À mon âge je me cache encore pour fumer / Ακόμα Κρύβομαι για να Καπνίσω (2016)

Στην καρδιά ενός χαμάμ, μακριά από το επικριτικό βλέμμα των ανδρών, των μητέρων, των εραστών, των παρθένων και των φανατικών Ισλαμιστών, μπλέκονται πισινοί με μπούργκες κι έρχονται αντιμέτωποι, ανάμεσα σε γέλια, δάκρυα, ξεσπάσματα θυμού, τη Βίβλο και το Κοράνι... πριν τη λάμψη ενός στιλέτου και τη σιωπή του Θεού. Διασκευή ενός διδακτικού θεατρικού της ίδιας της σκηνοθέτιδας, το οποίο έχει περισσότερο πολιτικοκοινωνική παρά κινηματογραφική αξία. Ένα φιλμ που είχε την ευτυχία να γυριστεί, σχεδόν ολόκληρο, μέσα στο Μπέη Χαμάμ της Θεσσαλονίκης, έναν τόπο που φιλοξενεί κορμιά κι ενδόμυχα μυστικά από τον 15ο αιώνα. Φωτογραφημένο μαγικά από την Ολυμπία Μυτιληναίου, το χαμάμ παίρνει πρωτεύοντα ρόλο στην ταινία, με τους ξεθωριασμένους τοίχους του, τα χιλιοτριμμένα μάρμαρα στα πατώματά του, τη θαμπή από την υγρασία ατμόσφαιρα που τοποθετεί τη δράση σε μια σφαίρα σχεδόν ονειρική, τους τοίχους διαβρωμένους από αιώνες νερού και ξεπλυμένης "αμαρτίας".

Μέσα σ' αυτόν τον γεμάτο περιεχόμενο χώρο, οι γυναίκες ηθοποιοί - δίπλα στην Αμπάς, οι Μπιγιουνά, Ναντιά Κασί, Φαντίλα Μπελκεμπλά, Νασιμά Μπενσικού, αλλά και τσούρμο γυναίκες από τη Θεσσαλονίκη που συμμετείχαν θαρραλέα ως κομπάρσοι, κατεβάζουν κάθε άμυνα και κάθε στερεότυπο μαζί με τα ρούχα τους. Αυτή η γυναικεία συνύπαρξη, η εγγύτητα του δέρματος, οι απαλοί τόνοι που αποτυπώνει την ανθρώπινη φύση χωρίς πολιτικό και κοινωνικό χρωματισμό, είναι γοητευτικό, κινηματογραφικά γόνιμο και συγκινητικό, παρά τα γέλια και τους τσακωμούς που ταρακουνούν συχνά-πυκνά τις ηρωίδες. Έξω από το χαμάμ υπάρχει ένας κόσμος με θανατηφόρες απαγορεύσεις. Μέσα στο χαμάμ υπάρχει η γυναικεία ιδιοσυγκρασία που προσπαθεί ν' απελευθερωθεί και ν' αγαπηθεί.

Υπάρχουν αρκετές στιγμές που η ταινία δεν μπορεί να κρύψει τις θεατρικές της καταβολές, θίγεται το ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης, αλλά και του ισλαμικού φονταμενταλισμού που έχει πάρει πολύ τρομακτικές διαστάσεις. Με τον ίδιο τρόπο, το βίαιο φινάλε του φιλμ και η φαντασιακή τελική σκηνή του (που είναι πραγματικά συγκλονιστική) είναι περισσότερο βγαλμένα από τη δυτικότροπη συγκατάβαση, ωστόσο, η αίσθηση της αλήθειας, στο σώμα και στο λόγο και η μυθική ενέργεια του χαμάμ που μοιράζονται, περνά το μήνυμα της ελευθερίας της σκέψης καλύτερα απ' οτιδήποτε. Μια πολύ δυνατή, ιδεολογικά τουλάχιστον, ταινία, ένα φεμινιστικό μανιφέστο για τις γυναίκες στον αραβικό κόσμο. Ελληνικό χρώμα λοιπόν σε μια ιστορία πλασμένη από τρυφερότητα, γέλιο, απελπισία και μάχη για επιβίωση σε μια κοινωνία που δεν σέβεται την εκθαμβωτική λάμψη του ωραίου φύλλου. 6.5/10!!