You Were Never Really Here / Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ (2017)

Η ταινία βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζόναθαν Εϊμς, είναι δύσκολη και απευθύνεται σε απαιτητικό σινεφίλ κοινό, συνεπώς για τους μη μηυμένους πρόκειται για art film, μια ταινία ασυνήθιστη για τον μέσο θεατή, με αργό ρυθμό, ποιητική ατμόσφαιρα, αλλά σε αποζημιώνει όσο περνάει η ώρα για τον χρόνο που τις αφιέρωσες. Ένα βίαιο, καταθλιπτικό αστικό γουέστερν στόρι, άκρως στιλιζαρισμένο και υπαρξιακό θρίλερ το οποίο απέσπασε τα βραβεία σεναρίου και αντρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κανών. Η Ράμσεϊ βασίζει την ταινία της στην αίσθηση της αέναης κακοποίησης που υφίσταται ο κεντρικός της χαρακτήρας. Το πληγωμένο του σώμα φιλοξενεί μια διαλυμένη ψυχή. Τα παιδικά του τραύματα, η πολεμική φρίκη και η αφιλόξενη πόλη που κρύβει τη βία σε κάθε στενό της τον έχουν καταστήσει μια ύπαρξη καταδικασμένη να βασανίζεται στο διηνεκές. Το φιλμ της αποποιείται σε έναν βαθμό τη ρεαλιστική απεικόνιση της δράσης φέρνοντας στο προσκήνιο την υποψία μιας ψευδαισθητικής κατάστασης, απόρροιας του διαταραγμένου παιδικού και επαγγελματικού παρελθόντος του Τζο. Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες με τον "Ταξιτζή" του Μάρτιν Σκορτσέζε. Διεισδύει στην ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου ο οποίος είναι εγκλωβισμένος σε μια δυσχερέστατη κατάσταση χωρίς να μπορεί να ξεφύγει και δεν παρουσιάζεται απλά σαν στυγνός εκτελεστής αλλά γενικότερα μέσα από διάφορες πτυχές του. Στα συν η φοβερή μουσική επένδυση του Jonny Greenwood.

Η βία είναι απτή, το αίμα κυλάει άφθονο και οι σκηνές είναι ωμές. Η πλοκή περνάει σε δεύτερη μοίρα, ενώ τα ψυχικά αδιέξοδα του αντιήρωα προσπαθούν να αποδοθούν ολοένα και πιο εμφατικά. Η σκηνοθεσία αποτελείται από δυνατές και εντυπωσιακές εικόνες: από την εισβολή στον οίκο ανοχής, μια υποβρύχια σκηνή και -πάνω απ' όλες- αυτή με τον Τζο δίπλα σε έναν ετοιμοθάνατο. Υπάρχει η αίσθηση της εύκολης σεναριακής λύσης, τα πλάνα και το μοντάζ είναι πανέμορφα παρά το σκοτεινό θέμα αλλά πολλά μένουν αναπάντητα και άνευ βάθους, σε κάποια σημεία είναι αργή αλλά καθόλου βαρετή, προσπαθώντας να χτίσει υπογείως, εσωτερικά και σιωπηλά ρυθμούς και ένταση. Η δημιουργός φορτώνει το έργο της με αφηγηματικά μέσα, έντονες εικόνες και χρώματα, κάνοντας την ουσία του όλο και πιο δυσδιάκριτη, ενώ ουδέποτε επιχειρεί μια άνευ όρων κατάδυση στον σκοτεινό ψυχισμό του αντιήρωά της, με συνέπεια να μην δένεσαι μαζί του, παρά μονάχα επιφανειακά, αλλά αρκείται σε μια στεγνή παρατήρηση σκέψεων και -λιγότερο- δράσεων. Υπάρχουν αργόσυρτες και γρήγορες σκηνές, το πολιτικό στίγμα που χρησιμοποιεί σε βραδυφλεγή ζητήματα στις ΗΠΑ, όπως την διαφθορά, την διακίνηση παιδιών και το σεξουαλικό εμπόριο, αντιμετωπίζονται κάπως προσχηματικά για να εξυπηρετήσουν σεναριακούς σκοπούς.

Η ταινία αποσπά μια μεστή, γεμάτη ερμηνεία από τον Χοακίν Φίνιξ, που αγκαλιάζει την τραγικότητα του χαρακτήρα που ερμηνεύει, η οποία όμως δεν αρκεί για να προσδώσει στην ταινία τον χαρακτήρα του ψυχογραφήματος. Σηκώνει στους ώμους του ένα μεγάλο φορτίο, ιδίως τη συναισθηματική πολυπλοκότητα, με τον πιο όμορφο τρόπο, όπου η γλώσσα του σώματος έχει το πρώτο λόγο. Το ψυχολογικό υπόβαθρο του κεντρικού χαρακτήρα έχει να κάνει με την ψυχολογική παθογένεια της αμερικάνικης κοινωνίας. Ο Φοίνιξ παίζει με το ένστικτο, έντονα, σωματικά, με ελάχιστες ατάκες, θυμίζοντας σίγουρα "Ταξιτζή" αλλά και τον ήρωα του "Drive" και "Old Boy" αν εστιάσουμε στη χρήση του σφυριού. Αυτοκαταστροφικός, έτοιμος να ορμήσει προς τον θάνατο, χωρίς καν να νοιάζεται. Τέλος οι ερμηνείες και των υπόλοιπων πρωταγωνιστών είναι αξιόλογες και συντελούν σε μια δυνατή ταινία. 6.5/10!!!

Είναι η πρώτη ταινία που θα βαθμολογήσω με 0/10! Απλά προσπεράστε την...

Περιμενα πολυ παραπανω αλλα ειναι μετριο και βαρετο.....

Θαυμάσιο, τέλειο, κλπ, κλπ. Η ανωμαλία και ο ηθικός ξεπεσμός στο μέγιστο. Η ψυχική ασθένεια σε κορύφωση. Η ψυχεδέλεια στα ανώτερα της. Ηθικά διδάγματα, άπειρα. Αν είναι πλούσιος μπορεί να είναι ανώμαλος, αρκεί να πληρώνει. Άμα πληρώνει βρίσκει μέχρι και μπάτσους (ένας μπάτσος, δύο μπάτσοι, τσίγκο λελέτα, τσίγκο λελέτα). Αν είναι φτωχός και έχει τον παρά στο μυαλό μπορεί να υπηρετήσει (με κάθε τρόπο) τις ορέξεις των ανωμάλων. Αν τώρα είναι φτωχός και την έχει την ανωμαλία λίγο, μπορεί και να την βρεί. Αν είναι το θύμα, από μόνο του και με το μυαλό του μπορεί να βρεί την άκρη. Βεβαίως άκρη θα βρεί μόνο αν κάποιος πλούσιος χρηματοδοτήσει τη άκρη του, αλλιώς κάθησε θύμα και απόλαυσέ το.   Ήμαρτον Θεέ.