Η νηπιαγωγός / The Kindergarten Teacher (2018)

Η ταινία θίγει με εξαιρετικά ενδιαφέροντα τρόπο το θέμα της παιδικής μεγαλοφυίας. Είναι όμως εντελώς άνιση και γεμάτο κλισέ ως προς την παράλληλη ανάπτυξη του δράματος της δασκάλας, το οποίο, κορυφώνεται σε ένα καθωσπρέπει μελό. Ο πιτσιρικάς είναι άπαιχτος. Εξαιρετική η πρωταγωνίστρια στο ρόλο της νηπιαγωγού, η οποία τηρεί με ευλαβική πειθαρχία το ρητό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Η μοναδική ερμηνεία της ισορροπεί πάνω σε αυτήν τη λεπτή γραμμή μέχρι το επώδυνο τέλος, δηλαδή τη σκληρή συνειδητοποίηση της άβολης πραγματικότητας, ενώ μεταδίδει την εσωτερική συναισθηματική τρικυμία της ηρωίδας. Είναι γενικά ένα χαμηλότονο, υποτονικό δράμα χωρίς σεναριακές εκρήξεις ή ανατροπές, είναι γυρισμένο με απλό τρόπο, χωρίς υπερβολές. Εστιάζει στον άνθρωπο και τα προβλήματα του, σε μια ταινία χωρίς μεμψιμοιρίες και σκεπτικισμό, ενώ το σημαντικότερο είναι ότι δίνει μια άλλη οπτική σε θέματα που είναι αν μη τι άλλο πολύ σημαντικά. Η προσοχή είναι τόσο στραμμένη προς την κεντρική ηρωίδα που δεν υπάρχει κάποιο αντίβαρο σχεδόν εξίσου ενδιαφέρον: όλοι οι άλλοι χαρακτήρες ανεξαιρέτως, ακόμη και αυτός του παιδιού, παραμένουν υπερβολικά αδρά σκιαγραφημένοι, κινδυνεύουν να έχουν απλώς μια διακοσμητική αξία στον σεναριακό σκελετό, θυσιάζονται προκειμένου να αναδειχθεί πάνω από οτιδήποτε άλλο ο εσωτερικός κόσμος της πρωταγωνίστριας.

Η ταινία απεικονίζει την τροπή που παίρνουν οι εμμονές της ηρωίδας της, καταγράφοντας εξονυχιστικά και με αδιόρατη αλλά επίμονη ανησυχία την συμβατική καθημερινότητά της και τις ολοένα και πιο παράλογες πράξεις της. Δεν έχει ταλέντο η ίδια, το ταλέντο περισσεύει από τον μικρό, μια χαρά τρόπος να καλύψει την ακύρωσή της, τις ματαιώσεις της, τις μικρές της ήττες που οδήγησαν στην παραίτηση. Και κερδίζει πράγματα: τον θαυμασμό των συμμαθητών της, την εκτίμηση του γοητευτικού της δασκάλου και ανεβαίνει και ψυχολογικά, σε σημείο να μη διστάσει να δοκιμάσει το σεξ απίλ της. Είναι η ευκαιρία της να υπάρξει μέσα από τα μάτια των άλλων, να νιώσει ποθητή, να βιώσει ότι περνάει ακόμα η μπογιά της "εκεί έξω". Γιατί μέσα στο σπίτι, έχει μεν την υποστήριξη του συζύγου της, αλλά είναι χλιαρή και ρουτινιάρικη. Αυτό που αποδεικνύει κάπως αργά, στατικά και μονότονα είναι ότι η εμμονή μας να αναδείξουμε κάτι διαφορετικό, κάτι που προσδίδει νόημα στη δική μας ζωή μέσω ενός άλλου ανθρώπου μπορεί να πιέζει τη ζωή του, να μην θέλει ουσιαστικά να ακολουθήσει αυτή τη ζωή και η σύγκρουση που συμβαίνει μέσα του να οδηγεί στην αντίδραση σε αυτή την πίεση με τον τρόπο που τον έχει μάθει το περιβάλλον του να αντιδρά. Συμπερασματικά, η ταινία πολύ διακριτικά θίγει και την παράμετρο ότι εμμονικές συμπεριφορές σαν της νηπιαγωγού μας μπορούν να παρεξηγηθούν και να τους αποδοθούν άλλα κίνητρα ερωτικά κλπ. 6/10!!

Σε βάζει να σκεφτείς τι συναισθήματα θα πάρεις από αυτήν την ταινία και δεν το είχα προσέξει όταν τελείωσε. Και τσουπ, ήρθε η επιφώτηση!