Νουρέγιεφ: Το Λευκό Κοράκι / The White Crow (2018)

Ο Ralph Fiennes επιλέγει να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη έναν θρύλο του μπαλέτου, τον Nureyev, συνώνυμο της τελειομάνιας και της σιδερένιας αυτοπεποίθησης, που τροφοδοτούσαν τις παρορμητικές αντιδράσεις του απέναντι σε οτιδήποτε ένιωθε πως τον περιορίζει, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε τη σύγκρουσή του με το σοβιετικό καθεστώς. Ο δημιουργός θα παίξει με τους χρόνους, και μάλιστα με τρόπο που δεν αλλοιώνει αρνητικά τη θέαση, αφού είναι χωρισμένη σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους, στα παιδικά του χρόνια, στην εκπαίδευσή του στο Λένινγκραντ και στη φάση του Παρισιού, όπου και αυτομόλησε θεαματικά και επεισοδιακά, έτσι τεχνικά η δουλειά του εξυπηρετεί ορθά μια αφήγηση του σεναρίου του. Οι τρείς περίοδοι συμπλέκονται και ταυτοχρόνως διαφοροποιούνται τόσο χρωματικά, καθώς τα παιδικά χρόνια είναι με ασπρόμαυρη φωτογραφία, τα χρόνια στη Ρωσία με γήινα, απαλά χρώματα και στην Γαλλία σε πιο Technicolor στιλ. Ο ηθοποιός, που εκτός από σκηνοθέτης, υποδύεται και τον δάσκαλο του διάσημου χορευτή μιλώντας πολύ καλά ρώσικα, αναδεικνύεται σε ταλαντούχο σκηνοθέτη

Ο Fiennes τολμηρά επέλεξε τα ρωσικά και τα γαλλικά, σεβόμενος την αυθεντικότητα της ιστορίας, και μάλιστα προσέλαβε έναν χορευτή, τον Oleg Ivenko, ένα άγνωστο πρόσωπο με σμιλεμένα χαρακτηριστικά και αρκετή ομοιότητα με τον Νουρέγιεφ, όπου είναι ένας χαρισματικός πρωταγωνιστής που παίρνει πολύ σοβαρά τον ρόλο του, παρότι δεν έχει καμία σχέση με την υποκριτική. Μας δίνει με την ερμηνεία του ένα πορτρέτο του διάσημου χορευτή χωρίς προηγούμενο. Έτσι, ο Fiennes δεν σπεύδει να τον ρίξει στην αρένα του εντυπωσιασμού, περιμένοντας την κατάλληλη ώρα να θίξει τη σεξουαλική του ταυτότητα, την υπερφίαλη συμπεριφορά, τις αμφιβολίες για το πού πρέπει να ανήκει και ποιο μέρος θα βρει για να διοχετεύσει το περίφημο "αφήγημά" του. Εντυπωσιακή και σαγηνευτική σκηνοθεσία, αυθεντικότητα για τους διαλόγους του έργου (αν και κάποιες φορές είναι ξύλινοι), αφού πολλοί ηθοποιοί είναι από τις χώρες αυτές και οι προφορές πειστικές και ρεαλιστικές. Το σενάριό είναι πλούσιο και διαφωτιστικό όσον αφορά την πολιτική πραγματικότητα και το ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Υπάρχει μια ψυχραιμία στην ανάλυση των γεγονότων, η οποία από τη μία σε πείθει για την αληθινή τους υπόσταση, αλλά από την άλλη κάνει και κουραστική εν μέρει την ταινία, ελλείψει κάποιου συγκλονιστικού γεγονότος. Απουσιάζουν βέβαια αναφορές στο τέλος της ζωής του, καθώς πέθανε το 1993 από AIDS, τα οποία αναφέρονται στα credits. Από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι τα εξαιρετικά φωτογραφημένα παιδικά χρόνια και η σκηνή γεμάτη αγωνία στο αεροδρόμιο του Παρισιού. Δίχως μελοδραματισμούς, η ταινία μας κερδίζει χάρη στον συμπαθητικό του κεντρικό χαρακτήρα βάζοντας το κοινό ως θεατές όχι μόνο της ταινίας, αλλά και των θεαματικών του παραστάσεων που τον οδήγησαν στην κορυφή και τον κατατάσσουν ανάμεσα στους μεγαλύτερους χορευτές που έχουν υπάρξει. 7.5/10!!!