Miral (2011)

Ταινία καλών προθέσεων αλλά μάλλον απλοϊκών μηνυμάτων, με προβληματική διαχείριση του κινηματογραφικού χρόνου και ατελή πήγαινε-έλα μεταξύ προσωπικών και κοινωνικών ιστοριών. Ο Τζούλιαν Σνάμπελ, δυστυχεί στην επιλογή της Φρίντα Πίντο, η οποία μπορεί μεν να λάμπει εμφανισιακά, είναι όμως μια παράμετρος εντελώς αχρείαστη σε τούτο το εθνικοπολιτικό δράμα που πολύ συχνά καταφεύγει στο μελό. Πληθωρική και συνάμα χαοτική ως προς του ιδεατούς θεματικούς προσανατολισμούς, με φωτογραφία και μουσική επένδυση να στέκονται αρωγοί στην προσπάθεια του δημιουργού και τις cameo εμφανίσεις των Willem Dafoe και Vanessa Redgrave να είναι το λιγότερο περιττές. Παράλληλα, είναι ένα σενάριο γεμάτο σεναριακές ευκολίες κα με αρκετές γραφικότητες, υπονομεύει την όποια προσπάθειά της πρωταγωνίστριας, ενώ και ο ίδιος δεν αφουγκράζεται σωστά την γυναικεία ψυχοσύνθεση. Χωλαίνει σε ρυθμό, ένταση και κυρίως όμως στην αφηγηματική ακολουθία, δεν μπαίνει στον πυρήνα και στη ρίζα του προβλήματος, το αγγίζει επιδερμικά-περιφερειακά. Επιπλέον, δεν μπορεί να διαχειριστεί τον πολιτικό λόγο και μπερδεύεται στην προσπάθειά του να προσδώσει στη δημιουργία του μία ξεκάθαρη ιδεολογική φόρμα, εμφανίζοντας επιπλέον αδυναμία σύνδεσης με το ανθρωπιστικό, δραματουργικό κομμάτι. Το προσωπικό δράμα, χάνεται μέσα στο οπτικά άνισο, επί το πλείστων καλαίσθητο, κινηματογραφικό μάθημα ιστορίας.

Στην προσπάθεια του μάλιστα, ο Σνάμπελ να κρατήσει τους τόνους χαμηλούς και να μην ενδώσει στην καταγγελία και τις εικόνες φρίκης που θα παρέσυραν τις μάζες, αποφεύγει κάθε ένταση, αφήνοντας εκτός κάδρου τις τρομοκρατικές ενέργειες, τα βασανιστήρια στα οποία υπόκειται η Μιράλ, την πραγματική ουσία της ιστορίας του. Συμπερασματικά, ο Σνάμπελ χειρίστηκε λάθος ένα μεγαλειώδες θέμα υποκύπτοντας στην λογική της σαπουνόπερας, της εύκολης "πολιτικής" και της υπερβολικής εμπιστοσύνης στον εαυτό του. Στο έργο δεν υπάρχει ξεκάθαρος τόνος και το φιλμ δεν αντιπροσωπεύει κάποιο συγκεκριμένο είδος. Πρόκειται για ένα μωσαϊκό πολιτικών κρίσεων και ιστορικών στοιχείων, άχαρα τοποθετημένο μέσα σε μία αδιάφορη βιογραφία με ένα συμβιβαστικό φινάλε, που στην κινηματογραφική της μεταφορά είναι στεγνή από συναίσθημα και ενδιαφέρουσες ερμηνείες (προβλέψιμη η Φρίντα Πίντο), έχει όμως αρκετές εμπνευσμένες, ευφυείς σκηνοθετικές πινελιές. Μοιάζει περισσότερο ως συρραφή αφηρημένων σκέψεων παρά ως μία κοινωνικοπολιτικών προεκτάσεων απαγγελία για το καταπατημένο ύψιστο δικαίωμα της ελευθερίας στη Μέση Ανατολή. Είναι αυτό που λέμε απ' έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα. 5.5/10!!