No Country for Old Men (2007)

Η ταινία είναι βασισμένη σε μυθιστόρημα του Cormac McCarthy και εστιάζει σε τρεις κεντρικούς χαρακτήρες, καθένας από τους οποίους ακολουθεί διαφορετικούς κανόνες. Ο δολοφόνος έχει την ηθική ενός παρανοϊκού: Τη μια στιγμή σκοτώνει χωρίς ενδοιασμούς και την άλλη αποφασίζει, σαν άλλος Θεός, ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, στρίβοντας ένα νόμισμα. Ο Μος είναι το κλασικό θύμα του αμερικανικού ονείρου: Θα βρει δύο εκατομμύρια δολάρια και θα κάνει το παν για να τα κρατήσει. Τέλος, ο σερίφης Μπελ αδυνατεί να κατανοήσει τα όσα συμβαίνουν γύρω του: Για την ακρίβεια, αρνείται να προσαρμοστεί στη νέα τάξη πραγμάτων, που έρχεται να αντικαταστήσει όσες αξίες υπηρέτησε επί σειρά ετών. Οι ήρωες αυτοί αποτελούν τις ψηφίδες ενός ευρύτερου μωσαϊκού μιας χώρας που γέννησε ελπίδες για πλούτη και ευημερία, διέψευσε τους πολίτες της και τώρα θερίζει βία και αίμα. Υπάρχει έγκλημα (όπως συνήθως, άφθονο κι απεχθές), τα θύματα δεν είναι συνήθως και τα καλύτερα παιδιά, η ταινία ανοίγει με voice-over (παρουσιάζοντας χαρακτηριστικό τοπίο της περιοχής), οι γυναίκες είναι ευγενικές ψυχές (οι φόνοι τους γίνονται πάντα εκτός πλάνου), υπάρχει ένας πολυλογάς-εξυπνάκιας χαρακτήρας και ένα αντικείμενο φετίχ. Κεντρικό είναι το στοιχείο της καταδίωξης σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου με πολλούς παίκτες.

Με φόντο τις αχανείς ερήμους, τους ξερότοπους που τους κατακαίει ο ήλιος και απλώνονται με μεγαλοπρέπεια στο Τέξας πραγματεύεται θέματα όπως η απληστία, ο αμοραλισμός, η αποκτήνωση της κοινωνίας αλλά και πίστη σε αξίες και μεθόδους που δεν έχουν πλέον καμία χρησιμότητα στο νέο κόσμο. Οι Coen στυλιζάρουν τέλεια τα κάδρα τους. Πράγματι η σκηνοθεσία τους είναι μοναδική. Σφιχτή, με ιδιαίτερη ευελιξία στις σκηνές δράσης, κρατώντας το ρυθμό σταθερό, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που προκαλεί αγωνία και σκηνές βίας που ενώ θα μπορούσαν να σοκάρουν με την ωμότητά τους συγκλονίζουν θετικά και καθηλώνουν. Χτίζουν επίμονα και επίπονα την ατμόσφαιρα με την απόλυτη σιωπή να μεγαλώνει την ένταση. Καμία λέξη ή χειρονομία δεν σπαταλάτε. Όλα γυρίζουν γύρω από ένα αμείλικτο ανθρωποκυνηγητό, όπου θύτης είναι ένας ψυχοπαθής τύπος με κίνητρα διττά, το χρήμα και την ευχαρίστηση του σκοτωμού, και το απώτερο θύμα είναι ένας επίσης αρνητικός ήρωας, που επιλέγει το χρήμα από τη ζωή του και δεν λέει όχι στο να σκοτώσει κι ο ίδιος. Σε αυτό το σκηνικό γάτας-ποντικιού περιφέρονται αρκετοί και διαφορετικοί χαρακτήρες, που όλοι από τον μικρότερο στον μεγαλύτερο ρόλο, έχουν μια δυναμική κι έναν λόγο ύπαρξης. Η ιστορία θέλει ν’ αναπτύξει τις έννοιες της τιμής, της δικαιοσύνης και των ηθικών αξιών σ’ έναν κόσμο που καταρρέει.

Αποσπούν εξαιρετικές κι αξιόλογες ερμηνείες από όλο το καστ. Ωστόσο, οι Coen δημιουργούν έναν από τους γοητευτικότερους κινηματογραφικούς ήρωες, τον παρανοϊκό, υπεράνθρωπο και αιμοσταγή δολοφόνο που υποδύεται μοναδικά κι αψεγάδιαστα ο Bardem και θα αιματοκυλήσει το Δυτικό Τέξας, περισσότερο από απλή διασκέδαση με την άψογη ερμηνεία του (κερδίζοντας και Όσκαρ) να μένει αξέχαστος στο πάνθεο των ψυχοπαθών δολοφόνων του σινεμά. Έναν χαρακτήρα χωρίς καμία συνείδηση, περισσότερο δύναμη της φύσης παρά άνθρωπος, που ακολουθεί ένα δικό του κώδικα ηθικής. Σε τρομάζει και σε υπνωτίζει ταυτόχρονα. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η ταινία αποτυγχάνει να σε κάνει να ενδιαφερθείς για τη μοίρα οποιουδήποτε από τους χαρακτήρες (εκτός ίσως από του βενζινά που παίζει άθελά του τη ζωή του κορώνα γράμματα).

Το «No Country For Old Men» ενθουσιάζει και απογοητεύει ταυτόχρονα. Δεν αποφεύγει την «κοιλιά» και ενώ χτίζει ενδιαφέρουσα πλοκή, χαρακτήρες και σασπένς, καταλήγει... στο πουθενά. Η ένταση σιγά σιγά εξατμίζεται και ενώ οι ήρωες ξεκίνησαν με ένα ξέφρενο κυνηγητό προς το τέλος βραδύνουν τους ρυθμούς μέχρι να σταματήσουν τελείως. Δεν υπάρχει σκηνή κορύφωσης. Η όποιου είδους κάθαρση δεν έρχεται ποτέ. Ίσως αυτό να ήταν και το στοίχημα των Coen (μάλλον κερδισμένο αν λάβουμε υπόψη μας τα 4 Όσκαρ). Υπονοείται ότι υπάρχει ακόμα χρόνος να αλλάξουν τα πράγματα, να σταματήσει το μακελειό. Είναι όμως αυτός ο τρόπος να εξυμνηθούν τα χαμένα ιδανικά; Συνολικά είναι ένα μικρό διαμάντι υψηλής ποιότητας και ένα ολοκληρωμένο έργο, προσεγμένο από την πρώτη ως και την τελευταία σκηνή, αφού κέρδισε 3 BAFTA, 2 Χρυσές Σφαίρες και 4 Βραβεία Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένης της Καλύτερης Ταινίας της Χρονιάς 2008. 9/10!!!

Δεν ξέρω για έσας, εγώ κοιμήθηκα με τούτη την οσκαρίκη ταινία!!!!!

Πολυ καλη η ερμηνεια του Javier Bardem. Υπαρχουν σκηνες που τραβανε το ενδιαφερον, υποσχομενες πολλα αλλά τελικα ανεκπληρωτες. Το δυνατο σημειο της ταινιας, αυτο που σε κανει να νοιωσεις πολυ ισχυρο συναισθημα, ηταν το τελος της ταινιας το οποιο δινει την ευκαιρια να νοιωσεις τοσο μεγαλο κοροΐδο που εχασες 2 ωρες απο τη ζωη σου. Καλυτερα να μην μιλας εαν δεν εχεις να πεις τιποτα, πόσο μαλλον να το στολιζεις κιολας.