The Guilty / Den skyldige (2018)

O Γκούσταβ Μέλερ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, καταθέτει ένα μικρό αριστούργημα. Ένα masterclass στο χτίσιμο του κινηματογραφικού σασπένς με ένα εύρημα κι απλά, γερά δομικά υλικά. Ένα αριστοτεχνικό τηλεφωνικό δραματικό θρίλερ δωματίου, που κλιμακώνεται άψογα σε ένταση. Ένας ηθοποιός, ένας χώρος, διαρκές σασπένς και καλοδουλεμένες ανατροπές συνθέτουν ένα υποδειγματικό έργο. Χωρίς κυνηγητά με αυτοκίνητα, όπλα ,συγκρούσεις, τίποτα. Βασικό κλειδί της επιτυχίας το εξαιρετικά επιμελημένο σενάριο, που εστιάζει υπογείως στον πρωταγωνιστή, ξεγελώντας τον θεατή μέσω της διαρκούς τεταμένης αγωνίας, και των συνεχόμενων και συχνά αναπάντεχων εξελίξεων. Η ταινία μάς πείθει να πιστέψουμε όσα ακούμε, μα ποτέ δεν βλέπουμε, και μας παρασέρνει μέσω της οπτικής γωνίας του πρωταγωνιστή σε ένα ασυνείδητο ψυχολογικό ταξίδι. Εδώ κάθε βλέμμα, κάθε λέξη και κάθε χειρονομία αποκτούν ιδιαίτερη δραματική βαρύτητα, καθώς παράλληλα με την αγωνιώδη πλοκή (να σωθεί η απαχθείσα Ίμπεν), ή μάλλον υπογείως της, εξελίσσεται μια παράλληλη ιστορία αυτή του ίδιου του Άσγκαρ, ο οποίος πρέπει να αντιμετωπίσει το παρελθόν και μαζί τον ίδιο του τον εαυτό. Οι σεναριακές ανατροπές που μας επιφυλάσσει θα δώσουν νέα διάσταση τόσο στην τηλεφωνική όσο και στην εσωτερική μάχη του ήρωα και θα επαναπροσδιορίσουν την έννοια του ενόχου.

Η οδύσσειά του, αφηγημένη σε πραγματικό χρόνο, αναδεικνύει την αποσπασματικότητα της (απόλυτης) αλήθειας και αμφισβητεί τις γνωσιολογικές μας βεβαιότητες, εγείροντας πολυεπίπεδα ερωτήματα πάνω στην ιδέα της αφοσιωμένης προσπάθειας ενός ανθρώπου, μιας ομάδας ή μιας κοινωνίας να σώσει τον κόσμο. Πρόκειται για μια ευρηματική αστυνομική περιπέτεια και μια γνήσια, αναπάντεχη κινηματογραφική έκπληξη. Ο σκηνοθέτης χτίζει εξαιρετικά τον ρυθμό και όλη την ταινία του, πάνω στον πρωταγωνιστή. Με την κάμερα κολλημένη πάνω του για σχεδόν 90 λεπτά και την ταινία να μην κάνει κοιλιά, σιγά-σιγά ξετυλίγεται το κουβάρι και μερικές σεναριακές εκπλήξεις βοηθούν στο να κρατηθεί η ταινία σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα. Υπάρχουν πολλές έξυπνες ιδέες και όχι φθηνά σεναριακά τρικ. Και αυτό φυσικά είναι τεράστιο προτέρημα για μια ταινία τόσο κλειστοφοβική σε σημείο ασφυξίας, η οποία δεν έχει ούτε μία εξωτερική σκηνή.

Έξυπνο σενάριο, σου κρατάει το ενδιαφέρον και συμπάσχεις με τον πρωταγωνιστή -που είναι απλά συγκλονιστικός- ζεις έντονα τις καταστάσεις μαζί του και είσαι μέρος της ιστορίας του. Από την αρχή μέχρι το τέλος ταυτίζεσαι μαζί του και μπαίνεις στο πετσί του ρόλου του, ζώντας και 'συ την αγωνία του. Ο Σέντεργκρεν δίνει μία επική ερμηνεία. Και την κάνει να φαίνεται αβίαστη κι απλή. Κι όμως, δεν είναι καθόλου. Οι μικρές αλλαγές στην έκφραση, τα βλέμματα, οι παύσεις, οι κόμποι του ιδρώτα– αδιόρατες, εξαιρετικά μελετημένες, λεπτομέρειες μάς κάνουν να τον νιώσουμε. Η ταινία είναι και δυνατή και πρωτότυπη και αυθεντική, που βλέπεται χωρίς ανάσα. Ένα έξοχο παράδειγμα κινηματογραφικής έντασης, ένα καλοστημένο και σφιχτοδεμένο ψυχολογικό θρίλερ με αφήγηση γεμάτη πίεση και τον αέρα του επείγοντος να παραλύει όχι μόνο τον πρωταγωνιστή αλλά και εμάς τους ίδιους. Τα κύρια αλλά και τα παράλληλα-παράπλευρα μηνύματα δόθηκαν έξοχα. Συμπερασματικά, σε παγιδεύει, συνειδητά ή ασυνείδητα, στον περιορισμένο χώρο του ενός δωματίου, εξαναγκάζοντας τη συμμετοχή σου στο επώδυνο, και εν μέρει σκοτεινό εσωτερικό ταξίδι του πρωταγωνιστή, μέχρι την απελευθερωτική του λύτρωση. 10/10!!!

5/5 εξαιρετική. Έχω δει και την αμερικάνικη έκδοση. Μου άρεσαν και οι δυο.

Λες την ταινία the call με την halle berry; Ρωτάω επειδή ο σύνδεσμος δεν ανοίγει.

Μην κανετε το λαθος κ την δειτε μεταγλωττισμενη..δεν αξιζει.Με την μεταγλωττιση ακους μονο 2 φωνες που συνομιλουν κ χανονται οι υπολοιποι ηχοι που πρεπει να ακουγονται απο το τηλεφωνο για να καταλαβεις την ενταση,την αγωνια κλπ. κ τελος παντων να πεις οτι ειδες ταινια.Σιγουρα δες το The Call (2013) που προτεινεται ηδη κ πιο κατω..

Μεγάλη απογοήτευση.Ξεκινάει σχετικά καλά,αλλά στη συνέχεια κουράζει,αφού δείχνει μόνο τον αστυνομικό-τηλεφωνητή να μιλάει στο τηλέφωνο.Θα μπορούσαν τουλάχιστον να μας έδειχναν πλάνα από την Ίμπεν και τον Μικέλ.Η μονοτονία και η ξενέρα στη ταινία ήταν μεγάλη.Δεν έχω ξαναδεί ταινία που να παίζεται ουσιαστικά με έναν ηθοποιό σε ένα γραφείο.Μία παρόποια ταινία που είδα αλλά δεν θυμάμαι το όνομά της,ήταν σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο όπου τον απειλούσαν να τον σκοτώσουν αν έβγαινε έξω.Αλλά εκεί μας έδειξε και άλλες σκηνές και είχε δράση.Εδώ το απόλυτο μηδενικό.

υπαρχει μονο το τρειλερ