Ad Astra (2019)

Μία άνοστη, άτονη κι άχρωμη ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μία θυμίζει σεληνιακό Mad Max, μια άλλη το «Ξέσπασμα», μια τρίτη το «Gravity». Φυσικά, ενώ σκηνοθετικά ο Γκρέι σε κερδίζει σταδιακά δημιουργώντας μία πικρή δυστοπία για το κοντινό μας μέλλον και ο Μπραντ Πιτ έρχεται απροσδόκητα ώριμος ερμηνευτικά (σε βαθμό να αντέχει σχεδόν από μόνος του να κρατήσει την ταινία επάνω του), το σενάριο είναι εκείνο που δεν απογειώνει ποτέ το «Ad Astra», μαρτυρώντας ενίοτε τις άπειρες «κλεμμένες» ιδέες από φιλμ του genre που έχουν πεταχτεί ατάκτως εντός ενός αμήχανου story εδώ, δίχως να μπορούν να λειτουργήσουν σε ένα κοινό όραμα και να προσφέρουν ένα φανταστικό φιλμικό «ταξίδι», που στην ουσία θέλει να είναι καθαρά υπαρξιακό, αλλά ποτέ δεν καταλαβαίνεις τι ήθελε να πει ο «ποιητής». Αργοί ρυθμοί, κουραστική ροή και μόνιμα υπνωτιστική μουσική υπόκρουση από τον Max Richter αποσκοπούν στο να προσφέρουν μια καθαρά διαλογιστική εμπειρία. Η δράση μάς κρατά συναισθηματικά απόμακρους (η κίνηση βραδαίνει ανάλογα τις συνθήκες βαρύτητας, ο ήχος σωπαίνει κατά την απουσία αέρα), και η σκηνοθεσία αγκαλιάζει την αφαίρεση, ενθαρρύνοντας τον συνειρμό και την ονειροπόληση. Ο χώρος τέμνεται εννοιολογικά με τον χρόνο, το ταξίδι στα πέρατα του αχανούς σύμπαντος γίνεται κι ένα ταξίδι στα μάκρη του ατομικού παρελθόντος, ενώ ο συμπαντικός μακρόκοσμος σφιχταγκαλιάζεται με τον προσωπικό μικρόκοσμο, και το σκοτεινό βάθος του διαστήματος γίνεται το σκοτεινό βάθος της ανθρώπινης ψυχής. 

Η ψυχαναλυτική υπόσταση του -δεμένου με ομφάλιο λώρο με τον γιο- πατέρα μπορεί να κατηγορηθεί ως εύκολη ή παρωχημένη, μόνο που κανείς δεν μας περιορίζει σε μια κυριολεκτική οπτική της πατρικής φιγούρας. Είναι το απεγνωσμένο κυνήγι της εξωγήινης ζωής, του -οποιουδήποτε- Άλλου, του νοήματος. Είναι η αδυναμία αποδοχής της υπαρξιακής μοναξιάς και της -προφανούς;- ματαιότητας, είναι το αδιέξοδο της αναζήτησης. Μα το αδιέξοδο, η έλλειψη απαντήσεων, είναι η απάντηση. Αυτό που ψάχνουμε βρίσκεται εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε, ήταν πάντα μπροστά μας, είναι εκείνο που αγνοήσαμε. Περιέργως, ο Γκρέι δεν παραπατά σε κάποια ανάγκη συμβιβασμού της νοηματικής του για χάρη της εμπορικότητας. Ίσα-ίσα, παραμένει ως τέλους εντυπωσιακά αφοσιωμένος στο να διατυπώσει με ευαισθησία τις παραπάνω προβληματικές, ακόμα κι αν κάποιοι επιμέρους συμβιβασμοί μοιάζουν να έχουν γίνει: δυο-τρεις (αντισυμβατικά κατασκευασμένες) σκηνές δράσης μοιάζουν βεβιασμένες και λίγο ξέμπαρκες, ενώ το κατά τ’ άλλα αφαιρετικό voice-over τείνει συχνά προς την περιττή επεξήγηση. Μια ιστορία χτισμένη αυστηρά γύρω από τις βαθύτερες θεματικές της δεν παύει να υπόκειται σε αφηγηματικές απαιτήσεις, και η ισχνή, μα δίωρης διάρκειας πλοκή των Γκρέι και Ήθαν Γκρός μάς αφήνει με ενστάσεις. Αισθητές κοιλιές, περιστασιακή φλυαρία και ένα αμφιλεγόμενο -άστοχο κατ’ εμάς- χρονικό μπρος-πίσω ξεφουσκώνουν ως έναν βαθμό μια ιστορία υψηλής σκηνοθετικής δεξιότητας και μικρού αφηγηματικού ενδιαφέροντος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το αμήχανα δομημένο -αν όχι ψαλιδισμένο στο μοντάζ- φινάλε, όπου οπτικά σύμβολα, εννοιολογικοί συνειρμοί και επεξηγηματική αφήγηση παίρνουν πλήρως τη σκυτάλη από τη σχηματική πλοκή. Σίγουρα, όμως, το «Ad Astra» πρόκειται για αξιόλογο, καλλιτεχνικό κινηματογράφο, που δεν απευθύνεται στις μάζες αλλά σε θεατές με φιλοσοφικές ανησυχίες και, αν μη τι άλλο, υπομονή. Αποτυγχάνοντας και σαν ψυχαγωγία αλλά και σαν ένα έργο βαθύτερης σκέψης και ουσίας για την ανθρώπινη ύπαρξη (ειδικά με έναν κεντρικό χαρακτήρα απόλυτα παγερών συναισθημάτων που δεν αγγίζουν διερευνητικά τον ψυχισμό του), το «Ad Astra» αφήνει στη μνήμη ελάχιστες όμορφες εικόνες και τον Πιτ σε αναζήτηση ερμηνευτικής καθοδήγησης (αλλά σε σαφή βελτίωση των δυνατοτήτων του). 3.5/10!!!

Δεν μπορω να πω οτι δεν μου αρεσε,ουτε οτι μου αρεσε.Για αυτα που πραγματευεται η ταινια μου αρεσε,για τον τροπο που τα εδειξε επισης.Μου αρεσε δηλαδη οτι εστιασε στο γεγονος πως ο ανθρωπος της επιστημης,ο πραγματικος ανθρωπος της επιστημης,δεν ξερω αν το λεω σωστα,αλλα ειναι τοσο παντρεμενος με την επιστημη και τον σκοπο της επιστημης που δεν υπαρχει τιποτα αλλο παρα μονο η επιστημη και ο σκοπος της να υπηρετησει τις αρχες για τις οποιες δημιουργηθηκε,δεν υπαρχει χωρος ουτε για την οικογενεια,ουτε καν για το σπλαχνο σου,μπορει (και εδω περναω στον τροπο που το εδειξαν),να χρειαστει εκτος απο την δικη σου αποξενωση απο την οικογενεια σου,το να υπομεινεις σε συνθηκες δυσκολες αντιξοες και απανθρωπες(για τον σκοπο της επιστημης που υπηρετει τον ανθρωπο),να χρειαστει να στερησεις κιαλλους απο τις δικες τους οικογενειες οχι απλα φυλακιζοντας τους,αλλα στεροντας τους τις ιδιες τις ζωες τους.(πληρης αντιθεση και συγκρουση αυτων  των δυο).

Μου αρεσε ο τροπος που εδειξαν οτι ο γιος σαν πραγματικος επιστημονας οπως ο πατερας του,ηταν εντελως συγκεντρωμενος(τουλαχιστον μεχρι ενος σημειου),βαδισε στα χναρια του πατερα του,επραξε με τροπο που κοστισε ζωες(αν και δεν ηταν δικη του ευθυνη πληρως),αλλα στο καθοριστικο σημειο,χωρις αυτο να τον κανει λιγοτερο επιστημονα,αλλα σαφως καλυτερο ανθρωπο απο τον πατερα του,πηρε τις σωστες επιλογες,αποστασιωποιηθηκε ακομα και την στιγμη που ηταν τρομερα δυσκολο και εκανε τις σωστες επιλογες.

Ολοκληρωσε αυτο που επρεπε να γινει,συνεβαλε στην επιστημη,γεμιζοντας ενα χασμα πληροφοριων τοσων ετων που κρατουσε την επιστημη στο σκοταδι,ικανοποιησε τα προσωπικα του θελω που ηταν κινητρα μεταξυ αλλων για να φτασει ως εκει αλλα επισης καταλαβε νεμεν με τον δυσκολο τροπο οτι επιστημη δεν σημαινει αναγκαστικα μοναξια,θυσιες,αντιξοοτητες,ειναι και θεμα επιλογης,δεν γινεσαι λιγοτερο επιστημονας και πρωτοπορος αν εν τελει θες να εχεις μια καλη ζωη και να μην στερηθεις αυτη την καλη ζωη,αντιθετως αυτη η ζωη,η καλη ζωη πρεπει να σε ενεργοποιει στο ονομα της να κανεις επιλογες εχοντας στο επικεντρο τον ανθρωπο και οχι την επιστημη αυτη καθαυτη,ετσι σε κανει καλυτερο επιστημονα και καλυτερο ανθρωπο και αντιστροφα.

Πραγματευεται κιαλλα πραγματα η ταινια,αλλα εγω εστιασα σε αυτο,μιας και ζουμε σε μια εποχη που στο ονομα της επιστημης,της εξελιξης της ερευνας---της τεχνητης νοημοσυνης,μας εχουν πηδηξει την ζωη και επειδη ειμαστε ζωακια-καταναλωτικοι μαλακες θα το συνεχισουν ακαθεκτα....

Δεν μου αρεσαν τα σκηνικα στη σεληνη,φτωχα σκηνικα,οχηματα εγκαταστασεις,δεν μου αρεσαν τα σκαφοι,γενικα δεν μου αρεσε το γεγονος οτι εν μερει ειναι επ φαντασιας και δειξαν μια ΝΑΣΑ 30 χρονια πισω,ενταξει δεν ειπα να θυμιζει guardians of the galaxy αλλα for fuck sake.Mεγαλη παπατζα αλλα συμπαθητικη η επιστροφη απο τους δακτυλιους πισω στο σκαφος,μπακαλικο το γυρναω πισω στη γη πανω κατω θα με βγαλει μωρε,γενικα αυτα ειναι πραγματα που μου εδειξαν ειτε περικοπες σε χρημα ειτε απειρια σε σεναρια.

Μου αρεσει πολυ ο τομι λι κερτις,δεν εχει υπαρξει ρολος που ν ατον εχω δει και να μην μου αρεσει,εδω πιστευω οτι εδωσε ρεστα κιας εμφανιστηκε για λιγο.Δεν μου αρεσει ο πιτ,αλλα πιστευω οτι εδω επισης το πηγε πολυ καλα.

Ευχαριστω για την προσθηκη.

Την ταινια την ειχα ξανα δει,αλλα δεν θυμομουν πολλα περαν της ξενερας που μου ειχε δημιουργησει.

ειναι λιγο μεγαλη και κουραστικη, εχει την αγωνια της βεβαια αλλα προσωπικα δεν τρελαθηκα..υπαρχουν σιγουρα καλυτερες του ειδους

Απορώ πώς δεν άρεσε στους συνθεατες αυτή η ταινια......Καταρχην ειναι γεματη-πλούσια με στοιχεια δράσης, αλλα και σε ανάπτυξη των κύριων χαράκτήρων και των συναισθηματων τους.....Μας ταξιδευει προς τα αστρα, οπως στον τιτλο, αλλα ταυτοχρονα ειναι η απολυτη καταδυση στην μονάξια και την απώλεια, στην αφοσιωση, στην σχέση πατερα-γιου και τελος στον λυτρωτικο δυΪσμο της αγάπης(χωρις να ειναι ψυχοπλακωτικη ή μελαγχολικη ή κουλτουριαρικη)....Εχει εξαίσια μουσικη και εναν Τομυ λη  Τζοουνς κ α τ α π λ η κ τ ι κ -ο....Και ο Πητ παιζει καλα αλλα ειναι σε αλλη εποχη ωριμανσης του ταλεντου του....Η σκηνοθεσια τα εφε και το σεναριο ειναι κοντα στα υπολοιπα ......Κριμα που με επηρρεαζαν τοσο καιρο τα αρνητικα σχολια....Μου αρεσε παρα πολυ και την συστηνω για θεαση εαν ειστε στην διαθεση για τέτοιου ειδους ταινια.......8/10

Μάλλον δεν αξίζει το χάσιμο του χρόνου για την θέαση της. Το περίεργο και αξιοθαύμαστο ειναι ότι η ταινία πάει κόντρα στην θέληση της άρχουσας αντίληψης (η τάξης ή κυβερνησης ή πρπαγάνδας). Η ταινία δέχεται οτι είμαστε μόνοι μας στον κόσμο (στερέωμα) όπως εκφράστηκε ο πατέρας του καπετάνιου. 

Όντως αργή ταινία, και μάλιστα αδικαιολόγητα. Έτσι όμως μας δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσουμε  τον Brad Pitt, που γέμιζε τα κενά με το παίξιμό του. Υπέροχος.

Ας πούμε πως ήταν όλα "καλά και άγια". Η παράκαμψη της αποστολής τί πρόσθεσε στην υπόθεση? Και μήπως η τελευταία σκηνή με τον πατέρα του δεν ήταν αρκετά επεξεργασμένη? Πολύ βιαστικές αποφάσεις.

Δεν είναι καμμιά σπουδαία ταινία, δεν μου είπε τίποτα...

δεν την λες και ασχημη ταινια...υπαρχουν φυσικα καλυτερες...αλλα σου κραταει το ενδιαφερον ως το τελος..7,5/10

ΜΕΤΡΙΑ   6/10                                             

Μάλλον όταν ένας σκηνοθ'ετης δεν μπορεί να "δειξει" κάτι- κα΄ποια ουσία, ή, όταν δεν έχει καπαοια ουσία το σενάριο τότε τραβά και τραβά και ... τραβά τις σκηνές και παρακαλάει : ¨κάποιος ας προσπαθήσει να βρεί κάτι ππυ είμαι αδύναμος να δείξω ή που δεν υπάρχει ε΄τσι ώστε να γίνει καμμιά κουβέντα για την χαζομάρα που σερβίρω". Χάσιμο 2 ωρών. Καλύτερο το οτιδήποτε άλλο. Πάντως, και πάντοτε, ευχαριστώ τα παλληκάρια και τις κοπελιές, βεβαίως βαβαίως, που το ανεβάσανε και το μεταφράσανε.

Δεν ηξερα οτι ο Αγγελοπουλος συνεχιζει να σκηνοθετει...

Η ταινια ειναι πολυ αργη, πιο αργη πεθαινεις!

Βάλτε την....... :)

Ανεβάσαμε για όλους τους υπότιτλους ελευθέρους !

Η ταινία  υπάρχει  στον ανανεωμένο HellasTz  ανεβασμένη με ελληνικούς υποτίτλους από της 25-10-2019. Για προσκλείσης για τον HellasTz μπορείτε να μας ζητάτε στην σελίδα του HellasTz στο  www.facebook.com/Hellastzcom!