Ένα Αγγελικό Πρόσωπο / Angel Face / Gueule d'ange (2018)

Ένα δυνατό και εσωτερικό κοινωνικό δράμα ειλικρινούς ρεαλισμού που συγκινεί, θυμώνει, χαροποιεί και γεννά ερωτήματα στον θεατή. Η ταινία, πατά πάνω σε θεματικές , όπως η εξάρτηση (κυριολεκτική και μεταφορική), η έλλειψη αγάπης, η ανασφάλεια, η μοναξιά και η απουσία σταθερών αναφορών στη ζωή ενός παιδιού, η οποία επηρεάζει και την αυτοεκτίμησή του και τον τρόπο αντίληψης του κόσμου. Ωραία σκηνοθεσία έχει, αποφεύγει τους μελοδραματισμούς, η μουσική υπόκρουση είναι στρωτή και φυσικά η ειδυλλιακή φωτογραφία του παραλιακού Γαλλικού νότου, μαγεύει. Η Vanessa Filho στο τέλος αρνείται να παρουσιάσει ένα ψευδές καθησυχαστικό φινάλε παρά ελπίζει η συνέχεια να είναι απλά διαφορετική από όλα όσα χαρακτήρισαν τις ηρωίδες της κατά την διάρκεια του φιλμ.

Η σπουδαία Marion Cotillard ερμηνεύει την Μαρλέν, είναι εντυπωσιακά καλή στο ρόλο μιας γυναίκας ανεπαρκούς ως μητέρα και μονίμως εθισμένης στο αλκοόλ, μόνο που ποτέ δεν βλέπουμε την δική της πλευρά, δεν μαθαίνουμε τις δικές της σκέψεις, την δική της οπτική των πραγμάτων. Η ταινία έχει προαπαοφασίσει για λογαριασμό του θεατή ότι είναι μια κακή μητέρα, μην αφήνοντας περιθώρια αν όχι διαφωνίας, τουλάχιστον εξερεύνησης του χαρακτήρα της. Αν και κατά βάθος αγαπάει το παιδί της, εν τούτοις δεν το δείχνει όσο η κόρη της το χρειάζεται αφήνοντάς την μόνη της να μεγαλώσει χωρίς φροντίδα και στοργή. Παραμελημένη και έρμαιο του έξω κόσμου, το κοριτσάκι χάνει την αγνότητα της παιδικής του ηλικίας και εκτεθειμένη σε κινδύνους ψάχνει να βρει έναν άνθρωπο, έναν πατέρα στην προκειμένη περίπτωση να την νοιαστεί, να την αγαπήσει, να την φροντίσει και να ενδιαφερθεί, αφού η μάνα την έχει αφήσει στο έλεος του Θεού. Η Έλι που ερμηνεύει εξαιρετικά η Ayline Aksoy-Etaix συμπεριφέρεται σαν κορίτσι μεγαλύτερης ηλικίας καθώς αναγκαστικά έχει μεγαλώσει πριν από την ώρα του, μιμούμενη την μητέρα της. Είναι ένα μελαγχολικό κορίτσι που βλέπεις στο πρόσωπό της την απεγνωσμένη απορία αν αυτή είναι η πραγματική ζωή. Δεν κλαίει, δεν ξεσπάει, δεν εκφράζει θλίψη ή νεύρο. Πρέπει να κάνει ψώνια για να φάει αφού το ψυγείο είναι μονίμως άδειο, πίνει από τα ποτά που αφήνει παρατημένα η μητέρα της, ντύνεται και βάφεται σαν εκείνη.

Ένα τόσο ισχυρό στόρι δεν βρίσκει την κατάλληλη σεναριακή φροντίδα και υποκύπτει στην υποτονικότητά της, την αργή εξέλιξη της και τους νωχελικούς της ρυθμούς που την κάνουν κάπως κουραστική στα μάτια του θεατή. Η σεναριογράφος και σκηνοθέτιδα Vanessa Filho δυστυχώς δε δίνει απάντηση αφήνοντας την ιστορία ξεκρέμαστη, δεν χτίζει αφηγηματικά την ροή και τους χαρακτήρες της, τους τοποθετεί άτσαλα μέσα, ενώ η συνέχεια της ιστορίας βολεύεται περισσότερο στα λάθη μιας (κατά την αφήγηση) ανεπαρκούς μάνας παρά στην ουσία μιας δραματικής συναισθηματικής απώλειας και όλων των πραγματικών, ουσιαστικών συνεπειών της. Είναι σίγουρα ατελής και αδούλευτη, όμως δε μπορείς να παραβλέψεις τις καλές ερμηνείες και στη τελική, ένα στόρι που τουλάχιστον διαχειρίζεται σωστά το συγκινησιακό του φορτίο. 7.5/10!!!

πότε θα ανέβει;