριμο περιεχόμενο και με μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία. Ο Jonas Dassler, μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά μ' ένα αριστοτεχνικό μακιγιάζ και γίνεται η μισητή φιγούρα του Fritz Honka, σκορπώντας φόβο και αποστροφή! Καθηλωτικός και ολοκληρωτικά μεταμορφωμένος στο ρόλο του τέρατος, ο πανέμορφος αντικειμενικά στην πραγματικότητα Dassler, γίνεται οδηγός του περίεργου θεατή σε ένα λούνα παρκ βίας και φόνων τόσο γραφικών που νομίζεις ότι η μπόχα θα ξεχυθεί από την οθόνη, σα να μυρίζεις την αποσύνθεση της σάρκας - ζωντανών και νεκρών. Τον χαρακτήρα τον σκιαγραφεί με λεπτομέρεια αλλά χωρίς υπερβολή και είναι πραγματικά αγνώριστος με τα προσθετικά που του έχουν προσαρμόσει. Σκληρός ρεαλισμός, σήψη και δυσωδία, αποτρόπαιες και φρικιαστικές στιγμές, φλερτάρει με την πορνογραφία της ασχήμιας και δεν ολοκληρώνει πειστικά όλα όσα αμφιλεγόμενα θέλει να υπερασπιστεί. Αποκρουστική μεν λόγω του θέματος αλλά απόλυτα ρεαλιστική περιγραφή της ιστορίας ενός σίριαλ δολοφόνου που δρα σε ένα λούμπεν περιβάλλον της Γερμανίας. Μοιάζει με ένα δίωρο κολλαστήριο εικόνων, ήχων και κακοσμίας.

Θα κάτσεις να την δεις, αρκεί όμως να νιώσεις ότι πίσω από την άθλια εικόνα, πέρα από το σοκ και την ανατριχίλα, κάτω από τις στρώσεις επιτηδευμένης σαπίλας υπάρχει νόημα, ουσία, πραγματικός λόγος που γυρνά το στομάχι μας. Ο Fatih Akin παίρνει τον χρόνο του στο να δείξει όλη την βιαιότητα του νοσηρού και σαδιστή Fritz Honka με δυνατές σκηνές που προκαλούν αποστροφή και η αλλεπάλληλη ύπαρξή τους σε φέρνουν σε δύσκολη θέση. Παραθέτει, τη μία μετά την άλλη, γκροτέσκ σκηνές αίματος, εμετού, σπέρματος, κακοπαθημένης σάρκας και οδύνης. Από την άλλη, ενώ, θα μπορούσε να πλάσει έναν ήρωα σύμβολο εκείνων των καταπιεσμένων που δεν διαθέτουν στον ήλιο της κοινωνικής ανέλιξης μοίρα, μιλάει για έναν άντρα που σκοτώνει, κομματιάζει και αποθηκεύει στο σπίτι του μέλη διαμελισμένων γυναικών λόγω κάποιας απλής φυσικής επιλογής που δεν του επιτρέπει να πράξει διαφορετικά. Μου φάνηκε σε στιγμές ότι αντιμετωπίζει ανερυθρίαστα όλους τους γυναικείους της χαρακτήρες με τον τρόπο που το πράττει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της. Δηλαδή, ως εύπεπτα θηράματα προς τέρψη του πανίσχυρου άντρα-κυνηγού. Παρόλα αυτά, είναι γροθιά στο στομάχι η ταινία και σίγουρα όχι για όλους.

Εν συντομία: Ο Fritz Honka είχε 8 αδέρφια. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός, κομμουνιστής και θύμα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Ο Φριτς μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο. Ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του, στον αλκοολισμό, από νωρίς. Στο Αμβούργο, ως εργάτης στο ναυπηγείο, γνώρισε μια γυναίκα επίσης εθισμένη στο ποτό. Παντρεύονται, κάνουν ένα παιδί και μετά η γυναίκα τον χωρίζει, παίρνει το παιδί και εξαφανίζεται. Ο Honka πλέον γέρνει προς την παράνοια. Μεταξύ 1970-1975 δολοφονεί τουλάχιστον 4 γυναίκες. Όταν θα συλληφθεί, θα εκτίσει ποινή φυλάκισης για 18 χρόνια. Πέθανε στο Αμβούργο, το 1998. 6.5/10!!!

Απαλευτη....στο μισαωρο την σταματησα κ δεν θυμαμαι να το χω ξανακανει...τοση ασχημια μαζεμενη δεν την αντεξα.

ειχα καιρο να δω τοσο αρρωστη ταινια, πολυ καλη

Mια κατα γραμμα πιστή προς την αληθεια, κινηματογραφηση μιας κτηνωδους-σοκαριστικης προσωπικοτητας......Για  πολυ γερα στομαχια, και προς Θεου μακρια απο παιδια αυτη η ταινια....

Ο πολυταλαντος Φατιχ Ακιν πειραματιζεται σε ενα υφος κινηματογραφου, που δεν μας εχει συνηθισει κανεις ....

Το πηγαινει σε μονοπατια πρωτογνωρα με τον ρεαλισμο και την ανασυσταση της πραγματικοτητας (οπως πολυ ορθα και εγκριτα αναφερει ο φιλος airman παραπανω) αλλα πετυχαινει κυριως στην δημιουργια συναισθηματων αρνησης,αποτροπιασμου, μισους και απεχθειας στον θεατη, με την καταγραφη της δρασης του αθλιου αυτου τερατος που ακουει στο ονομα χονκα....

Το σεναριο και η σκηνοθεσια αποδιδουν(Οπως αναφερουν οι αναγνωστες και του βιβλιου που βασιστηκε) στην εντελλεια την παρανοικοτητα και την αθλιοτητα-μικροτητα του ανθρωπου.......οι ερμηνειες το καστινγκ και η καθοδηγηση ειναι οντως για βραβειο αλλα.....

Δεν ειναι χωρος και ο τοπος και μακρια απο  εμενα καθε σκεψη λογοκρισιας η και αυτολογοκρισιας......Ας εκφρασει ο καθενας δημιουργος οτι θελει οπως θελει......Αλλα τι σου προσφερει, τι προσθετει μια τετοια γροθια-δημιουργια στην ιδεα για τον ανθρωπο και για την κοινωνια? τι συναισθηματα γεννα και στην πιο συγχωρητικη ανθρωπινη ψυχη αυτη η καταγραφη? πως βγαινεις καλλιτερος απο μια τετοια ταινια?

ΥΓ. Ο Ακιν ειναι μεσα στους αγαπημενους μου σκηνοθετες, ειναι φιλελληνας και δηλωνει "θεσσαλονικιος" αγαπημενος του δε φιλος ο αδαμ μπουσδουκος που σπανια λειπει απο τις ταινιες του....