Πόνος και δόξα / Pain and Glory / Dolor y gloria (2019)

Μια μεστή, λυρική, ποιητική, γεμάτη αυτογνωσία, αλλά και δύσκολη ταινία που διεγείρει βαθιά καταχωνιασμένα ανθρωπιστικά αισθήματα, μιλάει για τη δημιουργία, για τη δυσκολία να την διαχωρίζεις από την ίδια τη ζωή και για τις αδυναμίες και τα προσωπικά πάθη που της δίνουν νόημα και ελπίδα. Ο Almodovar, κάνει ένα φιλμ νοσταλγικό, φορτισμένο, αριστουργηματικό, μια ταινία βαθιά συγκινητική και πνευματική, χωρίς να της λείπει η ελαφρότητα, που θα μπορούσε να θεωρηθεί και επίλογος της φιλμογραφίας του, ή αποχαιρετισμός. Μια βαθιά προσωπική και τρυφερή ματιά στη ζωή και την ψυχή ενός καλλιτέχνη. Ο ήρωας βρίσκεται σε ένα εσωτερικό ταξίδι μέσω του πόνου (της καλλιτεχνικής δημιουργίας, της μνήμης, των ανθρώπινων σχέσεων, της ζωής που δεν έζησε), σωματικού και ψυχικού, που βιώνει για συμφιλιώσει το παρελθόν με το παρόν, να ισοφαρίσει την πρότερη δόξα του με την τωρινή του αδυναμία και να κατευνάσει τις ανησυχίες του. Στοχασμός πάνω στη μελαγχολία του χρόνου που περνά, πάνω στην τέχνη, την έμπνευση και τη δημιουργικότητα, πάνω στο κλείσιμο παλιών πληγών, τη συμφιλίωση και τη γαλήνη που έρχεται. Η υπαρξιακή αυτή διάσταση σε συνδυασμό με την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Almodovar, όπου η μια σκηνή δένει αρμονικά με την άλλη σε ένα κλασσικά έντονο χρωματικά πλαίσιο, καθιστούν το έργο μία από τις πιο δυνατές στιγμές στην πρόσφατη φιλμογραφία του σκηνοθέτη, ο οποίος μέσα από την ταινία του αυτή δοξάζει την ίδια τη ζωή. Η πλοκή μπορεί να χάνει σε ένταση, ανατρεπτικότητα και δράμα αλλά κερδίζει σε απλότητα και ευθύτητα.

Το ένστικτο του Antonio Banderas στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην μυθοπλασία και τα αυτοβιογραφικά στοιχεία του σεναρίου και πράγματι καταπλήττει με μία ερμηνεία ταπεινά, στωικά, συγκρατημένα και διακριτικά στημένη στο κέντρο, ενώ υποδύεται το alter ego ουσιαστικά του Almodovar. Επάνω στην ευγενική του εσωστρέφεια έρχονται να εναποθέσουν την δύναμή τους οι καλά εντυπωμένες στο υποσυνείδητο μνήμες από τα παιδικά χρόνια του Salvador, τότε που η μητρική φιγούρα κυριαρχούσε στην ζωή του και άνοιξε εν τέλει μία πηγή έμπνευσης. Ο Antonio Banderas είναι εμβληματικός στην συνταρακτική σωματική ερμηνεία του. Ο χαρακτήρας του είναι μελετημένος σε βάθος, με απίστευτη λεπτομέρεια και δουλεμένος με θρησκευτική ευλάβεια. Σε κερδίζει μόνο με το βλέμμα, τις κινήσεις και την απλότητα του. Περιβάλλεται, βέβαια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, από ένα cast εξαιρετικών ηθοποιών, όπως ο Leonardo Sbaraglia σε σύντομο αλλά βαρυσήμαντο ρόλο και η Penelope Cruz με το φλεγόμενο μπρίο και την δυναμική εκφραστικότητα της, δίνοντας μια αφοπλιστική ερμηνεία.

Ελεγειακή, στιλιστικά αψεγάδιαστη, με μεστούς διαλόγους, απογυμνωμένη από κάθε τι περιττό και ιδιαίτερα συγκινητική και ζεστή στην ψυχή της ταινία. Είναι μοναδική και ατόφια η απλότητα με την οποία συνθέτει την ταινία ο Almodovar που τρέφεται από αναμνήσεις και απωθημένες σκέψεις του. Δεν ξεχειλώνει καμία σκηνή. Ακόμα κι αυτές που ο ίδιος επιδιώκει να είναι ελαττωματικές, τις ελαττώνει με απαλότητα, με ηρεμία. Μπορεί να μην επιθυμεί να δηλώσει τίποτα, εν τούτοις δηλώνει τόσα πολλά. Γνώριμα συγκινητικός, αλλά απέριττος. Υπαινικτικός, μα ειλικρινής. Τρυφερός σαν ντροπαλό παιδί και σαν πληγωμένος ενήλικας. Οι συγκυρίες και οι μνήμες ζωντανεύουν και ενεργοποιούν τον παραιτημένο καλλιτέχνη που συνειδητοποιεί πως η καλύτερη ταινία του, η πιο ένδοξη, είναι η ίδια του η ζωή. Χωρίς φανφάρες και φλυαρία, παρακολουθούμε το μακρύ και δύσκολο ταξίδι από την απομόνωση της παραίτησης, πίσω στην απόλαυση της δημιουργίας και τη δόξα. 8.5/10!!!

Αριστουργημα αν και δεν μου αρεσουν τα μελο ,ο Αλμαδοβαρ ειναι ο καλυτερος

εκπληξη ο Μπαντερας .Δεν τον περνουσα για τοσο καλο ηθοποιο!!!

Αν και δεν μου αρεσουν τα μελο,ο Αλμοδοβαρ ειναι ο καλυτερος

Εκπληξη ο Μπαντερας.Δεν τον περνουσα για τοσο καλο ηθοποιο.

Αριστουργημα

μήπως έχετε το dispara του Banderas?

Πιο πολυ πονος παρα Δοξα για να παραφρασω τον τιτλο στο φιλμ......Αλλα αυτο ειναι και η ιδια η ζωη εντελλει, εκτος και αν βασιζεται σε πολυ ισχυρες θεολογικες-πνευματικες βασεις....Ενας ωριμος Αλμαδοβαρ αυτοβιογραφειται, πολυ μακρια απο το τρελουτσικο στυλ του ,ταξιδευοντας τον εξαιρετο Μπαντερας(καλη και η κρουζ)μεσα στην λυπη,την μνημη και τις αναμνησεις, τον πονο ,την εξαρτηση, τα γηρατεια, την αδυναμια την συγχωρεση την θρησκεια την αγαπη και την ελειψη της, την αναγκη για δημιουργια και τον φοβο του θανατου,την φιλια.....Πετυχαινει να τα δωσει μοναδικα? Καταρχην πετυχαινει ερμηνευτικα ο Μπαντερας που ειναι μεγαλος ηθοποιος και επικοινωνει με τον αλμαδοβαρ......Αλλα δεν ειναι μια ταινια αριστουργημα....Εχει στιγμες που αναρωτιεσαι που παει το εργο και γιατι υπαρχει ως καθοριστικη στιγμη η αναφορα, που βλεπεις.....Εχει στιγμες που βαριεσαι.....Αλλα εχει και βαθια ανθρωπινες στιγμες......Ακουσα διθυραμβους για  αυτην ταινια και αναρωτιεμαι αν δεν την υπεγραφε ο Αλμαδοβαρ αλλα ενας αγνωστος σκηνοθετης θα ελεγαν τα ιδια? Η απαντηση ειναι ευκολη: ειναι μια καλη ταινια που βλεπεται με ενδιαφερον....Αλλα δεν επικοινωνει με μοναδικο τροπο δλδ συγκινηση και παθος τα νοηματα της....... 

αυτη η ταινία με ταξίδεψε.με συγκίνησε και με αγγιξε!η ερμηνεια του μπαντερας ειναι για οσκαρ!!μου αρεσε και το μηνυμα της οτι ποτε δν ειναι αργα για ενα νέο ξεκίνημα!!ο αλμοδοβάρ στα καλύτερα του!!!!

Μια απο τις ωραιες της νεας του περιοδου. Δε συγκρινεται με το Volver, ουτε με το La piel que habito. Εχει διαφορετικη αισθητικη και στοχευση. Επικεντρωνει περισσοτερο στη συγχωρεση, την ανασκοπηση αλλα και τη δυναμη να ξεπερασεις τις δυσκολιες σου, να θυμηθεις ποιος εισαι και να σηκωθεις ξανα στα ποδια σου. Το κοκκινο του αυτη τη φορα δεν ειναι ουτε σπιθα, ουτε παθος, ουτε βιαιο. Ειναι ζεστο και παρηγορητικο. Ο Antonio Banderas πιο συνεσταλμενος, ενηλικιωμενος και τεχνητα κουρασμενος απο ποτε, αλλα ταυτοχρονα και ουσιαστικος. Την προτεινω ανεπιφυλακτα. Ειναι ομως πιο light γευση απο τις προηγουμενες αν περιμενετε κλασσικο Almodovar. Διατηρει την αμεσοτητα, ειναι οπως παντα χορταστικη για το ματι, δεν προκαλει, δεν κλωτσαει. 7/10