Django / Τζάνγκο, ο βασιλιάς του σουίνγκ (2017)

Μία ισχνή δραματική βιογραφική ταινία, που επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο περιστατικό από τη ζωή του διάσημου μουσικού, αποφεύγοντας να τη συμπιέσει ολόκληρη σε δυο ώρες, με συνέπεια να μην κατορθώνει να αποδώσει το μέγεθος της ιστορικής τραγωδίας, ούτε να εμβαθύνει στα ηθικά διλλήματα του βασικού του ήρωα. Συνδυάζοντας την εκκεντρική του προσωπικότητα με το ιστορικό κλίμα της συγκεκριμένης περιόδου, η ταινία κατ' ουσίαν χάνει τον ορισμό της βιογραφίας και μετατρέπεται σε μια πολεμική, μουσική ιστορία, πλημμυρισμένη ταυτόχρονα από υπέροχες μελωδίες και πολύ καλή αναπαράσταση της εποχής. Η ταινία από πολύ νωρίς μας κάνει να χάσουμε το ενδιαφέρον μας καθώς δεν φαίνεται να βρίσκει καθόλου την κατεύθυνσή της παρά μόνο πολύ αργά. Δεν διαθέτει σχεδόν καθόλου ένταση, με αποτέλεσμα να μας παρουσιάζει μια αδιάφορη εξέλιξη που δεν μας τραβάει να την παρακολουθήσουμε. Παράλληλα χάνει την ευκαιρία να εμβαθύνει στην πολιτική, και ως προς το πρόσωπο του πρωταγωνιστή αλλά και γενικότερα, καθώς δεν καταφέρνει να μας βάλει στο κλίμα του Β’ Παγκοσμίου και να μας μεταδώσει τον τρόμο της εποχής.

Χωρίς νεύρο και σκηνοθετικό τσαγανό, αφήνοντας το μουσικό κομμάτι της ταινίας που είναι απολαυστικό να βγάλει το φίδι από την τρύπα, κάνοντας μια βουτιά στην πρωτοποριακή, σουίνγκ χρήση της κιθάρας, δεν τσιγκουνεύεται τη διάρκεια και την ένταση στα κομμάτια, με πλάνα που εστιάζουν στο κομμάτι που παίζει και στο πάθος που συνεπαίρνει τον καλλιτέχνη, αφήνοντας στην απ' έξω ή πιάνοντας εντελώς περιφερειακά, επιδερμικά και επιφανειακά τ' άλλα σοβαρά ζητήματα του βίου του που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Οι προσωπικές στιγμές είναι αρκετά άνευρες, οι μεταστροφές του δεν δικαιολογούνται επαρκώς, κάποια γεγονότα που σχετίζονται με την καταγωγή του περνάνε αδιάφορα, ενώ ένα love story που προσπαθεί να χτίσει δείχνει πολύ αδύναμο. Ο Reda Kateb στον ρόλο του Django φαντάζει ιδανικός, με το μουστάκι του και το σπινθηροβόλο βλέμμα του όλο σιγουριά κι εμπαιγμό, αλλά δεν πετυχαίνει να χτίσει ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο ενός άντρα που μοιάζει γεμάτος αντιφάσεις, ενώ δε μας δίνει σημαντικές πληροφορίες για το πρόσωπο του και σ' αυτό φταίει αποκλειστικά ο δημιουργός της που πασαλείβει άτσαλα μία μεγάλη μουσική προσωπικότητα, δεν εκμεταλλεύεται το υλικό που έχει στα χέρια του, ώστε να εμβαθύνει στον χαρακτήρα και προσπερνάει με συνοπτικές διαδικασίες πτυχές και φάσεις της ζωής του ιδιαίτερα σημαντικές. 5/10!!!

Ο Jean Reinhardt, γνωστός σαν Django, Βέλγος κιθαρίστας και συνθέτης μουσικής τζαζ, ίσως ο σημαντικότερος Ευρωπαίος σε αυτό το είδος ακόμα και σήμερα. Γεννημένος από γονείς Ρομά, μεγάλωσε σε καταυλισμούς τσιγγάνων στο Παρίσι και τη έμαθε τη μουσική τους παράδοση και τη τσιγγάνικη κουλτούρα....
Ο Etienne Comar βασίζει την ταινία του στη βιογραφική νουβέλα του Alexis Salatko "Folles de Django", όμως σαν ταινία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν βιογραφική, αφού αφορά μόνο 2 χρόνια από τη ζωή του Django.
Μια ταινία που ξεχειλίζει από μουσική, ο Reda Kateb φαντάζει απίστευτος στο ρόλο του, όχι μόνο ο τρόπος που χειρίζεται την κιθάρα, αλλά και ο τρόπος που που χειρίζεται την αναπηρία του καλλιτέχνη..
Στη διάρκεια της κατοχής και σε μια εποχή που και οι τσιγγάνοι ήταν κατατρεγμένοι, ο Django είχε ήδη τεράστια φήμη και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό και ίσως αυτό να τον γλύτωσε από τους Ναζί. Στο τέλος του πολέμου ο απολογισμός για τους τσιγγάνους ήταν βαρύς και ο Django συνειδητοποιεί το βάθος της καταστροφής και του πόνου, συνθέτει ένα μοναδικό επιμνημόσυνο ύμνο στους αδελφούς του Τσιγγάνους που χάθηκαν άδικα.