Mary Shelley (2017)

Κουστουμαρισμένη βιογραφία, που διαθέτει ρυθμό και σφρίγος, δεν μπορεί όμως να αποκολληθεί από τη στερεότυπη, ακαδημαϊκή αφήγηση, τις εύκολες φεμινιστικές κορόνες και τις απλοϊκές μελοδραματικές λύσεις υποβιβάζοντας τις αντιθέσεις μιας ιστορικής εποχής (ρομαντισμός - τεχνολογία, χριστιανική - φιλελεύθερη ηθική, θεϊκό - ανθρώπινο δίκαιο) σε φτηνές αντιπαραθέσεις ψυχολογικού τύπου. Έχοντας γράψει ένα τόσο αναγνωρίσιμο βιβλίο, το «Φράνκενσταϊν ή ο Σύγχρονος Προμηθέας» όπως ήταν ο αρχικός τίτλος του, η Μαίρη Σέλλεϋ είναι μια φιγούρα στον χώρο της λογοτεχνίας τόσο καλά μελετημένη που οι λεπτομέρειες της ζωής της μόνο κρυφές δεν έμειναν. Αντιμετωπίζοντας προσωπικές τραγωδίες, όπως το ότι έχασε τη μητέρα της όταν ήταν βρέφος ή τον πρόωρο θάνατο του πρώτου παιδιού της, αλλά και ορθώνοντας το ανάστημά της απέναντι σε έναν κύκλο που μιλά για νέες ελευθερίες και κατάργηση των παλιών εξουσιών όμως δεν εγκαταλείπει τον βράχο της πατριαρχίας, η Σέλλεϋ υπήρξε μια ηρωίδα τόσο τραγική ώστε να ποτιστεί με την ανάλογη δύναμη για να γράψει το αριστούργημά της.

Ξεκινώντας με μια αξιόλογη δουλειά στην ανάπλαση της εποχής και του περιβάλλοντος που η ηρωίδα μεγαλώνει, η ταινία που μελετά τη ζωή της δεν φαίνεται να έχει διδαχθεί τίποτα από τις αφηγηματικές αρετές των προσώπων στα οποία αναφέρεται, αναπτύσσοντας ένα φιλμ που μοιάζει να βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό του. Με μια γεμάτη στόμφο, λανθασμένων οδηγιών ερμηνεία από την Ελ Φάνινγκ που δίνει και το έναυσμα για αντίστοιχες από τους υπόλοιπους ηθοποιούς, η εκλεκτική αυτή παρέα μοιάζει με μια σειρά χάρτινων χαρακτήρων που άλλοτε μιλούν με όμορφους στίχους ή με την άνεση της μόρφωσής τους και άλλοτε μπλέκουν σε ηθικοπλαστικούς καυγάδες, ατάκτως ερριμμένους μέσα στην πλοκή. Το πιο δυσάρεστο είναι πως η επιλογή της εστίασης στη Σέλλεϋ όχι ως συγγραφέα αλλά πρωταρχικά ως μια πονεμένη γυναίκα, γίνεται ηθελημένα σε μια βεβιασμένη προσπάθεια να ενταχθεί η ταινία στο πνεύμα της σημερινής εποχής. Η Μαίρη Σέλλεϋ φυσικά και τα έβαλε με τέρατα, γήινα και υπερφυσικά, και με το έργο της να βγήκε νικήτρια, όμως η παρουσίαση μιας τέτοιας προσωπικότητας αποκλειστικά κάτω από τη φόρμα του μελοδράματος φθηναίνει την όποια προσπάθεια να δει κάποιος την ταινία πραγματικά σοβαρά.

Δυστυχώς όμως το σενάριο αποτυγχάνει πλήρως να παρουσιάσει τη σύνδεση της ζωής της Shelley με την έμπνευσή της για το έργο. Αντιθέτως επί δύο ώρες, παρακολουθούμε ένα νεανικό δραματικό love-story στα όρια της σαπουνόπερας, με απιστίες, προδοσίες, θανάτους, χωρισμούς και επανενώσεις. Η ενασχόληση της Mary με τη συγγραφή δεν μένει απλά στο παρασκήνιο, είναι σχεδόν απούσα και ξαφνικά λίγο πριν το τέλος, παίρνει το μολύβι και 30 δευτερόλεπτα αργότερα γράφει το The End της ιστορίας που έμελλε να μείνει κλασσική. Η σκηνοθέτιδα Haifaa Al-Mansour δυστυχώς είναι ανήμπορη να συμμαζέψει ένα σενάριο γεμάτο ανούσιες πληροφορίες που κάνουν το θεατή να νοιώθει σαν τηλεθεατή κουτσομπολίστικης εκπομπής, με την ταινία να μην έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. 5/10!!!