Καπερναούμ / Capernaum (2018)

Ένα μοναδικό, καθηλωτικό και συγκινητικό αριστούργημα, ένα δράμα με νατουραλισμό και απίστευτη ειλικρίνεια. Ρεαλιστική, επίκαιρη , ζωντανή και επιτέλους ουσιαστική! Με πολυετή έρευνα, εκτενείς συνεντεύξεις με ανθρώπους που πράγματι ζουν (και επιζούν) με τον τρόπο που βλέπουμε στην ταινία, με μία δύσκολη και παρατεταμένη περίοδο γυρισμάτων τεσσάρων χρόνων με πάνω από 500 ώρες υλικού, με πρωταγωνιστές μη επαγγελματίες ηθοποιούς, οι ζωές των οποίων καθρεφτίζουν την ζοφερή πραγματικότητα της ταινίας, το φιλμ, ρίχνει μια γροθιά -με την σκηνοθετική ματιά της- σε έναν κόσμο αόρατο στους περισσότερους από εμάς αλλά παράλληλα οδυνηρά αληθινό σε όσους ζουν σε αυτόν, έναν κόσμο όπου δεν χωράει η αθωότητα. Παράνομη μετανάστευση, παραμελλημένα παιδιά, προσφυγική ζωή, ο παραλογισμός πίσω από την έννοια των συνόρων, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, η αδιαφορία μπροστά στον πόνο του άλλου, αυτά σου δείχνει ότι μπορείς να βρεις στο Λίβανο αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, αλλά και την ευαισθητοποίηση για το πόσο κακή έχει γίνει η ζωή ειδικά για τα μικρά παιδιά, ενώ δεν διστάζει να θίξει τα πλέον κρίσιμα και οδυνηρά προβλήματα της σημερινής κοινωνίας, μέσα από μια ιστορία που ξεπηδάει αυθεντικά μέσα από τον κόσμο για τον οποίο μιλάει.

Δείχνει τον αγώνα ενός αγοριού κάτω από αντίξοες συνθήκες επιβίωσης που είναι απτές και ρεαλιστικές, που ξετυλίγονται τόσο ωμά και ανατριχιαστικά που πραγματικά σε σοκάρουν. Φτώχεια, εξαθλίωση, επαιτεία, πείνα, απόγνωση. Μ' αυτές τις λέξεις περιγράφεις το έργο. Εδώ βλέπουμε ένα μικρό παιδί που μαθαίνει τον σκληρό κόσμο, τις κακουχίες, τα βάσανα, τα εμπόδια, την εγκατάλειψη και ενηλικιώνεται προτού την ώρα του με άγριο τρόπο. Έχει ξεχάσει το νόημα της παιδική ζωής, την αθωότητα και την ανεμελιά αυτών των αγνών χρόνων, πώς είναι να έχει την αγάπη, τη συμπαράσταση, την προστασία και την φροντίδα της οικογενειακής στέγης. Αναγκάζεται να παλέψει για τα απλά υλικά αγαθά, ώστε να μπορεί να ζήσει εκείνος και τα αδέλφια του και τελικώς φτάνει στο σημείο να αναρωτηθεί ποιο είναι το νόημα της ζωής, για ποιο λόγο γεννιέσαι αν είναι να ζεις μία ζωή τόσο άδικη, μοναχική, με πόνο, ρακένδυτος και μέσα στην επικινδυνότητα των δρόμων, να ζητιανεύεις ή να δουλεύεις για να ζήσεις και να αναγκάζεσαι να πάρεις τον ρόλο των γονιών σου κι ενός ενήλικα για να μπορέσεις να συνεχίσεις το βίο σου στην απόλυτη κατάντια.

Το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις μόλις την δεις είναι να πεις ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους γονείς σου, διότι τίποτα δεν πρέπει να είναι δεδομένο στη ζωή. Αυτή η ταινία είναι ένα βαθύ προσωπικό ηθικό δίδαγμα, που εκπέμπει πολλά νοήματα προς πολλούς αποδέκτες για την άδικη μοίρα μερικών ανθρώπων, την ταλαιπωρία μερικών παιδιών που αναρωτιούνται γιατί να γεννιούνται αν είναι να τραβάνε τα πάνδεινα. Το τραγικό λάθος και η ευθύνη πρέπει να ρίχνεται στους ανάξιους-ανίκανους γονείς που δεν είναι ικανοί να μεγαλώσουν παιδιά, να τα αναθρέψουν, γιατί πολλοί απλά δεν αξίζουν να έχουν αυτόν τον τίτλο. Κρίμα γιατί είναι πραγματικά όλα αυτά -κι ας μη βασίζεται η ταινία σε αληθινά γεγονότα- και σε πιάνει ένα ρίγος, μία αηδία, αλλά και συγκίνηση απαξίωση για κάποιες περιπτώσεις που είναι πολλές κι όχι μόνο στις τριτοκοσμικές χώρες. Αυθεντικά σκηνικά και μία ιστορία που προκαλεί αβίαστα συναισθήματα. Το έργο είναι αδιαμφισβήτητα ένα πρόωρο ταξίδι ενηλικίωσης. Ένα ταξίδι προς τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα Σινεμά Ανθρωπισμού και Επανάστασης με έναν ήρωα τον Ζεν που σε όλη την ταινία ενεργεί αντικομφορμιστικά, ασυμβίβαστα, μαχητικά και αγωνιστικά όπως θα θέλαμε όλοι μας να ενεργούμε!!!

Η Ναντίν Λαμπάκι πετυχαίνει την αυθεντική απεικόνιση της χαώδους, εκκωφαντικής παραγκούπολης στις παρυφές της Βηρυτού, όπου η ζωή στοιχίζει φτηνά, τα παιδιά παραπαίουν ανάμεσα σε εγκατάλειψη και εμπορευματοποίηση και η ελπίδα έχει χαθεί προ πολλού. Χωράει ζητήματα επιτακτικά και ακανθώδη, δυσεπίλυτα και ντροπιαστικά, βάζοντας μπροστά πολλά παιδιά, πολλή μουσική, πολύ κλάμα και πάρα πολύ "βρόμα". Η κάμερά της, διεισδυτική ή αέρινη, είναι δυνατότερη από τον βαρύ λόγο της. Σπουδαία ηθοποιία από τον Zain Al Rafeea. Παράγει άφθονη αισθητική συγκίνηση με τον πλούτο των εκφραστικών μέσων που χρησιμοποιεί η σκηνοθέτις (νευρικές κινήσεις της κάμερας, οξυδερκές και δαιμόνιο μοντάζ, σοφή χρήση πολλαπλών ήχων ατμόσφαιρας και μουσικής, συνεχής χρήση της κάμερας πολύ κοντά στο κεφάλι του Ζεν χωρίς να γίνεται το πλάνο αμιγώς υποκειμενικό). Χωρίς να υποτάσσεται ποτέ ή να υποβαθμίζεται, η Capernaum της Ναντίν Λαμπάκι γοητεύει με την απόλυτη αγάπη της για τη ζωή, ενώ παράλληλα καταφέρνει να την απεικονίσει με ευαισθησία πάνω σε όλη αυτή την ακατανόητη φρίκη και αστάθεια. Ναι… η Λαμπάκι μπορεί να δημιούργησε μια σκληρή ταινία για τους ανθρώπους του περιθωρίου, αλλά στο τέλος ανταμείβει τους θεατές με μια έξυπνη, συμπονετική και παράξενα αισιόδοξη ταινία. Το φινάλε ραγίζει καρδίες, τσακίζει κόκκαλα, είναι απίστευτα δυνατό, γροθιά στο στομάχι, συνταρακτικό, κορυφαίο. Το χαμόγελο του πιτσιρικά στο τέλος της ταινίας θα μου μείνει χαραγμένο για πάντα. 10/10!!

Καλησπερα σε ολους ..μου προτεινα να δω αυτην την ταινια αλλα σε παιζει σε κανενα player.Μπορειτε να το ελενξετε παρακαλω ! Ευχαριστω πολυ

Συγκλονιστικό έργο απίστευτης αναλγησίας και αγριότητας! Η αμορφωσιά και ο μισανθρωπισμός που σπρώχνει σε απάνθρωπες συμπεριφορές απέναντι σε κατατρεγμένους, ρημαγμένους από την ανέχεια, που δεν λογίζονται καν σαν άνθρωποι πολλές φορές, αφού κατακρίνονται υπονομευτικά, ακόμα και με πρόσχημα τα παραπάνω και δια της άτοπης επαγωγής: πως «δεν έχουν ίχνος αγάπης μέσα τους» - πως είναι απειλή γιατί δεν θα καταφέρουν να γίνουν άνθρωποι του «Πρώτου κόσμου» σαν και «εμάς»(;) - και άρα «δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις» - δεν ωφελεί να τους βοηθήσεις και πρέπει να «αποβάλλονται» - κι ακόμα κι αν ενταχθούν κανονικά στην («Πρώτη») κοινωνία θα το πράξουν για να βλάψουν τον *«ευεργέτη» τους. *(που δημιούργησε και σπρώχνει συνεχώς σε αυτές τις ξεκάθαρα εγκληματικές πολιτικές για τον έλεγχο της περιοχής, -δηλ. τα πετρέλαια κλπ. με φυτεμένες πετροχούντες...- έχοντας μάλιστα με το μέρος τους σχεδόν το σύνολο της ανιστόρητης και με παρωπίδες κοινωνίας του δυτικού -κανιβαλικού- «πολιτισμού».)
Όσο για την ταινία, αρκετά Καλή. Ακόμα κι αν η ταινία δεν θίγει καθόλου τις πολιτικές αιτίες, είναι πολύ συνταρακτικότερες οι αντιδραστικές κοινωνικοπολιτικές ερμηνείες που προκαλούν ταινίες σαν κι αυτή σε μερικούς, -ειδικότερα εδώ μέσα, που νοιώθεις πως έπεσες σε φωλιά. (βλ.σχόλια)- ή σε άλλους με ψυχοπονιάρικη διάθεση -ακούσιου(;)- ξεπλύματος συνείδησης, αλλά σε κάθε περίπτωση ερμηνείες κεκαλυμμένες με δήθεν κοσμιότητα ή και όχι τόσο.

Eιναι τοσο αληθινό και σοκαριστικό δραματούργημα που δεν θέλεις να το πιστέψεις......Θέλεις να  φτιάξεις αμεσως εναν αλλο κοσμο, πιο ανθρώπινο και γλυκό για αυτα παιδια .......Βαρια και ανηλεης η πραγματικοτητα της φτώχειας, της προσφυγιας ,της ελειψης αγάπης.....Δεν μπορεις ομως να μην δεις και την αντιθεση: Δεν μπορει κανείς να "σωσει" τον κόσμο μονος του η εστω και με πολλους άλλους μαζι......Δεν υπαρχουν ευκολες λύσεις ......Και οσα απο τα παιδια αυτα "θα τα καταφέρουν" θα γινουν πιο σκληρά απο τα παιδια  του Πρωτου κοσμου που "τους βοηθησαν"..... Συνήθως ενω πετυχαίνουν δεν εχουν ιχνος απο την ανθρωπια αυτων που τους "βοηθησαν"....Δεν ειναι και αυτο μια ορατη αντίφαση της ζωης αυτων των ανθρωπων? Δεν το βλέπουμε με τους ανθρωπους που "ξεφυγαν" απο ολα αυτα στις χωρες που κατεφυγαν?Να ειναι σκληροι και απάνθρωποι?.....Καλη ταινια ακατάλληλη ομως για να περασετε ενα ευχαριστο διωρο και "καλα".....Στο θεμα της δεν χωρανε  αφορισμοι και ευχολογια .........Ευχαριστω πολυ την γλυκειά φιλη που μου το συστησε....

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΡΓΟ....Σε κανει να νιωθεις οτι τα προβληματα σου ειναι μηδαμηνα μπροστα σε αλλα πολυ ποιο σοβαρα!δειτε το