La Cordillera / El Presidente / The Summit (2017)

Ένα ιδιόμορφο ατμοσφαιρικό δραματικό πολιτικό θρίλερ, που μπλέκει σύγχρονα δεδομένα με μυθοπλαστικά στοιχεία και μια σταγόνα μεταφυσικού μυστηρίου. Το έργο στην ουσία χωρίζεται σε δύο μέρη, με το πρώτο να αναπτύσσεται ως ένα πολιτικό δράμα και στο δεύτερο να εκτυλίσσεται ένα προσωπικό οικογενειακό δράμα με επίκεντρο την την άρρωστη ψυχικά κόρη του που μετά το χωρισμό της είναι στην ευθύνη του, να είναι ασταθής με έντονες κρίσεις. Είναι μπερδεμένο λίγο στο σενάριο και στην εκτέλεσή του, γιατί ενώ ξεκινά με μία ταυτότητα ξαφνικά έχουμε μία ραγδαία μεταμόρφωση του ύφους. Ξεκινάμε από στεγνή αποτύπωση των πολιτικών δρώμενων και συναντήσεων, σε μια σχεδόν "ειδησιογραφική" προσέγγιση δελτίου ειδήσεων, για να κάνουμε δυο μεγάλες παύσεις για να δούμε τη σχέση πατέρα και κόρης.

Ξεδιπλώνεται λοιπόν ένα δεύτερο μυστήριο γύρω από όσα λέει η κοπέλα και όσα θεωρεί ο πολιτικός ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια, χωρίς να δίνει ωστόσο απαντήσεις στα ερωτήματα της ταινίας, αλλά βοηθά όμως να νιώσουμε το συναισθηματικό κόσμο της. Χωρίς απλοποιητικές εξηγήσεις (κυρίως στη κόρη πώς ξέρει πράγματα που έχουν γίνει ενώ δεν έχει ζήσει το άφησε μετέωρο κι ανολοκλήρωτο), με πολλά υπονοούμενα, ένα υπνωτιστικά γοητευτικό δράμα με υποσυνείδητες επιθυμίες πολιτική πραγματικότητα, ψυχαναλυτικά παιχνίδια κυριαρχίας και στυγνά οικονομικά συμφέροντα να αναμειγνύονται κάπως ανορθόδοξα, αλλά παράλληλα και μ' έναν ελκυστικό και ενδιαφέρον τρόπο προσδίδοντας μία κάποια αγωνία στην έκβαση των τεκταινόμενων.

Ο Μίτρε υιοθετεί έναν αφηγηματικό ρεαλισμό χωρίς έντονες δραματικές εξάρσεις. Το θέμα όμως είναι ότι όλο αυτό γίνεται ένα αλλόκοτο μείγμα και στο μυαλό του θεατή καθώς η υπόθεση δεν έχει ξεκάθαρη προσέγγιση με το αποτέλεσμα στα κενά της πλοκής να διαμορφώνει μία κάπως λειψή και ατελείωτη ως προς την ουσία και φαντασία κατάσταση. Εσωτερικοί και εξωτερικοί χώροι (διάδρομοι, δωμάτια, σκάλες, αλλά και οι γεμάτοι απότομες στροφές δρόμοι στο βουνό) σκηνοθετούνται με τρόπο που εντείνει την αίσθηση του λαβυρίνθου, ενώ το σασπένς για την έκβαση των διαπραγματεύσεων ανεβαίνει αργά και με σαδιστική τελετουργική σταθερότητα. Χάρη στη στιβαρή και λακωνική ερμηνεία του Ρικάρντο Νταρίν -με τον άνθρωπο να είναι απλά εγγύηση και να είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικός εδώ ως ο φιλόδοξος και εντέλει κυνικός πρόεδρος της Αργεντινής- οι σκέψεις του Μπλάνκο παραμένουν μέχρι τέλους ένα πραγματικό μυστήριο, αλλά χωρίς την ενδιαφέρουσα τροπή που παίρνει η παράλληλη ιστορία της Μαρίν. 6.5/10!!!