Terminal (2018)

Ένα ακατάπαυστο μπλα μπλα χωρίς καμία ουσία είναι αυτό το έργο, δεν προσφέρει καμία απολύτως απόλαυση, διότι τούτο το φιλμικό εγχείρημα δεν έχει ίχνος ευφυίας, με φλύαρους και κακογραμμένους διάλογους, προσπαθεί να αντιγράψει άλλες επιφανείς παραγωγές, επιχειρώντας να γίνει κάτι μεταξύ ταραντινικού crime story και "Sin City", κάνοντάς τα όλα αχταρμά τουρλού. Κάνει μπαμ το πόσο χαμηλό μπάτζετ έχει η παραγωγή και πόσο β' διαλογής είναι, όταν χρησιμοποιούνται το πολύ 4 ηθοποιοί και όλα διαδραματίζονται σε 3-4 μέρη κι όλα αυτά έρχονται να κολλήσουν με το γεγονός ότι χρειάστηκαν να ολοκληρωθούν μόνο 27 νύχτες, από εκεί καταλαβαίνεις την προχειρότητα, την φθήνια και την αρπακόλλα συνολικά. Προσπαθεί να συνδέσει με αμέτρητα κλισέ και προβλέψιμη εξέλιξη δύο αντίθετα νοηματικά ξεχωριστές ιστορίες σε μία με κάπως ανορθόδοξο τρόπο. Ενώ η υπόθεση φαντάζει ενδιαφέρουσα σε μία πρώτη ανάγνωση, στο πανί δεν είναι τελικά τόσο εύστοχα γυρισμένη. Και, τελικά, μυστικά του παρελθόντος και συμπτώσεις του παρόντος, ατάκτως ερριμμένα σε ένα σενάριο απίθανων «ανατροπών» που θέλει να παίρνει τον εαυτό του στα πολύ σοβαρά την ίδια στιγμή που αψηφά κάθε λογική, κι ενώ δε σέβεται τίποτα άλλο εκτός από τον εξυπνακισμό του.

Η Margot Robbie μπορεί να είναι όλα τα λεφτά είναι εκθαμβωτική, μαγευτική, ονειρώδης, χυμώδης, αισθησιακή και ενδυματολογικά και στο παρουσιαστικό-χάριν σ' αυτήν αξίζει να δεις το έργο, κατά τα άλλα από πλοκή μηδέν- αλλά μας ζάλισε λίγο τα ούμπαλα με το όμορφο και σαγηνευτικό σαγόνι του άλλου, ίσα με 2-3 φορές το ανέφερε, ενώ και το επιτηδευμένο και υπεροπτικό υφάκι της πάει πολύ, ωστόσο εδώ περισσότερο­ ποζάρει (σέξι, απειλητικά, ναζιάρικα). παρά ερμηνεύει. Ο Simon Pegg είναι απολαυστικός, ιδίως στις κυνικές, με μαύρο χιούμορ συζητήσεις με την σερβιτόρα (στον πιο ξεκούραστο ρόλο της καριέρας του, αφού την έβγαλε σχεδόν όλη την ταινία καθισμένος σε μία καρέκλα). Οι ψευτοανατροπούλες στο τέλος που αποδυναμώνουν εν τέλει την όλη ιδέα, αντί να την ενισχύουν, δε φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, όταν ένα σενάριο είναι εκ γενετής αδύναμο, μπορεί να εντυπωσίαζε στο ύφος και στη γρηγοράδα των αποκαλύψεων, αν όλη η ροή της πλοκής δεν ήταν ρηχή, επιφανειακή και είχε έστω μία ουσιαστική ταυτότητα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η έξυπνη εναλλαγή σκηνών που σε μεταφέρουν από το παρελθόν στο παρόν μπλέκοντας τις παράλληλες ιστορίες. Ίσως να δίνεται υπερβολική σημασία σε κάποιες σκηνές που θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Θα μπορούσες να το πεις κι ένα υπερβολικά στιλιζαρισμένο νεο-νουάρ που έχει ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και μία αλλοπρόσαλλη φωτογραφία, με ομοιόμορφα ψυχρά εκθαμβωτικά χρώματα διάσπαρτα, δηλαδή από καλλιτεχνικής άποψης μετράει. 5/10!!