First Man (2018)

Έχει να κάνει με τον ίδιο τον άνθρωπο, με την εμμονική του προσπάθεια να κατακτήσει το άγνωστο και με την απαραίτητη, εσωτερική του ανάγκη για νέες αρχές, λευκές σελίδες και την κατάκτηση κάθε φαινομενικά αξεπέραστου εμποδίου στη διαδρομή.  Η κάμερα του Σαζέλ εστιάζει στις μικρές λεπτομέρειες, ακολουθεί τα τραντάγματα των εσωτερικών χώρων, διαβάζει μέσα από τα μάτια τις αντιδράσεις και τις λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού σε συνθήκες που προκαλούν την επιβίωσή του, και με συνέπεια διατηρεί το ενδιαφέρον καθαρά ανθρωποκεντρικό, μακριά από παραδοσιακές ηρωικές αναγωγές. Επιπλέον, για αφήγηση που θεωρητικά προϋποθέτει μεγάλες συγκινήσεις και ακραία συναισθήματα, ο Σαζέλ με εντυπωσιακή συνέπεια φαίνεται να μάχεται για να διατηρήσει μια σχεδόν παγωμένη ψυχραιμία. Τέλεια κατασκευή και ρεαλιστική απεικόνιση των πρώτων αποστολών της NASA με σκοπό την κατάκτηση του Διαστήματος, μέχρι την ιστορική επιτυχία του Νιλ Άρμστρονγκ. Εκπληκτικές σεκάνς μέσα στα διαστημόπλοια, κυριολεκτικό άγχος, σασπένς και κοψοχόλιασμα, ακόμη κι αν γνωρίζει κανείς την έκβαση της εκτόξευσης κάθε Apollo. Ο Ντέιμιεν Τσαζέλ αποδεικνύεται σπουδαίος σκηνοθέτης, αναμφισβήτητα. Καθαρός, τίμιος, χωρίς συμβολιστικές υπερβολές, εδώ τονίζει το συναίσθημα και υπάρχουν σκηνές έντονης συγκίνησης, που υποστηρίζονται… δακρυϊκά. Το σκηνοθετικό του στυλ εδώ αντικατοπτρίζει τη σεναριακή προσέγγιση: πολλά τα κοντινά, κλειστοφοβικό το κάδρο. Εσκεμμένα ίσως το σενάριο δε θέλει να καταδυθεί σε μεγάλα βάθη λόγω σεβασμού προς την προσωπικότητα του Αρμστρονγκ. Δε διστάζει να θίξει τις δυσάρεστες διαστάσεις του διαστημικού προγράμματος των Η.Π.Α., και ακόμη και αν η καταγγελία δε φτάνει μέχρι το κόκαλο, το ότι έχει το θάρρος να το αγγίξει ειδικά στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία δεν είναι και λίγο. Το στοίχημα επίσης κερδίζεται όσον αφορά την κατασκευαστική αρτιότητα: η δουλειά στον ήχο είναι αξιομνημόνευτη, ενώ έχει επιτευχθεί παρόμοιος βαθμός ρεαλισμού σε σκηνές εντός σκαφών, ειδικά κατά τη διάρκεια των εκτοξεύσεων.

Ένα φιλμ που εντυπωσιάζει άμεσα, που παρασέρνει στη στιγμή, που δεν δίνει απλά στοιχεία για να συζητήσει κανείς αλλά για να θαυμάσει. Ο θεατής δεν έχει τόσο την αγωνία αν ο Άρμστρονγκ θα πατήσει όντως στη Σελήνη, αλλά θα έχει την περιέργεια να δει με ποιον τρόπο κλείνει ο «Πρώτος Άνθρωπος». Και εκεί ο Τσαζέλ αποκαλύπτει το «μυστικό» μιας συναισθηματικής κορύφωσης, της λύτρωσης ενός πένθους που θα κουβαλάμε για πάντα μέσα μας. Ακόμη κι όταν είμαστε ικανοί να φτάσουμε στα πέρατα του κόσμου… Επιπλέον, ο ρόλος της Τζάνετ Άρμστρονγκ, συζύγου του Νιλ, την οποία ερμηνεύει δυναμικά η Κλερ Φόι , δίνει υπόσταση στο οικογενειακό δράμα (λειτουργικότατη η ιδέα της αντιπαράθεσης γυναικείων, «τετριμμένων» συζητήσεων και αντρικών «κατορθωμάτων»). Η δεξιοτεχνία του Σαζέλ φορτώνει με μετρημένο, καλοδουλεμένο σασπένς τις ριψοκίνδυνες προσπάθειες του Άρμστρονγκ και η προσεγμένη παραγωγή αναπαριστά ρεαλιστικά όλη τη διαδρομή από την ανακοίνωση του διαστημικού προγράμματος Gemini του 1962 μέχρι την εκτόξευση του «Απόλλων 11» και την προσελήνωση του «Αετού». Από το φεγγάρι στα Όσκαρ, μια ταινία δρόμος. 9/10!!!

μου αρεσε, δεν βαρεθηκα