Good Bye Lenin! (2003)

Καλογυρισμενη ταινία, πολύ πρωτότυπο σενάριο, αληθινές ερμηνείες, καταπληκτική ατμόσφαιρα, φανταστική σκηνοθεσία και μουσική καθηλωτική. Μια ταινία με πολλές όψεις. Θα ήταν λάθος να την κατατάξουμε στις πολίτικες ταινίες (βέβαια ο Becker περνά τα δικά του μηνύματα που είναι σαφέστατα πολιτικά) πράγμα που θα έκανε πολλούς να την αποφύγουν σαν τον διάολο το λιβάνι. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Wolfgang Becker αποφεύγει την εύκολη -"χολιγουντιανή"- λύση της εξύμνησης του καπιταλισμού και παρουσιάζει χωρίς να παίρνει καταρχήν θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς την μετά την πτώση κατάσταση: Με ένα νεανικό ενθουσιασμό για το καινούργιο κι ελπιδοφόρο (όσο κι αν στην πραγματικότητα δημιούργησε τεράστιες κοινωνικές ανισότητες μεταξύ των κατοίκων των δυο πλευρών) άνοιγμα στη Δύση και έναν πιο ώριμο προβληματισμό κι επιφυλακτικότητα (ακόμα και άρνηση της νέας ή νοσταλγία για την προηγούμενη κατάσταση) για τις ειδικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν μετά την κατάρρευση του "ανατολικού μπλοκ".

Σε πρώτο επίπεδο προσεγγίζει την αιφνίδια "ενηλικίωση" ενός νέου που έρχεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο του θανάτου της μητέρας του. Η προσωπική αυτή ιστορία εξελίσσεται παράλληλα με την ανατροπή του καθεστώτος και ολόκληρου του τρόπου ζωής. Τα δύο αυτά σκληρά και δύσκολα θέματα προσεγγίζονται με γλυκό, όμορφο τρόπο, με αποτέλεσμα να αγγίζουν ουσιαστικά το θεατή χωρίς υπερβολικές δραματικές εξάρσεις. Το σενάριο της ταινίας είναι γεμάτο κωμικές στιγμές που παρά το γλυκόπικρο κλίμα που κυριαρχεί, προσφέρουν άφθονο γέλιο και διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή απ’ το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ο κόσμος που χτίζει ο Becker είναι ιδανικός για την ηρωίδα -που είναι σε ένα τόσο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής της όσον αφορά την υγεία της και ο γιος της διαχειρίζεται την κατάσταση με την πρέπουσα προσοχή και αγάπη για να μην καταβαραθρωθεί η ψυχολογία της και φέρει έναν αιφνίδιο θάνατο της- με συνέπεια να δανειστεί τα καλύτερα στοιχεία των δυο διαφορετικών πλευρών προκειμένου να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες. Πέρα όμως από την τεράστια επιτυχία και αποδοχή της στα ταμεία, τιμήθηκε και με οκτώ βραβεία της Γερμανικής Ακαδημίας κινηματογράφου. 8/10!!!

Η ταινία είναι ελκυστική για το μέσο θεατή.

Κι εδώ κρύβεται το μυστικό.

Με σχετική αφέλεια και επιφανειακά,

"κεντάει" στο μυαλό καθενός ανιστόρητου.

Ξεκινά με καταστολή εθνικιστικών, αποσχιστικών κινητοποιήσεων,

ώστε γλυκύτατα ο θεατής να "τσιμπήσει" στην απλή προπαγάνδα:

"Εκεί είχαν ολοκληρωτισμό".

Και φυσικά συνεχίζει με την εντόνως δογματική μητέρα,

προς το σκοπό της εκγενίκευσης της "τυφλής" πίστης των κομμουνιστών

στο σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό δόγμα όπως το χαρακτηρίζει η νυν κυρίαρχη ιδεολογία.

Πρόκειται για μια εξαιρετική κωμωδία, που από το δικό της μετερίζι

βάζει λίγο καύσιμο παραπάνω στη γνωστή υπόθεση "αντικομμουνισμός".

Ο απολιτικός και ο μη έχων γνώση, λαμβάνει τα "ελαφρά" μηνύματα

που η ταινία του στέλνει αγνά κι αμόλυντα και φυσικά τα ενστερνίζεται και τα αναπαράγει.

30 χρόνια μετά, έχει κάποιος τη δύναμη ή μάλλον καλύτερα την άδεια της εξουσίας

να περιγράψει τη ζοφερή καπιταλιστική πραγματικότητα ως ελαφρά, σύντομη σαπουνόπερα

εξιστορώντας τι ακριβώς θα αντικρύσει κάποιος μετά από έναν μακρύ λήθαργο;

Όχι, καθώς θα πρέπει να καταγράψει τη νοσταλγία και την αγωνία των πρώην Σοβιετικών

για επάνοδο στο σοσιαλισμό (πάει το τρένο πια αλλά όχι αμετάκλητα).

Σε οιαδήποτε μορφή προπαγάνδας και δη στην αντικομμουνιστική από την οποία είμαι χορτάτος: 1/10.