Everybody Knows / Todos lo saben (2018)

Όλοι από το συγγενολόι είναι ύποπτοι και το ισχνό αυτό δράμα, δεν βιάζεται να ανακαλύψει τους ενόχους, γι' αυτό κυλάει και αργά. Το μοιραίο τροφοδοτείται από τις πανικόβλητες πράξεις και η ταινία καταφέρνει να μας εμπλέξει στην ψυχολογία των πρωταγωνιστών. Όταν ένα στοιχείο οδηγεί σε μια πιθανότητα υποψίας, ένα διαφορετικό εισέρχεται στην επόμενη σκηνή και οδηγεί τον θεατή ξανά σε αμφιβολία. Μέχρι το τέλος, κανείς δεν είναι σίγουρος για όλη την αλήθεια. Τα ερωτήματα δεν σταματούν ποτέ και το αποτέλεσμα είναι ένας λαβύρινθος σχηματισμένος από τα ατελή στρώματα της ιστορίας, τη σύνδεση παλιών γεγονότων με το σήμερα και την ιδέα ότι όλοι μας δεν είμαστε ποτέ παγιδευμένοι στην δική μας ιστορία αλλά και σ' εκείνη όσων επιλέγουν να μοιραστούν την ζωή μας. Ωστόσο ο Farhadi δε χειρίζεται δεξιοτεχνικά τα ίχνη και τις δυναμικές που χτίζονται ανάμεσα στους χαρακτήρες (έπρεπε να είναι πιο εσωτερικός στις εντάσεις του), με το ξεθυμασμένο αυτό φιλμ να ξεκινά σαν θρίλερ και πολύ γρήγορα να εξελίσσεται σε ένα μελόδραμα που σκηνοθετεί και γράφει εντελώς αποστασιοποιημένα, με αποτέλεσμα ο θεατής να μην καταφέρνει ποτέ να συμπάσχει με το δράμα των πρωταγωνιστών του. Δείχνει επίσης όχι το ίδιο αποτελεσματικός για να διαχειριστεί το μυστήριο και την ίντριγκα, με αποτέλεσμα σεναριακά να επαναλαμβάνεται και να κουράζει. Επιπλέον, η άλλη πλευρά, των απαγωγέων, είναι παντελώς απούσα από το φιλμ (σχεδόν μέχρι τέλους), άρα ο έμπειρος θεατής γρήγορα θα προσανατολίσει τις υποψίες του στα πρόσωπα που βλέπει διαρκώς μπροστά του.

Μου φάνηκε άψυχο το μυστήριο, χωρίς τις κατάλληλες ενέσεις έντασης που θα το έκανε πιο ενδιαφέρον στη θέαση, ένιωσα κάπως μετέωρος. Δεν με συνεπήρε, δεν με σήκωσε, δεν με κράτησε με την πολυπλοκότητά της. Σε κάποιες στιγμές με άφησε αδιάφορο. Η αισθητική του είναι χαρακτηριστική, η φωτογραφία του με απαλά χρώματα, φυσικά, γήινα, τα πλάνα του να διαδέχονται ομαλά και αρμονικά το ένα το άλλο, σε μια σκηνοθεσία "χαμηλών τόνων", η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και λίγο φλατ. Εκεί επίσης που ο Farhadi σκόνταψε και δεν υπέγραψε μια ακόμα σπουδαία ταινία, είναι το σενάριό του, το οποίο δεν κρύβει καμία έκπληξη και είναι τόσο προβλέψιμο που σχεδόν από την εκκίνηση ξέρεις τους "άσους" που θα βγάλει από το μανίκι του, ενώ μοιάζει χωρίς λόγο, γεμάτο τρύπες και κουραστικά επαναλαμβανόμενο. Αδυνατεί να δέσει αποτελεσματικά το ψυχολογικό σασπένς με την απεικόνιση των υπαρξιακών καταστάσεων και των περίπλοκων σχέσεων των ηρώων. Εντέλει το δράμα δεν σε απορροφά ποτέ στον ιστό του επιβεβαιώνοντας πως ο σκηνοθέτης έπεσε στην παγίδα της φολκλόρ απεικόνισης μιας κουλτούρας μακριά από τη δική του. Απουσιάζουν οι εσωτερικές αναζητήσεις των τεσσάρων βασικών ηρώων, ενώ οι κοινωνικές προεκτάσεις είναι προφανείς και δεν επαρκούν για να τροφοδοτούσαν το μυστήριο. Ως εκ τούτου, ο θεατής διεισδύει μέσα στις λεπτομέρειες μιας οικογενειακής μάζωξης και μιας εξαφάνισης-απαγωγής, ενώ το αφηγηματικό διακύβευμα είναι μονόπλευρο, δεν είναι τόσο ισχυρό, όπως ήταν επί παραδείγματι στον "Εμποράκο".

Παρόλο που η υπόθεση είναι ενδιαφέρουσα και η ιστορία εξελίσσεται ικανοποιητικά, το έργο μοιάζει περισσότερο με μια -όχι και τόσο επιτυχημένη- αντιγραφή των προηγούμενων ταινιών του σκηνοθέτη -πατάει μεν στα ίδια μοτίβα, αλλά αδυνατεί να τους δώσει το ίδιο βάθος. Αρχοντικές οι ερμηνείες όχι μονάχα της πρωτοκλασάτης τριάδας, αλλά σύσσωμου του καστ, ακόμα και των μικρότερων ρόλων. Έτσι, το τρίδυμο Cruz (που είναι συγκινητική αλλά μονοδιάστατη), Bardem (επιβλητικός όσο και αμήχανος) και Darin (δυνατός, αλλά κάπως διακοσμητικός και ανεκμετάλλευτος), καταφέρνουν να δώσουν, στους τρεις πολύ ανθρώπινους χαρακτήρες τους, τη ζωντάνια, τη δύναμη αλλά και τις αποχρώσεις που χρειάζονται. Ζωντανό μέλος του επιτελείου είναι και η ισπανική επαρχεία. Ο Ιρανός εκμεταλλεύεται τόσο την κατανομή του χωριάτικου αρχοντικού, όσο και τη μεσαιωνική ομορφιά και το απόκοσμα ατίθασο ύφος που εκπέμπει μια μικρή ισπανική πόλη. Συνολικά, είναι ένα χαρακτηριστικά άνευρο φιλμ, με απότομο φινάλε, που παρά ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι μεστών και πυκνών διαλόγων, όταν χρειάζεται να ανεβάσει τους τόνους και να δείξει το νεύρο που απαιτείται, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ποτέ. 6/10!!!

Αγωνιώδες δράμα χαρακτήρων , δοσμένο αριστοτεχνικά από έναν καταξιωμένο σκηνοθέτη. Αξιόλογες και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Βαθμολογία 8,5/10.

παρα πολυ καλη ταινια.καλογυρισμενη χωρις πολλες πολλες μπουκλες και αηδιες.

πολυ καλοι ηθοποιοι με ωραιες ερμηνιες.δειτε την. 

τα ισπανοαργεντινικα ειναι εγγυηση.

Ωραια ταινια. Ειχε ενδιαφερον και σασπενς απο την αρχη. Ολοι καλοι στους ρολους τους, ο καθενας στην ηλικιακη του βαθμιδα.. χωρις αμερικανιες και υπερβολες.. μου φανηκε πολυ ρεαλιστικο.

Mου αρεσε....νομιζω οτι ειναι απο τα εργα που μπορεις να απολαυσεις μονο στην  μυσταγωγια του σινεμα...Η  Ιστορια-σεναριο δεν λεει πολλα πραγματα αλλα λεει σημαντικα....Λεει οτι μπορει οι συγκυριες να εφεραν τα πραγματα αντιθετα απο οτι επεδιωκαν οι ανθρωποι αλλα οταν δοθει η αφορμη ,οι καταπιεσμενες επιθυμιες θα  σπασουν καθε φραγμο και συμβαση, και  θα πλημμυρισουν τις συμβατικες ζωες ......Ολη η αξια του εργου  εγκειται στην κυκλικη αποκαλυψη των κρυμμενων επιθυμιων, των μυστικων,της οργης και της  ζηλιας των  μικροτήτων και του μεγαλειου που κρυβει ο καθενας απο εμας μεσα μας. H σκηνοθεσια του Περση Φαχραντι τα καταφερνει αρκετα καλα (περνει το καλλιτερο απο τους δευτερους ρολους )αλλα νοιωθει δεος μπροστα στα θωρηκτα Μπαρδεμ και Νταριν.......Καλος και ο Μπαρδεμ και ο Νταριν(με μικρωτερο ρολο) και η πηνελοπη αρκετα καλη στεκεται αξιοπρεπως πλαι στο βαρυ πυροβολικο του ισπανοφωνου κινηματογραφου.....Νομιζω ομως οτι αυτοι οι δυο μαζι θα μπορουσαν να δωσουν Αριστουργημα, αλλα ειναι απλως μια καλη ταινια 7/10